Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

stampmedia

stampmedia's picture

Naam

stampmedia

About stampmedia

StampMedia is het eerste persagentschap in Vlaanderen dat een stem geeft aan alle jongeren in de media.
En dat niet alleen. Daarnaast wil StampMedia de berichtgeving over jongeren corrigeren en hen vooral zelf aan het woord laten. Zeker daar waar hun mening van belang is en weinig gehoor vindt in de mainstream kanalen.
Kortom: StampMedia is een persagentschap door jongeren met nieuws voor iedereen die het wil horen.
Daarom zijn we op zoek naar jongeren van allerlei slag, allerlei afkomst, allerlei overtuigingen, maar liefst uit de omgeving van Antwerpen en graag tussen zestien en zesentwintig jaar om mee te werken binnen dit unieke persagentschap.
Ben je jong en heb je iets te vertellen dat je niet kwijt kan? Sta je te springen om je stempel te drukken op de media? Kan je onwaarschijnlijke foto's trekken? Heb je een zoetgevooisde stem? Blink je uit met je videoskills?

Neem dan als de bliksem contact op met:
* Koen Stuyck (hoofdredacteur): koen@stampmedia.be of 0499 70 86 41
* Bert Roymans (Jeugd- en diversiteitswerker): bert@stampmedia.be of 0474 77 72 67
* Stefan Kolgen (coördinator): stefan@stampmedia.be of 0475 932 539
* Nadia Amezghal (projectleidster Limburg): nadia@stampmedia.be of 0485 53 52 27

StampMedia wordt gecoördineerd door C.H.I.P.S. vzw en betoelaagd door de Jeugddienst van de Stad Antwerpen, de Stad Genk en de Vlaamse Gemeenschap.
Workshop partners: Piazza dell'Arte - REC:radiocentrum - Het Eiland Neus - Get Basic

Website

http://www.stampmedia.be/

stampmedia's blog

[Column] Een mes dat aan twee kanten snijdt

Kamal Kharmach is een achttienjarige StampMediareporter die bulkt van de ambities om te schrijven. Hij wil niet alleen degelijke journalistiek bedrijven, hij wil ook graag af en toe zijn mening over de toestand in ons land en in de wereld ventileren. Lees hier zijn derde column die eerder verscheen in de laatste editie van het tijdschrift ‘Divers’.

Migratie zorgt onvermijdelijk voor spanningen, maar is ook een verrijking. Tenminste, als we bereid zijn om elkaar te leren kennen en aandacht hebben voor elkaars frustraties.

Immigratie is de laatste jaren controversieel geworden. Je zou haast het woord ‘taboe’ in de mond nemen. Mensen hebben de neiging te vergeten dat migratie een eeuwenoud fenomeen is. Maar dit is geen geschiedenisles. Migratie is natuurlijk een mes dat aan twee kanten snijdt. De economische migratie van de jaren zestig droeg bij tot de exponentiële groei van de welvaart, en dan zijn buitenlandse arbeiders natuurlijk graag geziene gasten. Dat moet men onthouden, wil men de huidige standpunten rond immigratie begrijpen.

Een vreemd iemand - op macroniveau (nationaal) of op microniveau (thuis) - is een graag geziene gast als hij helpt in het huishouden of bijdraagt tot het budget. Hij kan ook als versiering worden gezien, als hij doet wat hij moet doen en zich verder niet bemoeit met het huishouden. Anders wordt het als de vreemde alleen op de zetel ligt, tv kijkt en hoopt dat zijn gastheer of-vrouw in zijn onderhoud voorziet. Dan duiken er vroeg of laat spanningen op die uiteindelijk ontploffen, en is de gastheer of -vrouw de vreemde liever kwijt dan rijk.

Naar elkaar toe stappen

Die spanningen zijn van alle tijden, en dus normaal en onvermijdelijk. Iedereen heeft het moeilijk als zijn referentiekader plots verstoord wordt door onbekende indringers met andere gewoonten. Hoe flexibeler een maatschappij daarmee omgaat, hoe stabieler ze blijft en hoe meer voordeel ze haalt uit de demografische verandering.

