Collectieve klacht van de gedetineerden van de vrouwen- afdeling Penitentiair Complex Brugge

Met deze collectieve klacht, getoetst aan het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, inzake mensenrechten en gedetineerden, wensen wij enkele punten aan het licht te brengen.

De aangehaalde punten, zijn zaken waar wij dagelijks mee geconfronteerd worden binnen de gevangenismuren.

Werk:
Als gedetineerde kan men werken binnen de gevangenismuren, doch kan men ons daar niet toe verplichten. Wat wij wensen op te merken is dat ons loon niet evenredig is aan de arbeid die verricht wordt.

In het werkhuis waar bestellingen van buiten worden afgewerkt, betalen de leverende bedrijven wel goed, maar wordt slechts 50% van het loon uitbetaald.

Tot voor kort werd er geld van ons afgehouden in de vorm van de zogenaamde reserve (10%). Deze verdween in de zakken van het PCB dat op de geïnde gelden winst maakte in de vorm van intresten.

Ook in andere gevangenissen was dit niet anders. Verschillende gedetineerden dienden klacht in en spanden een rechtszaak aan en wonnen deze ook.

Wij vragen een volledige uitbetaling van ons loon, niet dat een gevangenis haar positie misbruikt, om winst te maken op onze geleverde arbeid.

Het Europese hof impliceert o.m. dat het nastreven van financieel profijt (het gebruik van gedetineerden als goedkope arbeidskrachten) niet het enige doel mag zijn van de gevangenisarbeid, en dat aan gedetineerden zinvol werk ter beschikking moet worden gesteld.
Vooralsnog kan enkel maar verhoopt worden, dat het Hof verder gaat op de ingeslagen weg zodat de exceptie uit het art.4.3a E.V.R.M. verder evolueert naar een positieve waarborgsom voor gedetineerden.

Het CESCR heeft er bijvoorbeeld op aangedrongen dat het loonsniveau en de mate van sociale welvaart van bij privé–werkgevers tewerkgestelde gevangenen verhoogd wordt, in overeenstemming met een eerdere aanbeveling van het CESCR.

De UN Standard Minimum Rules 1955, gaan ook uit van volgende stelling: ”De belangen van de gevangenen en hun beroepsvorming mogen niet onderschikt worden aan een winstoogmerk van de instelling.” In de basiswet hebben gedetineerden het subjectieve recht om deel te nemen aan de in de gevangenis beschikbare arbeid.

Inzake verloning ging het voorstel basiswet aanvankelijk duidelijk verder dan het bepalen dat inkomsten uit arbeid schijnbaar (ongeacht of die voor de overheid dan wel voor een privé- werkgever geleverd wordt) zoveel mogelijk moesten overeenstemmen met die in de buitenwereld voor gelijkaardige activiteiten.

De bepaling is echter door de Commissie Justitie van de Kamer geschrapt. In het eindverslag staat wel te lezen dat er gepleit wordt voor een complete herziening van het statuut inzake sociale zekerheid van gevangenen. Artikel 83§ 1 van de basiswet vereist bovendien dat de tevredenstelling van de gedetineerden in de gevangenis geschiedt in omstandigheden die zoveel mogelijk overeenstemmen met die in de vrije samenleving.

Voor zover met deze omstandigheden ook de materiële arbeidsomstandigheden en de arbeids-sociaalrechtelijke positie van de gedetineerden bedoeld wordt, zou hieruit afgeleid kunnen worden dat krachtens het normaliseringprincipe dezelfde arbeidsvoorwaarden in dat geval moeten gelden als in de vrije samenleving.

Privacy:
Regelmatig hebben wij hier te maken met schendingen van onze privacy, meer bepaald door celfouilles waar alles in rommel achterblijft en het lezen van brieven waar voor ons dan weer een schending van ons briefgeheim wordt gevormd. De Belgische reglementering tot bescherming van de privacy stelt dat in de penitentiaire reglementering hier weinig aandacht aan besteed wordt.

Zij bevatten slechts enkele verspreide bepalingen inzake fouillering en celinspectie (met name art.179, art.183-184 en art.214.A.I.). De A.I. kent twee soorten celonderzoek van de cel van de als gevaarlijk aangeschreven gedetineerden (art.183-184 A.I.).

