arch/ive/ief (2000 - 2005)

“Aan Xosé in Herinnering…”

Op 2 januari 2005 stierf Xosé Tarrío... Ondanks zijn dood wilden de autoriteiten het lichaam van Xosé niet overhandigen aan zijn familie, men moest aanklachten indienen om te bereiken dat ze zijn lichaam vrijgaven... .
Bovenop zijn gezondheid, vrijheid en leven, was Xosé ook zijn dood en zijn lichaam verschuldigd aan de Staat... Nooit zullen ze hem vergeven dat hij het boek “Huye, hombre, huye” schreef, want in dit boek worden namen en data-plaatsen gegeven van de folteringen en folteraars. Er wordt een gezicht en eigennamen gegeven aan de rebellen en de opstanden... Er wordt een stem gegeven aan het niet-gebeurde en de niets betekenenden... Met millimetrische precisie worden de ingewanden en mechanieken van het Beest-Gevangenis er in beschreven... Een getuigenis vol gevoelens, emoties, gedachten en gebeurtenissen waarvoor hij het geduld en de moed had om die bijeen te brengen en te publiceren... Een boek dat velen de ogen heeft geopend en bij anderen het doek heeft verwijderd… Een boek dat die symbolisering van “Justitie”, als een vrouw met weegschaal en een doek voor de ogen, heeft ontbloot..., in realiteit een prostitué die het doet voor het geld, zonder scrupules, met wie maar wil, want ja... Een boek dat een hedendaags “Ik beschuldig” is; een wij beschuldigen, een wij zeggen en wij praten: alles wat wordt verduisterd, wordt opgesloten, wordt verzwegen, verdraaid, ontkend... .
¡Ja, Xosé... de pooiers van deze Dame met weegschaal, blinddoek en zwaard hebben je niet vergeven dat je zei dat zij in realiteit een geëxploiteerde prostitué is die het voor geld of voor macht doet!... Wij weten allemaal dat deze “mevrouw” de belangen dient van de machtigen, hoe smerig en crimineel die ook zijn, of precies daarom... ¡De Justitie!! ¿Het is nogal wat hé, Xosé?!
(...)


Toen je na zovele jaren buiten kwam in “vrijheid”, dacht je, misschien, dat degenen die zoals jij dachten en wisten, zoals jij moesten handelen zoals je denkt… . Maar het ik, het jij, het wij en het jullie is veel complexer en moeilijker samen te voegen en te coördineren in de praktijk dan in de theorie, in het individu dan in het collectieve. Het is een samenvallen van Tijd-Omstandigheden... .


Ze zeggen dat hij die hoopt-wanhoopt... en jij kwam buiten vol van hoop en wanhoop, van dromen, van nachtmerries, van projecten, van illusies en desillusies... . Uiteindelijk viel de “kleurrijke wereld” uiteen in je handen en daarmee de hoop, de dromen, projecten en illusies... en je sloot je op in jezelf: alleen met je eenzaamheden, herinneringen, en ontgoochelingen... . Wanhopig en alleen... we lieten je allen alleen, Xosé... .


Het is onmogelijk mee te delen (in) wat men niet zelf heeft geleefd en gevoeld... men kan het individuele niet socialiseren, zoals men ook niet kan leren wat men niet kan zien of beleven in de eerste persoon.


Kwatongen vertelden me dat je toevlucht zocht in alcohol en drugs... Anderen vluchten in de lafheid en de angst, in conformisme en gepraat, dus als jij vluchtte na dat alles, wie kan daar kritiek op geven???


Ik weet wat je doormaakte, maar vooral waarom en voor wie... het heet eenzaamheid, angst, incommunicatie, twijfels... . Een vlucht naar binnen, naar het diepste, naar voren... . Een “collateraal” effect van de gevangenis, van de folteringen en de onmacht... .


Maar we zijn allen voortvluchtigen, Xosé, alleen weet de meerderheid het niet of ze weet niet waarvoor of waarom ze vlucht... . Voortvluchtigen van de vrijheid, van het leven, van de compromissen... .


Paradoxaal genoeg slagen wij die in de gevangenis zaten erin, met onze passen, met onze geest, te vluchten in ons eigen diepste en vrije ik in het domein van de Ideeën, Passies en Verlangens... precies om de muren, gevangenen en bewakers niet te voelen-beleven ontsprong in ons een nieuwe wereld... .


Niemand had ons gezegd dat achter de muren nog meer muren zijn, meer gevangenen en meer bewakers... . Niets wees ons erop dat alles welbeschouwd de vrijheid zich niet aan de ene of de andere zijde van de muur bevond, maar in ons binnenste, in ons zelf... . Zoals ook niemand ons ervan kon overtuigen dat de vlucht meervoudig en permanent is; dat het niet volstaat over een muur te springen want er is een andere en nog een andere en nog een andere… .


Ja, Xosé, het gaat er niet om over de muren te springen maar om ze neer te halen... het gaat er niet om te vluchten (in welke vorm dan ook) maar om de pijnen en de vreugdes te bevechten en te delen... .


Maar elk proces heeft zijn tijd; zijn inspanningen, zijn tranen en glimlachen, zijn stagnaties en vorderingen... .


Dank u Xosé om ons geleerd te hebben wat voor iets “Justitie” is en de “Gevangenissen”... om het doek te hebben afgetrokken van een aantal en de ogen te hebben geopend van anderen... .


Dank u om mijn vriend te zijn geweest en voor alles wat ik je nooit met woorden zal kunnen zeggen... daarom zal ik het je blijven tonen met de daden.

Dood aan de Staat en Leve de Anarchie!!

Gabriel Pombo da Silva,
Gevangenis van Aachen. 20 februari 2005


¡SOLIDARITEIT MET DE GEVANGENEN DIE STRIJDEN!
___________

*
Gabriel Pombo da Silva zit sinds eind juni 2004 in de gevangenis in Duitsland, nadat hij daar samen met de anarchisten José Fernandez Delgado, Bart De Geeter en zijn zus Begoña Pombo da Silva werd aangehouden.
Zie:
http://archive.indymedia.be/news/2004/10/89039.php
en:
http://ovl.indymedia.org/news/2004/02/987.php
http://ovl.indymedia.org/news/2004/12/4034.php


Xosé Tarrio is een andere bekende Spaanse anarchist die begin dit jaar overleed ten gevolge van de mishandelingen in de Spaanse gevangenissen;
zie:
http://ovl.indymedia.org/news/2005/01/4154.php
http://ovl.indymedia.org/news/2005/01/4155.php

en onze website