KoenCalliauw09 juli 2007 – 22:42

Daarmee is deze problematiek goed samengevat. Daarmee wordt het deksel van de beerput eindelijk gelicht. In een uitgebreid dossier focust de krant vooral op de beruchte Antwerpse cel schijnhuwelijken. Al enkele jaren geleden legde ik als toenmalig Antwerps Districtsraadslid de grote man van die cel, de ambtenaar Beyens, op de rooster. Was het waar dat er aan de trouwlustigen vragen gesteld werden als: ”Wanneer hadden jullie voor het laatst seks?”. En: ”Is de juffrouw nog maagd?”. En:”Welke lingerie draagt ze?”. Voor mensen uit ondermeer de Moslim cultuur ronduit vernederend. Voor anderen ook. En dat is de bedoeling.

“IK WIL “A” WEL!”

Mijnheer Beyens voelde zich geschoffeerd. Dit type stadhuisambtenaartjes is het niet gewoon dat op hun territorium gepist wordt. Hij weigerde te antwoorden. Ik had mijn informatie uit zéér goede bron. Maar van een verkozen raadslid wordt verwacht dat hij zich voegt en geen te lastige vragen stelt. Niemand van de andere raadsleden lag wakker van de uitwassen van die cel schijnhuwelijken, wat dacht je. Uit het dossier in “De Standaard” blijkt nu dat ik het bij het rechte eind had en nog véél meer.

Mijnheer Beyens meent zich – gesteund door het ministerie van justitie – boven alle regels, wetten en welvoeglijkheid te mogen plaatsen. Het gaat ten slotte “maar” om illegalen die hier via een schijnhuwelijk frauduleus aan papieren zouden willen komen. Dat het aantal echtscheidingen tussen “echte” Belgen een stuk hoger ligt dan tussen mensen van verschillende culturen die huwden is geen argument om de term “schijnhuwelijken” wat genuanceerder te bekijken.

Frank Cool is in de kringen van het vrijwilligerswerk een bekende Antwerpenaar. Hij is als ervaringsdeskundige betrokken bij alles wat met sociale uitsluiting te maken heeft. Hij richtte de “vzw De Ketelpatrouille” op die gerespecteerde hulp biedt aan West-Afrikaanse vrouwen. Hij is een medewerker van het “Daklozen Aktie Komitee” (DAK), “Basta!” en zoveel meer. Hij vult de “gaten”, zoals andere vrijwilligers, die de soms zwaar gesubsidieerde maar amper gemotiveerde “reguliere sector” laat vallen. Ook hij doet wat het OCMW, dat om 16 u de boeken sluit, nalaat. Al jaren. Dag en nacht. Hij neemt door “het Stadhuis” niet gesmaakte politieke standpunten in.

Frank wil trouwen. Leuk zal je zeggen. Maar Frank wil met Tina trouwen en Tina is een jonge illegale Nigeriaanse vrouw, waarmee hij al twee jaar samenwoont. Snap je? Dat is verdacht en ruikt volgens de Cel Schijnhuwelijken naar criminaliteit. Dus mogen ze van die Cel niet trouwen. Dat de naam van Tina al twee jaar op de bel staat, dat ze niemand kwaad doen, dat Tina met grote onderscheiding haar lesjaar Nederlands afrondde, dat ze geen “marginalen” of “junks” zijn…

Niets mee te maken zegt die cel op totaal willekeurige basis. Geen huwelijk. En Frank is niet alleen. Wat hem bij mijnheer Beyens niet geliefder maakt is dat hij “Ik wil “A” wel!” oprichtte, want Frank is een bezorgde burger die niet zo maar uit zijn nek kletst. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid en durft “die van boven” hard aan te pakken. ”Luis in de pels” dus.

“Ik wil “A” wel!” groepeert al 49 paren die soms tot twaalf jaar toe smeken om te mogen huwen, ook al is één partner illegaal. Deze kring van lotgenoten krijgt de steun van advocaten die veelal tegen de bierkaai vechten wegens gebrek aan een duidelijke wetgeving en reglementering. Deze mensen leven in angst en beven om wat de ochtend zal brengen. De “klop op de deur”? Wat niet belet dat velen de moed hebben om aan acties voor gesloten vluchtelingen centra, waar ook kinderen achter de tralies zitten, deel te nemen. En aan betogingen die de vluchtelingenorganisatie UDEP organiseert. Ze manifesteerden ook openlijk voor het Stadhuis. Tot razernij van het Vlaams Belang.