Enige waarborgen tegen eventueel misbruik zijn niet voorzien:
”Wij als gedetineerde hebben niet het recht om aanwezig te zijn, er staan geen beperkingen op het controlerecht en de tussenkomst van de directeur is niet steeds vereist.”

Enkel de “regiecirculaire van 5 maart 1975” heeft aandacht voor privacyproblemen. Hierin vraagt de Directeur Generaal van het Bestuur Strafinrichtingen “ervoor te waken dat na de uitvoering van een celonderzoek, al het geen er zich bevindt, terug in zijn oorspronkelijke staat van orde wordt gebracht“.

Tevens wordt eraan herinnerd, dat het lezen van brieven die in de cel worden aangetroffen, verboden is.

Merkwaardig genoeg komt een latere circulaire uit 1986 hierop terug: in deze circulaire is bepaald dat de brieven die niet voor verzending zijn aangeboden, en die bij gelegenheid van een celinspectie gesloten worden aangetroffen, geopend mogen worden, buiten onze de aanwezigheid.

Vanzelfsprekend moeten ook dergelijke inmengingen in het privé-leven niet per circulaire, maar op zijn minst in de penitentiaire reglementen worden geregeld. Artikel 20 A.R. stelt een “controle” in op de briefwisseling, die in overeenstemming met art. 21 A.R. een “uitsluitend penitentiair karakter" heeft. Wat deze term precies betekent, wordt in het ongewisse gelaten.

De circulaire van 9 juni 1986 preciseert dat de controle, het behouden van orde en veiligheid tot doel moet hebben. Wellicht wordt bedoeld, dat enkel de omslag op verboden voorwerpen wordt gecontroleerd, en niet de inhoud van het geschrift, maar wij hebben geen enkele garantie dat onze brieven niet gelezen worden.

Wij weten trouwens dat dit systematisch gebeurt op het planton en dat sommige brieven zelfs worden gekopieerd. Dit vinden wij een grove schending van ons briefgeheim.

Recentelijk werden er door beambten tijdens een celfouille trouwens brieven gelezen en doorgepeeld naar de directrice mevr. Tyssebaert. Hierop werden 2 gedetineerden uit elkaar gezet (op verschillende sectie’s geplaatst) omdat men er vanuit ging dat zij een liefdesrelatie hadden.

Beide gedetineerden beriepen zich op het briefgeheim en de privacy, maar werden dus door misbruik voor gedongen feiten geplaatst. Normalerwijze mogen brieven enkel geopend worden, of gelezen, in het bijzijn van ons en de directeur/directrice. Hier wordt echter door directieleden misbruik van gemaakt.

Wij vragen dan ook en duidelijkere reglementering, vastgelegd in circulaires of in het Algemeen Reglement van de strafinrichtingen, zodat dit soort misbruik in de toekomst niet meer mogelijk is.

Verspreiden van informatie:
Nog één van de punten waarmee wij geconfronteerd worden: de omzendbrieven, die voor ons zeer belangrijke informatie bevatten over gewijzigde wetten… Wij stellen vast dat deze ons niet bekend worden gemaakt, hoewel deze van cruciaal belang zijn om hier binnen de gevangenismuren onze rechten te kunnen verdedigen. Deze omzendbrieven verschijnen wel in het bulletin der strafinrichtingen, waar wij als gedetineerden inzage in kunnen verkrijgen, maar dit gegeven is zelfs bij penitentiaire beambten vaak onbekend.

Als wij toch verwijzen naar bepaalde omzendbrieven, krijgen wij als respons door directie en PSD volgende laconieke antwoord: “wij beschikken over genoeg achterpoortjes”. Dit houdt dus in dat directie en PSD zich niet houden aan wettelijke regels, vastgelegd door de Minister van Justitie.

Zo is er de omzendbrief met betrekking op de V.I. (nu Strafuitvoeringsrechtbanken) en de wettelijke herhaling in onze handen gekomen, waardoor een heel deel van ons zo maar liefst 5 jaar van hun straf zien afgaan, maar het verspreiden van deze omzendbrief, binnen de gevangenismuren, wordt ons dan niet in dank afgenomen door de PSD en directieleden, terwijl het toch om onze rechten gaat?

