arch/ive/ief (2000 - 2005)

De verschillende ministers stonden de afgelopen dagen en weken in de rij om te verkondigen dat er geen geld is voor de eisen van de non profit. De federale ministers Rudy Demotte (Volksgezondheid) en Freya Van den Bossche (Werk) rekenden voor dat de eisen federaal 3,7 miljard euro kosten. Vlaams minister van Werk Frank Vandenbroucke liet weten dat er geen geld is voor loonsopslag. Maar dat lijkt allemaal bijzonder weinig indruk te maken op de werknemers van de sector die luidkeels 'Vandenbroucke, we gaan u zoeken' scanderen. De vorige keren kwamen telkens tussen de 15 en de 20.000 werknemers op straat. Deze keer alleen al in Gent meer dan 3.000. « En dat is dan nog niet eens representatief, » zegt een verpleger. « We zijn immers verplicht om in alle diensten een minimumbezetting te verzekeren. » Want een ziekenhuis kan je inderdaad niet sluiten voor een dagje.

De meeste betogers kunnen de eisenbundel ondertussen zonder spieken opdreunen. Een aanpassing van de lonen in de vorm van een volledige dertiende maand en hogere nacht- en weekendpremies, een veralgemening van de arbeidsduurverkorting voor 45-plussers, de invoering van de 36-urenweek en daar bovenop 25.000 nieuwe jobs om de werkdruk te verlichten. « Geen loze eisen, maar het resultaat van een referendum en daardoor gedragen door alle werknemers, » zegt een verpleegster die actief is in de vakbond. Eisen die bovendien ondersteund worden met wetenschappelijke studies: het HIVA dat de loonachterstand van de non-profitsector raamt op 10,5 procent en de John Hopkins University die berekend heeft dat België die 25.000 jobs extra best wel kan gebruiken.

Schoonmaak
De witte woede is ook meer dan alleen verpleegkundigen. In de betoging in Gent stapt ook het logistiek personeel op. « De witte woede mag ons niet vergeten want wat hier gevraagd wordt, belangt ook ons aan, » zegt Martine die als magazijnier werkt in het UZ van Gent. « Dertig jaar geleden waren we met 7 op een dienst om schoon te maken. Nu nog met anderhalf. En pas op dat heb ik niet van horen zeggen. Ik heb het zelf vele jaren gedaan. » Martine kon via enkele examens opklimmen tot magazijnier maar herinnert zich nog goed hoe het er in de schoonmaak aan toegaat. « Er rest geen tijd om een patient een glas aan te reiken, want je hebt precies zoveel seconden voor dit en zoveel seconden voor dat. Alles is getimed en het strakke schema werd opgesteld door een gespecialiseerde firma. » Het stoort Martine dat de arbeidsduurverkorting vanaf 45 jaar niet voor iedereen geldt. « Nu kan het dat op dezelfde werkvloer de ene werknemers wel recht heeft op extra-verlofdagen en de andere niet. Dat moet gelijkgeschakeld worden. » Martine stoort zich ook aan de sluipende privatisering. « Sommige poetsdiensten worden nu al uitbesteed aan de privé. Zij werken soms tot half tien 's avonds en hebben zelfs geen tijd voor een babbeltje met iemand van de vakbond. » Maar als de sector aantrekkelijk wil blijven voor aankomende generaties werknemers, zal er toch één en ander moeten veranderen. « Bij de jongeren is het nu al een duiventil. Als ze elders meer kunnen verdienen, zijn ze natuurlijk weg. »

Dat is ook de mening van Lizy die als verpleegster bij het Wit Gele Kruis werkt. « Door de hoge werkdruk hebben wij het nu al moeilijk om ons personeel te houden. Als we meer jongeren willen aantrekken, moet de werkdruk omlaag. « Jongeren staan op hun vrije tijd. Zij pikken het niet dat ze bijvoorbeeld tien dagen onafgebroken moeten werken. » De toekomstige generaties werknemers werden op de betoging in Gent vertegenwoordigd door een ruime delegatie studenten van de Sociale Hogeschool. Studentenvertegenwoordiger Joris Van Herzeele: « Met de studentenraad hebben wij een pamflet uitgedeeld om de eisen te ondersteunen en op te roepen om mee te gaan betogen. 90 % van de studenten komt in de non profit terecht. Misschien dat de looneisen wat minder leven aangezien studenten nog niet goed weten wat een loon is, maar de arbeidsdruk kennen ze zeker. Op onze stages worden wij daar al vroeg mee geconfronteerd. »