arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op zijn achttiende was de baard ineens verdwenen. Die baard was zijn kleine puberverzetsdaad, hij had die laten groeien omdat iemand zijn vader een integrist genoemd had, wat totaal niet klopt, zij vader is een heel gematigd moslim die in zijn jeugd Marokko had moeten ontvluchten wegens zijn linkse activisme, maar zich naarmate de samenleving verzuurde steeds meer teruggetrokken heeft binnen zijn eigen gemeenschap.

Op de dag van het offerfeest, nu bijna 4 jaar geleden ging ik naar het containerpark met iets lekkers voor zijn pa en de andere vrijwilligers die instonden voor het verzamelen van het slachtafval, zodat ze ook een beetje in het feest konden delen. En daar zat ie, met fris geschoren gezicht, ik had hem nauwelijks herkend.

Zijn vader en ik hebben hem op zijn negentiende leren autorijden, het werd een prima chauffeur, uiterst voorzichtig, een echte heer in het verkeer. Ook als je hem als passagier mee had moest je er niet aan denken om op een andere manier dan defensief te gaan rijden, of je kreeg de wind van voren.

Het is cynisch dat net hij moest omkomen in een verkeersongeval toen hij pas 20 jaar was. Zijn neef, Hafid was 19, hij heeft op de kop af een uur langer geleefd dan Mohammed. Op een schitterende zomeravond, terwijl het net heel goed met hen ging. De week er voor was een neef van hen getrouwd en het was een schitterend feest geweest, we hadden ons allemaal kostelijk geamuseerd. Een paar weken later ging Mohammed zelf trouwen. Hij was op zijn zestiende verliefd geworden. Op een dag stond hij hier "ik ben verliefd, ik ga met dat meisje trouwen zodra ze van school af is". "Ja, ja" antwoordde ik "we zullen wel zien, je zal vast nog wel vaker verliefd worden". Maar zo zat Mohammed niet in elkaar.

Verkeersagressie, zo noemen ze het. De bestuurder van de auto die het ongeval veroorzaakte heeft hen geramd en beide auto's waren aan elkaar komen vast te zitten. Toen die zich wilde losrukken heeft hij de auto waarin Mohammed en Hafid zaten meegesleurd haar het baanvak van de tegenliggers, er kwam net een bestelwagen aangereden uit de andere richting… 2 jonge mensen zijn dood en een vader van drie kinderen zit levenslang aan een rolstoel gekluisterd. De chauffeur en zijn vrienden hadden nauwelijks een paar schrammen.

Verkeersagressie. Ik rijd al jaren met de auto en heb nog maar nauwelijks te maken gekregen met verkeersagressie. Het kan toeval zijn, maar telkens ik geconfronteerd wordt met verkeersagressie heb ik "toevallig" net Arabische of Afrikaanse passagiers aan boord, of rijdt ik mee met iemand met een donkere huidskleur. Het erge is dat je aan dat dagdagelijkse racisme went, je verwacht je er min of meer aan en gaat nog voorzichtiger rijden. Je staat er niet eens meer bij stil, bij al die situaties waarbij je zelf op een haartje na aan de dood ontsnapte, omdat een racistische chauffeur het zo leuk vindt om je in gevaar te brengen. Tot er zoiets gebeurd met iemand die je na aan het hart ligt.

Verkeersagressie, zo noemen ze het. Op het trouwfeest, een week voor het ongeval, zei een vriendin al lachend "waarom ga je niet bij hen inwonen? Jullie zitten toch constant bij elkaar in huis." Ik antwoordde "Lala Aicha's kinderen zijn mijn kinderen, maar haar man mag ze houden." Verkeersagressie? Daar heb ik geen boodschap aan. Dagdagelijks racisme, daar hoeven we niet mee te leren leven, we hoeven het niet te pikken. Want een racist met een auto, die het leuk vindt om als voorpret van een avondje stappen Marokkaanse chauffeurs te gaan pesten, kan op 1 luttele seconde veranderen in de moordenaar van iemands zoon, iemands geliefde, iemands broer, iemands beste vriend.

Dagdagelijks racisme? Ik pik het niet, met mijn "zoon" Mohammed in mijn hart ga ik er keihard tegenin. Dat is wel het minste wat ik hem verschuldigd ben.

Dit verhaal verscheen eerder in De Nar van 10 februari 2003.