Artikel 10 van het EVRM waarborgt het recht om inlichtingen en informatie te verspreiden, en het recht op toegang tot informatie.
Het door een bestuurlijke overheid preventief verbod opleggen tot verspreiding van deze publicaties (omzendbrieven), is strijdig met de Grondwettelijke waarborgen van artikel 19 en 25 van de Belgische Grondwet .

De European Prison Rules stellen het volgende: ”Elke gedetineerde heeft in overeenstemming met art.41 recht op informatie over zijn rechten en plichten“.

Dit recht vormt inderdaad één van de 3 basispijlers van een behoorlijke rechtspositie en het belang ervan kan dan ook niet genoeg worden onderstreept. Zonder adequate informatie over onze rechten is de uitoefening van alle andere rechten quasi onmogelijk.

Wat de toegankelijkheid van omzendbrieven en circulaires betreft hoeft men zich dus geen illusies te maken, zij bevatten vele regels die rechtstreeks betrekking hebben op ons juridisch statuut van gedetineerde, en aldus als 'pseudo-wetgeving’ aanzien kunnen worden, maar de mededeling van omzendbrieven en circulaires aan ons, gedetineerden, meedelen, wordt met de voeten getreden.

Aan de directies van strafinrichtingen wordt wel ‘gevraagd‘ ons in te lichten over die circulaires , door de minister van justitie, en verder werd er ook gevraagd door de minister om aan ons, “bij opname in de strafinrichting een informatiebrochure te geven, die alle nuttige gegevens bevat“, en waarvan de tekst wordt aangepast in geval van wijziging van de onderrichtingen betreffende het regime. Maar directie bepaalt dus zelf welke informatie erin opgenomen wordt en welke informatie die ons onthouden wordt.

Dit heeft tot gevolg, dat het zwaartepunt van de penitentiaire regelgeving langzaam maar zeker verschuift, naar het precaire en duistere domein van de ‘psuedo –wetgeving’. Aldus ontsnappen fundamentele detentierechtelijke regels aan de normale waarborg op het gebied van totstandkoming en bekendmaking waardoor het principe van de “rule of law” dat een democratische rechtstaat kenmerkt, geweld wordt aangedaan .

Wat voor ons ook een heikel punt is, is het feit dat er in het PCB geen boeken van “buiten” mogen binnen gebracht worden, terwijl de Basiswet gevangeniswezen toch stelt dat volgens §1 ”de gedetineerde het recht heeft door bemiddeling van de gevangenis, voor eigen rekening, kranten, tijdschriften en andere publicaties te ontvangen, waarvan de verspreiding niet wettelijk of bij rechtelijke beslissing is verboden“, en dit is ook een gewaarborgd recht door artikel 10 van het EVRM.

Sinds kort kunnen wij als gedetineerden niet meer naar de gevangenisbibliotheek: deze is ‘gesloten’ om ‘veiligheidsredenen’.

In het verleden werden bepaalde boeken binnen de gevangenisbibliotheek niet eens aan ons “uitgeleend”, zoals de “Codex detentierecht”. Met welke reden werd dit recht tot inzage op cel van dit boek ons ontnomen?

Ook andere boeken zoals “Detentie- en gevangeniswezen” lagen enkel ter inzage in de bibliotheek, maar werden niet “uitgeleend“.
Hoe moesten wij, als gedetineerden op een bezoektijd van één uur aan de bibliotheek, dan kennis nemen van deze informatie?

Ook om niet nader gepreciseerde redenen mochten wij als gedetineerden volgens het regime circulaire van 5 maart 1975 in onze cel slechts maximaal over een tiental boeken beschikken.
Wij vragen dan ook om een grondige herziening en een wettelijke bepaling, om ons recht op informatie grondig te waarborgen.

De geïnterneerden:
Hoewel geïnterneerden niet thuishoren in de gevangenis, maar dienen opgevangen te worden in gespecialiseerde psychiatrische opvangcentra’s, is de toestand van deze mensen schrijnend te noemen.