STAATSRACISME

Het “Dossier Schijnhuwelijken” van “De Standaard” bracht de vuile was naar buiten. Het werd tijd. Op dezelfde dag kon Frank Cool ook op ATV zijn verhaal en dat van anderen doen. “Dit is je reinste staatsracisme”, zegt Frank op de televisie. Hij leerde Tina in het Schipperskwartier kennen, als vrijwillig hulpverlener die de deontologie respecteert. Zij was prostituee en overleefde amper. “Waar bemoeit zo’n ambtenaar zich mee?”, zegt Frank. Met welk recht? Wel, met geen enkel recht, behalve dat van een machtswellustige ambtenaar. Even een paar cijfers ter illustratie. In Gent zijn, sinds 2001, 123 van de 834 aangevraagde huwelijken geweigerd of 15%. In Mechelen zijn , sinds 2001, 17 van 343 aangevraagde huwelijken naar het parket doorgestuurd of 5%. En in de gezellige stad Antwerpen? Tussen 2001 en 2005 zijn 2.260 aanvragen onderzocht: 701 werden geweigerd door de procureur, of…31%. Reken daarbij de mensen die niet meer aandringen en in de illegaliteit berusten. Zien in Antwerpen de gemengde koppels elkaar minder graag? Leven hier meer “louche” koppeltjes?

Neen, het gaat om zuivere discriminatie en racisme. Het betreft totale willekeur. Het gaat om een bijdrage aan de migratiestop en de verdrijving uit “A” van mensen die “anders” zijn. Het gaat om het “beleid” van deze bestuursmeerderheid om delen van het programma van het Vlaams Belang uit te voeren in een poging rechtse stemmen te winnen. Het past in een geheel van wettelijk zeer betwistbare initiatieven, zoals de “huis-aan-huis-controles”, het binnenhalen van super rijken ten nadele van de oorspronkelijke bewoners, een agressief politiebeleid, de willekeurige “Gemeentelijke Administratieve Sancties” (GAS). Antwerpen is niet “van iedereen”. Zeker niet van illegale mensen die een leuke partner ontmoeten en willen huwen. Mijnheer Beyens is een geestdriftige pion in dit macabere spel.

Leven in Gent en Mechelen in verhouding veel meer betrouwbare koppels? Laten we het duidelijker stellen, in Antwerpen leeft een onbetrouwbare Cel Schijnhuwelijken die zonder schroom politiemethodes toepast die op geen enkel politiebureau aanvaard zouden worden. Qua ondervragingstechnieken bijvoorbeeld. Frank Cool liet aan “De Standaard” geluidsfragmenten horen die door een ander koppel “undercover” waren opgenomen. Men hoort Frank Beyens tegen een Nigeriaanse vrouw brullen: ”Don’t bullshit with me” en “Are you stupid?”. Hij probeert de vrouw te intimideren door Benin City, waarvan ze afkomstig is, de “prostitutiehoofdstad van Nigeria” te heten. Dat stond in de krant, maar er zijn nog meer van dergelijke “undercover” opgenomen bewijzen van brutaal racisme.

Beyens aanvaard met zijn cel wet nog gebod. Zeker niet van “vreemdelingen” waarop hij minachtend neerkijkt. Het volgende geeft een sfeerbeeld van wat leeft binnen die cel. “De Standaard” sprak met Beyens, en uit alles blijkt zijn afkeer voor de mensen die hij met politiemethodes op de rooster legt al hoewel deze zelf verklaarde rechercheur niet de minste politiebevoegdheid bezit. De Antwerpse koppels hebben geen enkel recht, ze krijgen geen enkel schriftelijk bewijs van de door hen afgelegde verklaringen, wat zelfs bij een verkeersongeval met een PV gebeurt. Wanneer de trouwlustigen na een afwijzing naar de rechtbank van eerste aanleg gaan, wordt het negatieve en geheime “verslag” van de cel schijnhuwelijken door de rechter als enig argument gebruikt. Met een te voorspellen resultaat. Nergens in de wet staat dat trouwlustigen het recht hebben dat verslag in te zien. Al hoewel men in Mechelen de partners met behulp van een tolk dat verslag wél laat lezen en ondertekenen. Het gaat dus vooral om een Antwerpse situatie, zo typisch voor “A”.

