Bij het genot van een pintje en de zonsondergang begint Marie-Jeanne te vertellen over haar leven in Harelbeke en haar werk als onderwijzeres, over de vijf jaar in Kongo en tenslotte over de 34 jaar op Flores, als oprichter van ‘Nativitas’. Die naam betekent geboorte, de start van een nieuw leven. Op vraag van een bisschop kwam ze naar Flores met enkele kartonnen dozen en verder niks… ‘Ik wist zelfs niet waar je Flores moest situeren op de wereldbol!’

Het is zaterdagavond en we spreken af om maandag enkele huizen van Nativitas te bezoeken. Zondag gaat dat moeilijk want dan gaat Marie-Jeanne naar de mis die makkelijk 2 uur duurt en terecht vermoedt ze dat we daar weinig interesse voor hebben.

De kustweg brengt je langs bananenbomen, palmplantages en kleine steenbakkerijen naar het instituut “Maria Stella Maris”. Sinds 1992 is dit het vijfde huis van Navitivitas, waar gehandicapten en wezen opgevangen worden. Een tuinpad in cement (want dan kunnen ook de rolstoelgebruikers dit pad op) leidt je naar een groot beeld van ‘Christus-Heilig-Hart’ zonder armen. Er leven hier mensen met een handicap en Christus is er ook voor hen! Onder de woorden “You are my hands” moet je je wat bukken om nederig onder “De Lieve Heer” te lopen. Aan de andere kant ontvangen de kinderen ons met een welkomstlied.

We worden toegelachen door een blind kind met geestelijke achterstand, twee tienerbroers met misvormde ledematen in een rolstoel, een baby met een uitpuilend gezwel op zijn linkeroogje, een jongetje met een bochel… Er zijn ook enkele kinderen van alleenstaande (tiener)moeders bij of kinderen die helemaal geen moeder of vader hebben. Vandaag zijn er om en bij de 20 kinderen aanwezig in het tehuis. De andere 15 zijn deze morgen vertrokken naar Bajawa, op visite bij enkele Australische dokters die er 2 of 3 maal per jaar operaties uitvoeren.

Marie-Jeanne: “Het is de bedoeling dat onze kinderen een gewoon leven kunnen leiden na hun verblijf hier. Jonge moeders proberen we te helpen via een adoptie met financiële steun uit het westen”.

De instelling beschikt over een boerderij (varkens, kippen, eenden, geiten en een moestuin). Op het einde van de speeltuin zijn er problemen van erosie door een foute inplanting van een pier, nu gebruikt door het leger.

Opleiding
In het tehuis werken drie verantwoordelijken die opgeleid werden door Nativitas. In Flores is een opleiding als kinderverzorgster onbestaande, laat staan een opleiding in de gehandicaptenzorg!

Er zijn ook enkele kleuterklassen voor de omliggende kampungs. Zowel moslimkinderen als protestantse of katholieke kinderen kunnen er les volgen onder het toeziend oog van de paus aan de muur, en dit tegen een kleine bijdrage van 200000 roepies (€ 1,25) per maand. Voor wie dit niet betalen kan, is er een sociale kas voorzien.

Ernie zorgt ervoor dat we een lekker, eenvoudig middagmaal kunnen eten. Ze draagt een beugel en zo kan ze ons rechtop vlot bedienen.

Een halfuur later, langs het strand, bezoeken we het hydroresort “St.-Damiaan”. De werknemers van het instituut kozen deze naam omdat “onze” Damiaan een Belg is die ook met personen met een handicap werkte.

Hier kunnen de kinderen zwemmen in zee en af en toe een weekend doorbrengen. Een lift kan een rolstoel naar de paalwoning brengen. Eka, in een rolstoel, en Marie zijn de verantwoordelijken en schotelen thee, koffie en lekkere koekjes voor.

Op weg naar Marie-Jeannes huis in Maumere stoppen we in Wurung, een paaldorp. In 1992 vielen er hier 3000 doden bij een tsunami. Op de enige hoofdweg wordt Marie-Jeanne begroet als een ‘Bekende Floresiaan’, gesteund door Hilde en een fotograaf in het kielzog.

Een mama toont de verweerde teentjes van haar wenend kind en vraagt advies aan Mama Belgia. Iets verder ontstaat er een burenruzie en Mama Belgia probeert ze te bedaren.

Steun
Iedere maand komen de verantwoordelijken van de zeven tehuizen samen op een stafvergadering. Daar worden alle problemen besproken en de onkostennota’s geëvalueerd.
Met de steun van de Provincie West-Vlaanderen bouwen ze er een nieuw administratief en opleidingscentrum. Zoals de zeven overige gebouwen is dit centrum ook ontstaan op Marie-Jeannes tekentafel.

Mama Belgia bij het afscheid: ‘Wat is het toch lastig om een hele dag door te vertellen.’ “Maar het is ook een opgave om een hele dag te luisteren”, gekscheren wij. Naar een gedreven dame, denken we er allebei bij. Chique madame, die Mama Belgia!

http://www.dekinderenvanflores.be/