Sommige geïnterneerden, die hier verblijven op sectie 53 A, zitten soms al meer dan 8 jaar in de gevangenis. Zij verschijnen om de 6 maanden voor de CBM, worden uitgesteld, omdat bijna geen enkele psychiatrie geïnterneerden aanvaard, en de CBM gaat enkel af op de verslagen van de PSD…

Alhoewel recentelijk een nieuw wetsvoorstel is ingediend, vragen wij om een dringende aanpak voor de problematiek van deze mensen.
Meer bepaald omdat het gevangenispersoneel niet opgeleid is, voor geïnterneerden die in een crisis belanden, hetgeen er dan weer in resulteert dat zij worden opgesloten in een strafcel, of erger nog vastgebonden worden opgesloten in het “cachot”.

Het medisch personeel hanteert dan weer de praktijk door hen allerlei verslavende kalmeer– of slaapmedicatie te doen slikken , om hen geestelijk helemaal “lam” te maken . Dit ervaren wij dan weer als een grove schending van de mensenrechten, en is op zijn minst strijdig te noemen met de medische ethiek .

De Belgische situatie waarbij de geïnterneerden gevangen gehouden worden in de gevangenis en niet in een therapeutische entiteit worden ondergebracht is in strijd met art.3 van het EVRM.

Momenteel verblijven er ongeveer 467 geïnterneerden in de Vlaamse gevangenissen waarvan er 93 (of 20%) zelfs te kampen hebben met een verstandelijke handicap. 15 % van de geïnterneerden vertoont ook nog eens suïcidale neigingen.

Menige internationale aanbeveling schrijft een onverwijld psychisch/medisch screenen voor (European Prisoners Rules 1987, art.29; the CPT Standards 2004, nr.57 tot 59, onder het item “Suicide Prevention”).

De praktijk in België wijst uit dat tegen de internationale regelgeving voortdurend wordt gezondigd. Onlangs nog presenteerde de Hoge Commissie tot Bescherming van de Maatschappij de beroepsinstantie voor de invloedssfeer van de geïnterneerden te houden .

Op sectie 53 A is ons een geval bekend waarbij een geïnterneerde dikke handschoenen werden aangeknoopt die zij dag en nacht moest dragen. Ons lijkt het ook mensonwaardig om geïnterneerden meerdere dagen en nachten vast te riemen in het cachot, waar zij al liggend moeten eten, hun behoefte doen en dergelijke.

Dit is in strijd blijkens art.3 EVRM omtrent de verplichtingen op de gevangenisautoriteit om de gezondheid en het welzijn van geïnterneerden/gedetineerden te beschermen . Art.3 EVRM garandeert daarnaast het recht in hoofde van geïnterneerden/gedetineerden op een effectief onderzoek van geloofswaardige aantijgingen inzake mishandeling, en dit onderzoek moet leiden tot de identificatie en bestraffing van de verantwoordelijken voor dergelijke handelingen.

Het uitzichtloze behouden v/d geïnterneerden, opgesloten tussen gedetineerden in de gevangenis verstoken van iedere therapie en behandeling, als ook de afwezigheid van een onmiddellijke psychologisch en psychiatrisch screenen en de huidige wederopsluitingsprocedure (art.21), en het onbestaande beklagrecht is niet in overeenstemming met de zorgsector van het EVRM.

De CBM, psychiaters, mensen uit de zorgsector zouden zich beter in conclaaf terugtrekken en wachten tot er een conforme EVRM wettekst is gemaakt.

Bovendien beschikt het PCB over slechts 1 psychiater, die instaat voor de zorg/opvolging van gans sectie 53 A (waarbij diezelfde psychiater maar al te dikwijls afwezig is, zoals in de zomer van 2005, toen was er gedurende 2 maanden gewoon géén psychiater...) Dit doet toch op zijn minst vragen rijzen?

Problemen met wachttijden voor een solo –cel
Sectie’s 54 A en 54 B zijn sectie’s voor langgestraften, dus voor mensen die al een veroordeling hebben. De meeste hebben celstraffen die de 5, 10 of 20 jaar te boven gaan. Het spreekt voor zich dat, als men zulke lange straf moet uitzitten, deze mensen kiezen voor een solo–cel.

