han26 september 2006 – 20:58

Schreef ik op een vel papier dat hier weken op mijn tafel lag te verbleken in de zon. En daarna heb ik gedacht: gij onnozel stukske schrijver, is het zo dat ge de mensen vanaf nu zonder mes een stadsbus gaat laten opkruipen? Is het zo dat ge ze gaat leren lachen, goedendag te zeggen, de deur voor elkaar open te houden? Morgen komt er één op mij afgestapt en die zegt: gij hebt gemakkelijk spreken, gij moet niet in zo'n klein appartementje wonen. En ik kan dan wel zeggen, ja maar, er zijn partijen die iets willen doen aan dat klein appartementje van u, maar dat wil die mens natuurlijk niet horen. En ook mijn vrouw moet lachen, 'O gij karamellendichter, gij kunt met die tekst van u misschien het Gouden Leeslint van Montreux winnen maar mensen bekeren gaat ge daarmee toch niet doen'. Ik krijg dan een podium, en ik mag de bevolking een week voor de verkiezingen in twintig lijnen toespreken in de hoop daarmee de stank te kunnen keren. En ik kan het niet. Het is alsof ik zo'n one-liner moet verzinnen die vroeger zou zijn terechtgekomen op de bierkaartjes van een witbier, of op de binnenkant van een boekje sigarettenblaadjes. Slogans, jongen. Knap geschreven slogans. Gij moet dat toch kunnen, na al die schone dingetjes die gij ons al te lezen hebt gegeven? Ik heb het van de week nog ergens gezegd: het wordt moeilijk om nog in de literatuur te geloven, aangezien ik steeds minder in de lezer geloof. 'Je moet in de taal van de mensen spreken', zei Socrates, 'dan word je begrepen'. En Socrates werd tot zelfmoord gedwongen zonder te zijn begrepen. Wat moet je nog gaan vertellen wat men niet wíl verstaan? Je moet liegen tegen de mensen, denken ze ter rechter zijde, dan word je begrepen. En als ik zie in welke bochten ik mij moet wringen om begrepen te worden, dan zinkt de moed mij in de schoenen. Hoe hard kun je stampen met schoenen waarin moed gezonken is?
Het was trouwens niet waar, de stempelinkt is bijlange nog niet op. Men wil hier op iedereen stempeltjes kunnen blijven zetten, elkeen moet in een kotje kunnen worden gestopt, want dat slacht sneller af. I had maar a dream en zo.

Dimitri Verhulst