KIJK MAMA, ZONDER HANDEN…

Nog een sfeerbeeld. Hij “tilt niet zo zwaar” aan de verkrachting van openbaarheid van bestuur, aan – kortom – mensenrechten. Volgens “De Standaard” vindt hij “dat de ambtenaar door zijn beroepsernst juist een garantie vormt dat het verslag van dat gesprek onpartijdig en correct is. Hij zegt dat de rechtbank, juist omdat het verslag van een ambtenaar komt, er van uitgaat dat het gesprek onpartijdig en correct is”…Frank Cool bezit dus wat “undercover” materiaal dat deze “correctheid” illustreert…Beyens vind ook “dat de ambtenaar zijn handen vrij moet hebben, hij moet kunnen ingaan op de individuele situatie van een dossier”. En, meent hij: ”Een verhoor bij de politie gebeurt toch ook niet aan de hand van vooraf bekende lijstjes…”. In het fascistische Chili van Pinochet had je ook zo van die “ambtenaren met vrije handen”. Ze smeten er het links “uitschot” mee uit vrachtvliegtuigen in zee…

Democratische Chilenen die aan dit moorddadige regime konden ontsnappen, vonden ook in België asiel en huwden er. Behoede ons voor “handenvrije correcte” ambtenaren die niet nauwgezet gecontroleerd worden.

Een verhoor bij de politie gebeurt, ook al gaat het om een moordenaar, aan de hand van vooraf bekende wetten en reglementen. De betrokkene kan alle stukken van zijn dossier inzien. (Wet Franchimont). Hij/zij en de advocaat kunnen bijkomende onderzoeksdaden eisen. Bij een verhoor voor de cel schijnhuwelijken mogen de betrokkenen zelfs geen advocaat of getuige meebrengen, wat wél het geval is wanneer iemand voor de OCMW raad moet verschijnen. Vandaar dat “undercover” operaties een van de weinige verweer mogelijkheden zijn.

“Het Vlaams Minderhedencentrum” pleit ervoor dat “de toekomstige minister van Justitie een nieuwe omzendbrief maakt die meer houvast geeft,waardoor de ambtenaren minder hun “buikgevoel” volgen. De procedure moet transparanter en humaner worden”. “Minder buikgevoel”?. Dat is weer gelul uit “de sector” waar nu juist het sterke netwerk van oppositionele organisaties in Antwerpen, waarvoor ook Frank Cool zich inzet, haar “buik” van vol heeft. ”Omzendbrief” zoveel? Afschaffen die handel, ja. Met een Beyens er bij.

Frank Cool zegt in “De Standaard” over Beyens:”Ik heb er mijn persoonlijke strijd van gemaakt om die man uit het ambtenarenapparaat te halen. Hij moet eruit”. Frank staat in zijn strijd niet alleen. Hij is omringd door mensen en organisaties, door advocaten, die ervaring hebben in het gevecht tegen de arrogantie van de macht. Mijnheer Beyens slaapt best niet te rustig. De “klop op de deur” komt er ook voor hem aan. Diegenen die tegen creaturen als hij vechten, bezitten namelijk een niet te onderschatten kracht: ze hebben niets te verliezen, geen schijnprestige en geen materieel gewin. Zij hebben geen ambtenaren mentaliteit. Ze hebben alles te winnen. Dat is een bijzonder comfortabele uitgangspositie die meermaals haar nut bewees. Het is ook de kracht van zowel politieke als economische vluchtelingen die ondanks alles de moed niet op geven.

Om te beginnen zal het “dossier Beyens en cel schijnhuwelijken” zowel in de Districtsraden – het gaat de hele stad aan - als in de Gemeenteraad gebracht worden. De maat is vol. Datgene wat deze ambtenaar er in “De Standaard” uitkraamt biedt daartoe meer dan genoeg stof, samen met andere geduldig verzamelde getuigenissen en dossiers. We verzoeken Groen! en de PVDA dit dossier in de raden te brengen en verwachten dat ook de verkozenen van SP.a Rood niet langer stom blijven. Nog deze week gaat een Antwerpse delegatie naar het “Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racisme bestrijding” in Brussel. Om er de hele zwik op een rijtje te zetten. En klacht in te dienen wegens flagrante discriminatie.