Een probleem… want zowel op sectie 54 A en 54 B zijn slechts 14 solo–cellen beschikbaar terwijl per sectie 28 mensen opgesloten zitten.

Men wordt dus verplicht om op duo te gaan zitten, en men heeft dan dikwijls niet de keuze wie er als persoon in cel wordt bijgestoken.

Dit creëert spanningen en problemen, want je moet je op de “wachtlijst“ zetten om een solo-cel te krijgen, wat soms maanden kan aanslepen, vooraleer er een solo-cel beschikbaar is.
Daardoor worden wij dan soms ook nog geconfronteerd met het feit, dat men drugsverslaafden binnen brengt, die dan in je nabijheid afkicken, wat allerminst prettig te noemen is.

Ook is het al voorgevallen dat een geïnterneerde van sectie 53A naar boven wordt verplaatst, wat al helemaal niet kan, dit is dus de vermenging van geïnterneerden met gedetineerden.

Ook mensen in voorhechtenis worden dikwijls op secties 53 A en 54 B geplaatst, terwijl de sectie van de voorgehechten sectie 53B is.
Bovendien is het regime op sectie 53A en 53 B niet te vergelijken met het regime van de langgestraften.

De directie benut als tuchtsanctie soms een langgestrafte op sectie 53B te zetten, tussen de mensen in voorhechtenis, met als gevolg dat deze mensen gewoon niet meer van cel komen aangezien zij niet wensen geconfronteerd te worden met de drukte, spanningen, en het komen en gaan van voorhechtenissen, die in vrijheid worden gesteld. Wij vragen dan ook om aan deze problematiek een einde te maken en te voorzien in voldoende solo-cellen .

Voeding:
Eén van de grootste problemen, die nochtans de gezondheid van ons allen, gedetineerden, aangaat, is de voeding die we hier krijgen.
Het middagmaal bestaat uit groenten, die meestal volledig plat gekookt zijn, zodat de voedingswaarde volledig verloren is.
Vitaminen en mineralen bevatten deze groenten niet meer .
Het middagmaal is éénzijdig, wat inhoudt dat wekelijks hetzelfde geserveerd wordt.

Het vlees is ofwel te doorbakken, ofwel gewoon half gebakken, ofwel zo taai, dat je er iemand mee het hoofd kan inslaan. Het vlees dat wordt geserveerd, is ook bijna iedere week hetzelfde.

De sauzen worden aangedikt, en eigenlijk walgt iedereen van het uitzicht en de kwaliteit van de voeding. Het middagmaal wordt trouwens geleverd in karren, die het voedsel warm moeten houden .
Desserten die worden geserveerd zijn meestal twee dagen nadien vervallen. Fruit wordt veel te weinig gegeven.

Met het middagmaal gebeuren nog andere rariteiten: op sectie 54B had gedetineerde X een worm in haar visfilet, op sectie 52B zaten er slakken tussen de salade, twee weken geleden waren de appels op sectie 54 A van binnen rot enz.

Het recht op degelijke voeding is een mensenrecht . Ook is het onlangs gebeurt, dat wij twee dagen achter elkaar geen groenten kregen. Er is mogelijkheid om zelf te koken, en voedingswaren aan te kopen op de kantinelijst, doch de prijzen zijn veel te hoog, en het aanbod van groenten is te beperkt.

De charcuteriekantine is bovendien ook nog afgeschaft, omdat het PCB niet over de nodige koeltechnieken beschikt, en er is sprake om een deel van de patisserie kantine ook af te schaffen.

Op de kantinelijst staan ook geen noten of zaden, en voor de vegetariërs/veganisten is dit helemaal een ramp. Men voorziet een aanpassing van voeding voor moslims, maar vegetariërs hebben geen vleesvervangers en tevens wordt er geen aangepast dieet aangeboden.

Recentelijk werd er op de kantinelijst muesli en enkele sojaproducten bijgezet, doch deze werden twee weken niet geleverd. Waarom is ons niet duidelijk. Wij hopen dat er degelijk werk wordt gemaakt van de voeding, zowel voor de vleeseters, als voor de niet vleeseters.

