Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939 - 8 augustus 1982)

Grignard verwierf tijdens de jaren '60 met nummers als 'Ring, Ring, I've Got To Sing' en 'My Crucified Jesus' een zekere internationale bekendheid. Enkele vrienden en overlevenden uit de tijd organiseerden deze herdenkingsavond.

Met beelden en muziek wou café Hypothalamus de Antwerpse zanger, één uur lang, huldigen.
Initiatiefnemer Jan Van Honsté wou dat er vele mensen kwamen opdagen die Ferre Grignard hebben gekend. De bedoeling was dan dat er herinneringen aan die tijd zou worden opgerakeld en vertelt. Dat gebeurde zoals gehoopt.

'De Ferre' werd geboren in een burgelijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. Hij had de blues zoals dat heet. Zijn engelstalige songs vielen in de smaak van het publiek. Pikante anekdote: Grignard zelfs sprak geen woord Engels. In feite werd hij in 1964 ontdekt door platenbaas Hans Kusters die ervoor zorgde dat hij snel doorbrak met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn imago als hippie, met het lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij even de Boudewijn De Groot van Vlaanderen.

Het hoogtepunt van zijn carriére was ongetwijfeld een optreden in de Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, maar Ferre was woedend omdat Halliday er een tekst op had gemaakt die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder (Titel:"Cheveux longs, idées courtes", een muzikale antwoord, met deze franse versie van Johnny Halliday, aan een nieuwkomer: 'Hippie Antoine', die een hit scoorde met 'Les élucubrations', waarin hij Halliday vernederde door hem in een kooi op te sluiten.)
'De ferre' leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard ward weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1984 zou overlijden, probeerde hij een comeback te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet". Adriaan Raemdonck van Galerie de Zwarte Panter gaf hem enkele maanden voor zijn dood de galerie ter beschikking en organiseerde een indrukwekkende expositie met schilderijen van Ferre Grignard. Zijn vriend, kunstschilder Fred Bervoets, wilde dat Ferre Grignard nog voor zijn dood de kans kreeg aan het Antwerpse publiek te tonen dat hij talent had als schilder. En dat was ook zo. De betreurde kunstcriticus Rémi De Cnodder typeerde hem toen in De Nieuwe Gazet als een verwante van de Nieuwe Wilden en prees zijn schilderijen die volgens de criticus getuigden van een uitzonderlijke begaafdheid.

In 2005 was Ferre Grignard nog één van de kansmakers op de titel De grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr 85 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen. (Bron info/tekst: Leo De Ley - met dank).

Milleke (Emilius) Fingertips: "Er wordt over de Ferre veel flauwekul verteld. Hij was geen drugsverslaafde, niemand van ons trouwens. Er werd al eens stevig doorgedronken, dat wel ja. Het probleem met de Ferre was dat hij absoluut niet met geld kon omgaan. Dat heeft hem uiteindelijk de das omgedaan."

Fred Bervoets (Wereldberoemd dankzij zijn schilderijen en tentoonstellingen zelfs 'tot in New York') vanavond bij zijn aankomst.

Jan Van Honsté, initiatiefnemer van deze avond 'Ferre' en 'warme' vriend van de zanger.

Een gedeeltelijk lijst van Ferre Grignard kroegen

Fred Bervoets en Mille Vingertips 'samen' op beeld(dokument)