“10 INDICATOREN…”

Beyens van de cel schijnhuwelijken uit Antwerpen heeft “weinig bedenkingen bij de manier waarop gemengde paren nu worden gescreend vooraleer ze kunnen trouwen”. Je zou bijna denken dat hij het over fokvee heeft. Er bestaat een lijst die gebruikt wordt als instrument om een schijnhuwelijk te traceren. Hij heeft geen enkel wettelijke waarde. Als in een kansspel moeten meerdere indicatoren positief zijn vooraleer de ambtenaar “kan vermoeden dat het om een schijnhuwelijk gaat”. Kan vermoeden, buikgevoel, persoonlijke gekleurde interpretatie. Elke ambtenaar doet met het lijstje van “Tien indicatoren voor een schijnhuwelijk” wat hij/zij wil, voegt er bij wat bruikbaar lijkt. Dat leidt tot enorme verschillen tussen Mechelen en Antwerpen bijvoorbeeld.

“De Standaard” publiceerde dat oppervlakkig en willekeurig lijstje. Het werd op een oudejaarsavond verspreidt via een ministeriële omzend brief van Justitie (31/12/99). Zelfs het Antwerpse gesjoemel met die indicatoren en de hier bestaande ambtelijke willekeur even terzijde gelaten, bevat deze lijst minstens drie flagrante vormen van discriminatie, die van Justitie komen. We gaan ze na aan de hand van de praktijk.

Ten eerste. Frank Cool en Tina mogen niet trouwen omdat Tina in de prostitutie werkte. Ze brak trouwens meer dan twee jaar geleden met de rode lichtjes. Met de steun van Frank. En deze indicatie zou al aantonen dat het om een schijnhuwelijk gaat. Het regeltje in deze beruchte lijst luidt:”Eén van de partners werkt als prostituee”. Voor hen die het nog niet weten, prostitutie is in België niet verboden en dus niet strafbaar. De stad Antwerpen is wel al honderd jaar de grootste pooïer, en dat is wél strafbaar met twee jaar cel minimum. Het mede door de stad aan de Verversrui opgezette mega bordeel Villa Tinto – waar zelfs de politie huist – is een initiatief dat niet alleen aanzet tot prostitutie – wat strafbaar is - maar ook de vrouwen in ware neoliberale stijl uitbuit door de hoge huur van de ramen en allerlei “Big Brother” toestanden die onder het mom van “veiligheid” hun privacy en die van hun klanten aantast.

Deze indicatie is discriminerend voor vrouwen die als prostituee werken/werkten. Een activiteit die steeds duidelijker als volwaardig beroep aanzien wordt, als sekswerkers. En waar belastingen op geheven worden. Waarvoor GAPRO is opgericht, een medisch centrum middenin de “gedoogzone” in het Schipperskwartier. Maar “eens hoer, altijd hoer”, nietwaar? Ik zou de Antwerpse politierechercheurs die een relatie hebben met een prostituee de kost niet willen geven. De Luikse misdaad auteur, Simenon zaliger, wist er al smeuïg over te verhalen. En vergeet niet de Vlaams Belangers die naar de “zwartjes” trekken en die wij zien ronddolen in het Schipperkwartier. Het zij hen van harte gegund. Frank ontmoette zijn vriendin in het milieu waarin hij als vrijwilliger actief is. Wat is daar vreemd aan?. Mag een vrouw niet huwen omdat ze prostituee is / was?. In het geval van Tina wàs, wat elke moraalridder slechts kan verheugen. Discrimineren op basis van beroep is strafbaar.

TE JONG, TE OUD…

Ten tweede. “De partners verschillen veel in leeftijd”.Ook om die reden zijn Frank en Tina uitgesloten van het huwelijk. Nou moe, ook hier zou ik al de oudere witte Vlamingen de kost niet willen geven die al dan niet in het geniep een groen blaadje lusten. Frank is 52, Tina 27. We zien een Beyens al geilen bij de gedachte dat… Mag ik hem vragen hoe het met zijn vrouw zit, wordt er nog voldoende geneukt, mijnheer. Of helpt zelfs Viagra niet meer. Heb je ergens een frisse meid zitten, ga je wel eens naar de al dan niet zwarte hoeren?