Het is niet omdat wij van onze vrijheid zijn beroofd, dat wij geen recht hebben op degelijke voeding, die nodig is om een “gezond bestaan “ in ere te houden.

De UN Standard Minimum Rules 1955 onderstreept de stelling, “dat alle gevangenis accommodatie moet voldoen aan alle gezondheidsvoorwaarden”. Mogelijk is het gebrek aan gezonde voeding een schending van artikel 3 van het EVRM.
Wij hebben als gedetineerden volgens de Basiswet het recht om klachten in te dienen hieromtrent, dit wordt geregeld in titel 8 van de basiswet. Artikel 42 van de Basiswet stelt ook dat er voldoende voedsel moet zijn maar dat dit voedsel tevens aangepast moet zijn, aan de gezondheidstoestand van de gedetineerde.

De PSD’s of Psychosociale Diensten
Het hekelpunt van iedereen ! Sectie 33A (de mannenafdeling) heeft er al een collectieve klacht voor ingediend die in het Staatsblad is verschenen, maar hier op de vrouwenafdeling is het al niet beter.

De PSD-poppemiekes, die ofwel “ziek” zijn of op “verlof “ zijn… er kunnen boeken over geschreven worden. Zij staan in voor een “professioneel” verslag over ons, maar wij vragen ons terecht af, of zij ooit wel psychologie bestudeert of gestudeerd hebben.

Zij kijken ons vanuit de hoogte aan, en maken verslagen op aan de hand v/d observatieverslagen die door beambten op sectie worden opgesteld, terwijl wij de PSD nooit zelf op sectie zien.

Sommige ‘presteren’ het om een verslag van 3 jaar geleden te gebruiken als “professioneel” verslag.

Als men vragen indient voor verlof of uitgangspermissies volgt steevast het antwoord ”Brussel”, alles wordt altijd op Brussel (de D.I.G.) afgeschoven. Het is de PSD die nochtans voor 99% verantwoordelijk is (omdat ze weer “ziek of op “verlof” waren) voor het feit dat mensen worden uitgesteld op personeelscolleges en dat omdat “de papieren niet in orde waren” en dergelijke.

Voor 100 vrouwen zijn er hier ook maar 2 PSD’s beschikbaar. Wij vragen een grondige doorlichting v/d PSD’s en meer professionele mensen. Hetgeen waar wij nu mee opgezadeld zitten van PSD’s, daar hebben wij geen boodschap aan. Wij stellen voor dat zij eerst gaan studeren, alvorens over ons verslagen te maken.

En de koele “Übermensch”-houding bevalt ons evenmin. Zij hebben te veel macht, en weten altijd alles beter.

Tuchtrapporten:
Alhoewel de regels qua tuchtprocedures recent eerlijk veranderd zijn (men mag enkel een tucht schrijven als men gevaar voor zichzelf of anderen is) wordt dit toch nog met voeten getreden.

Wij mogen bij een tuchtsanctie nu een advocaat waarschuwen. MAAR… De directie misbruikt ook hier haar macht, door te zeggen “dat ze wel ‘achterpoortjes’ vinden”. Dit kan dus niet.!

In het verleden werden tuchtrapporten bij de vleet geschreven, zette men mensen tot een maand op strikt, en leek het hier op een kindertuin i.p.v. volwassen mensen ondereen .

Wij eisen dat directie zich houdt aan de nieuwe regels die rond tuchtprocedures zijn vastgelegd. In het verleden werden zelfs zwangere vrouwen in de strafcel opgesloten en werd een moeder drie dagen van haar kind gescheiden. Wansmakelijk!

Medische verzorging:
Ondanks dat het PCB over een medisch centrum beschikt, en er een dokter voorzien is voor de vrouwenafdeling, laat de medische verzorging hier op veel vlakken te wensen over en wordt een te veelvoudig bezoek aan de dokter aanzien als “aanstellerij “ en wordt er zelfs gedreigd met “tuchtsancties”.

Enkele voorbeelden: in april 2005 stierf een medegedetineerde ten gevolgen van een CVA (hersenbloeding). Al lange tijd klaagde zij over extreme vermoeidheid en hoofdpijn. De dokter deelde haar mee, dat als ze nog 1 keer op dokterbezoek kwam, ze een tuchtsanctie kreeg. Vier dagen later stierf ze, in het werkhuis. De familie noemde dit een doofpot-schandaal.

