Jane Meriwas (links) met haar zus Silvia Museiya. "Foto’s trekken? Maar we zien er vandaag helemaal niet uit als jager-verzamelaars!

Denk aan Kenia en je ziet een leeuw, een giraf of een Masai. Ik toch, voor ik naar Nairobi trok. "Kenia pakt uit met het beeld van de nomaden om buitenlanders te lokken, maar in eigen land worden we gemarginaliseerd. Het toerisme floreert op onze kap, maar het zijn anderen die ervan profiteren. We leven in erbarmelijke omstandigheden," zegt Jane Meriwas, zelf van Yiaku-origine.

Drie mechanismen van marginalisering
Meriwas werkt voor de Yiaku Peoples Association (YPA). De Yiaku zijn jager-verzamelars – "een minderheid in een minderheid, zo’n vier procent". Het YPA organiseert samen met andere nomaden-organisaties op het WSF een hele reeks activiteiten. Uit Meriwas’ antwoorden op mijn onwetende vragen komen verschillende dimensies van de achterstelling van Kenia’s pastorale volkeren naar voor.

"Ten eerste worden we gemarginaliseerd door de staat. Alle openbare diensten zijn gericht op een sedentaire levensstijl. En dus begint de achterstelling al van kindsbeen af: jonge nomaden gaan enkel naar school in het regenseizoen. Zelfde probleem met ziekenhuizen: als een vrouw bevalt terwijl haar gemeenschap aan het rondtrekken is, moet ze het stellen zonder medische zorgen." Ook de democratie laat hen in de kou staan. "Bijna de helft van Kenia leeft in pastorale gemeenschappen. Maar onder de 220 leden van het parlement hebben wij geen enkele vertegenwoordiger. Dat komt doordat we letterlijk niet meetellen. Om de tien jaar is er een volkstelling, maar die doet geen moeite om de nomaden in afgelegen gebieden te bereiken. Die bestaan gewoon niet. Laat staan dat ze mogen stemmen."

Ten tweede worden de pastorale volkeren gemarginaliseerd door hun eigen elite – de mensen die het Pastoral Development Network en het Centre for Minority Rights bevolken. "Nou ja, ‘onze’ elite… Het zijn mensen die niks (maar dan ook niks) te maken hebben met het leven van de nomaden op het terrein. Sommige zijn niet eens van pastorale origine. Ze worden verondersteld ons te vertegenwoordigen, maar eigenlijk bedienen ze alleen zichzelf. Van de fondsen die zij krijgen komt nooit één Schilling bij ons terecht."

En ten slotte worden ze gemarginaliseerd door de media. "We hebben een cultuur en tradities waar we fier op zijn, die we willen behouden en delen. Maar daarover hoor je nooit iets in de media. Als het over nomaden gaat is het altijd negatief – honger, droogte, ziekte."

Met welke verwachtingen trekken jullie naar het WSF?
"We staan heel zwak. We beginnen ons nog maar te organiseren. Op het WSF hopen we meer zichtbaarheid te verwerven. Vlak voor de openingsceremonie marcheren we met nomaden uit alle gemeenschappen door het centrum van de stad. Je moet zeker komen foto’s trekken! En we hopen dat er op het WSF ook vertegenwoordigers zullen zijn van pastorale volkeren uit andere landen, zodat we kunnen bouwen aan een internationaal netwerk. De weg zal lang zijn, maar we zijn vastberaden."

"Don’t hate the Media be the Media? That’s a good one!"