Voor enkele jaren mochten homo’s en lesbiennes niet trouwen omdat ze niet genoeg van elkaar verschilden. Nu mogen een zwarte vrouw en een blanke man niet trouwen omdat ze qua leeftijd en kleur te véél van elkaar zouden verschillen. De logica is hier voor mij ver weg, of het moest de logica van de discriminatie zijn. De “boekskes” puilen uit van de geile verhalen over VIP’s die een relatie hebben met een veel jongere partner. Zou het niet kunnen dat mensen als Frank en Tina elkaar begrijpen omdat er veel meer is dan seks en leeftijd?. Bijvoorbeeld een levenservaring die met deze “parameters” niets te maken heeft maar – jawel mijnheer Beyens – met kennis van het échte leven, waar aan het u duidelijk ontbreekt. Mensen discrimineren om hun afkomst, handicap, geslacht, seksuele voorkeur, beroep, kleur, ras, leeftijd is strafbaar. Kan men zich nog voorstellen dat het huwelijk zou geweigerd worden aan een andersvalide met een valide partner? Op basis van leeftijd dus wel.

Ten derde. “Een tussenpersoon heeft de partners bij elkaar gebracht”. Nu zijn Frank en Tina op elkaar “gebotst” en sloeg de vonk over. Veel paartjes vinden elkaar op de Sinksenfoor, anderen bij de Chiro. Desondanks staat “Het Laatste Nieuws” dagelijks vol met – betaalde – advertenties van eenzame zielen op zoek naar een geliefde. Desondanks is “dating” een ware – veelal betaalde – rage en hebben al dan niet louche huwelijk bureaus de handen – betaald – vol. We zwijgen dan nog over ons vorstenhuis, waar de gearrangeerde huwelijken ook niet min zijn, zonder dat op een € gekeken werd. Moeten we daarom onze vorstin en de prinsessen het land uitjagen? Nee toch. Moeten we alle rijke veeboeren die hun dochters verpatsen aan financieel interessante schoonzonen , al dan niet met behulp van de pastoor, ten schande maken. Nee toch. Of eenvoudiger, is het niet normaal dat een meisje “via een tussenpersoon” (broer, vriend, vriendin, tante…) bij haar grote liefde terecht komt? En wat is de definitie van liefde? Die van de cel schijnhuwelijken? En is mijnheer Beyens hier niet de echte koppelaar, betaald door de stad?. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Ook voor mensen zonder papieren die een échte Belg ontmoeten. Dan is elke ontmoeting verdacht en wellicht crimineel. Het gaat om amper verdoken racisme en uitsluiting in “A”.

HET GAAT TE RAP…

De Cel Schijnhuwelijken meent ook dat het verlangen van Frank en Tina tot een huwelijk …te snel evolueert. Ze wonen al twee jaar samen! Daarover zegt An Rosiers van het “Vlaams Minderhedencentrum”, samen met vele andere juristen, dat ze “zich niet van de indruk kunnen ontdoen dat de ambtenarij in Antwerpen allerhande vertragingsmanoeuvres gebruikt om gemengde paren niet te moeten trouwen”. Het gaat niet om een “indruk”, het gaat om pure discriminatie door de overheid. Het gaat om een hypocriete tactiek gebruikt in de migratiestop. Een tactiek die niet alleen door Beyens is uitgevonden, maar door de regering, het ministerie van Justitie, de staat. Beyens is hierin een radertje dat moet gestopt worden. We maken er werk van, met alle middelen. Het gaat om honderden mensen, hun toekomst en die van hun kinderen die afhankelijk zijn van de loeten van een cel schijnhuwelijken.

Ondertussen vecht Frank Cool verder, samen met de koppels verenigt in “Ik wil “A” wel!”. En wees gerust, in deze “bruisende stad” van”Patrick” en C° zijn er zo velen. Wanneer aan Frank en Tina het huwelijk geweigerd wordt is dat op haar beurt een vorm van discriminatie en uitsluiting wegens hun politieke inzet. De overheid, de stad, de staat, trachten Frank en Tina “koud te pakken” omdat ze gemeenschapszin hebben en zich georganiseerd durven verzetten en actie voeren tegen elke vorm van misbruik. Dat is staatsracisme en staatsterreur tegen kwetsbare mensen. Vergelijkbaar met bedrijven waar de bazen zich trachten te ontdoen van niet gedweeë syndicale afgevaardigden. Daar is een antwoord op: solidariteit.

Koen Calliauw, 09.07.2007