In de zomer van 2003 stierf een andere medegedetineerde aan een hartaanval. Zij was nochtans hartpatiënte en klaagde al enkele dagen over pijn in haar arm, die uitstraalde. De dokter deed niets, en ze werd dood aangetroffen in haar bed, op sectie 53A.

In één geval werd de medische verzorging afgedwongen door een advocaat, omdat er geen gevolg werd gegeven aan de papieren van de arts ”buiten “ die al meer dan 1 maand in het bezit waren van de arts op de vrouwenafdeling.

De meesten onder ons die naar de dokter gaan wegens pijn in het hoofd e.d. moeten van de dokter naar de “wandeling “ gaan - daar zou dan wel alles mee opgelost raken...

In 2002 stierf de man van een medegedetineerde omdat men de wonde t.g.v. een operatie voor keelkanker niet verzorgd had. De man lag op het Medisch Centrum en werd vlug, vlug, vlug vrijgelaten… Twee weken daarna stierf hij. De gevangenis moest de begrafenis niet meer betalen.

De lijst met medische nalatigheden en gebrekkige verzorging kan blijven doorgaan... Medicatie wordt dikwijls ook verwisseld. Het gebeurt regelmatig dat de buurvrouw jouw medicatie krijgt en omgekeerd…

Volgens de Memorie van Toelichting en het Voorstel van de Basiswet “is de rechtspositionele benadering de eerste krachtlijn van de basiswet, op een gezondheidszorg die kwalitatief evenwaardig is met deze die aan mensen buiten de gevangenismuren ter beschikking gesteld wordt“. Dit wordt verwoordt in artikel 88 van de Basiswet.

Het Mensenrechtencomité geeft in artikel 10 (3) BUPO ook zijn bezorgdheid aan over lamentabele gezondheidstoestanden in gevangenissen. De UN Medical Ethics principles 1982 ondersteunen dezelfde principes. De inhoudelijke invulling van het gezondheidscriterium is echter beperkt. Met name het niet toedienen van medische zorg kan een schending van art.3 EVRM betekenen.

Uit de Basiswet kan afgeleid worden dat patiëntenrechten ook van toepassing zijn op ons.

Helaas wordt er meteen een voorbehoud gemaakt inzake het recht op informatie: ”Volgens artikel 92§2 kunnen wij geen enkel afschrift krijgen van ons patiëntendossier.”

Intern bezoek:<
De regelingen over onze interne bezoeken (gedetineerde met gedetineerde). Deze staan op zeer losse schroeven… Volgens de directie heeft men recht als men kan bewijzen (schriftelijk) dat men een gedetineerde al 6 maanden als schriftelijke relatie kent dat het intern bezoek wordt toegestaan (automatisch). Maar dit gebeurt niet, in de meeste gevallen moeten wij nog eens 6 maanden wachten vooraleer wij ons intern bezoek krijgen. Wij stellen vast dat hier geen enkele regel of richtlijn omtrent bestaat.

Het zou dus meer dan wenselijk zijn dat een duidelijke regel omtrent het intern bezoek wordt vastgelegd in het gevangenisreglement.

En het gaat nog verder. Gedetineerden die met elkaar wensen te huwen, worden maar al te dikwijls tegengewerkt vanuit directie (met Tyssebaert op kop). Tyssebaert weigerde zelf om de ambtenaar van de burgerlijke stand binnen te laten om 2 gedetineerden te huwen...

Tenslotte de wet Dupont… die bij het personeel zelfs niet geheel bekend is.

Als penitentiaire beambten zelf niets weten van het reilen en zeilen in het instituut waar ze tewerkgesteld zijn, hoe kan er dan met ons, gedetineerden, sprake zijn van een mens–mens samenwerking in de positieve zin?

Wij hopen dat onze klachten gehoord worden, en dat er daadwerkelijk naar oplossingen gezocht wordt, opdat de sfeer binnen het penitentiaire beleid een positieve wending krijgt .

De vrouwen van secties 54A, 54B, 52B, 53A en 53B.