Wat mensen ook wel eens plegen te vergeten is dat migratie een verrijking is op cultureel, sociaal, demografisch, politiek en economisch vlak. Jammer genoeg gaat die verrijking trager door een gebrek aan communicatie en goodwill van beide partijen.

Volgens mij is er maar één deftige oplossing: communiceren. Bereid zijn om naar elkaar toe te stappen en elkaar te leren kennen. Weten wat de frustraties zijn van beide partijen en die proberen te nuanceren, te ontkrachten en desnoods te bevestigen. Tot de ogen van de mensen opengaan en ze durven inzien dat er wel degelijk succesvolle allochtonen zijn, of politiek geëngageerde allochtonen met een positief project. En dat de harde kern die zich ostentatief en luidruchtig afzet tegen de maatschappij, niet representatief is voor de hele mooie en rijke samenleving.

© 2009 - StampMedia - Kamal Kharmach

Lees meer / 1 comment(s)

[Column] Terug naar school

Leren is een deugd. Het wordt alleen niet altijd zo aangevoeld. Zeker in de laatste jaren van het TSO en BSO krijgen jongeren vaak af te rekenen met schoolmoeheid. Hun aandacht verslapt en de verveling slaat toe.

Gelukkig hebben we sterke man Dedecker om ons een all-in wonderoplossing aan te reiken: een verlaging van de leerplicht tot zestien jaar. Een ondoordachte uitspraak die duidelijk meer gericht is op een lagelonenarbeidsmarkt dan op een door school vermoeide jeugd. Een leerling die een slecht schooljaar doorloopt, moet je opnieuw motiveren. Je mag hem/haar geen makkelijke vluchtroute naar de arbeidsmarkt aanreiken. Want dat is het: een vluchtroute. En leerlingen die vluchten van hun falen op school gaan ook falen op de arbeidsmarkt. De enige mensen die via deze formule meer werk gaan hebben, zijn de bedienden bij de RVA.
Een verlaging van de leerplicht is ook een vluchtroute voor de scholen, de maatschappij en de politiek. Het zou de doodsteek betekenen voor allochtonen met taalachterstand, jongeren met leerstoornissen en/of een moeilijke puberteit. Alle inspanningen voor een democratischer schoolsysteem worden hiermee op de helling gezet.

Voor de identiteitsvorming van de jongeren kan een verlaging van de leerplicht desastreuze gevolgen inhouden. Wie de school verlaat met het gevoel gefaald te hebben, zal dat voor de rest van zijn leven met zich meedragen. Op zestienjarige leeftijd zijn de meesten nog op zoek naar hun eigen persoon en hun eigen talenten. De school is de ideale plek om hen daarbij te helpen. Op de speelplaats kom je in aanraking met andere culturen en interesses. Zo krijg je de kans dingen te ontdekken die je helpen jezelf volledig te ontplooien. Op de werkvloer heb je deze kansen veel minder. De meeste mensen die je daar ontmoet, bevinden zich ongeveer in dezelfde leefwereld. Dat is geen slechte zaak, maar het kan gevolgen hebben voor de ontwikkeling van iemand die nog op zoek is naar zichzelf.

Daarnaast vergeet Dedecker dat de huidige arbeidsmarkt niet staat te juichen voor een generatie amper geschoolde arbeidskrachten. Er wordt meer verwacht van een metser dan gewoon een baksteen te leggen. Er wordt meer verwacht van een loodgieter dan gewoon een paar buizen te leggen. Ze worden geacht te kunnen werken met de allernieuwste technologieën. Een paar stevige werkhanden moet tegenwoordig gepaard gaan met een goed stel hersenen. Ik betwijfel of we echte stielmannen kunnen opleiden tijdens slechts vier jaar middelbaar onderwijs.

Op lange termijn is een verlaging van de leerplicht nog het meest desastreus voor onze algemene economie. Wie afhaakt op zestienjarige leeftijd zal zich niet inschrijven aan een hogeschool of universiteit. En dat is geen goede zaak voor een economie die zich steeds meer focust op kennis en innovatie. Als we onze welvaart willen behouden, is het noodzakelijk dat we ons gaan toespitsen op een kenniseconomie. Iedere jongere moet dus een degelijke ondersteuning krijgen om zijn/haar talenten te ontdekken en te ontwikkelen. Jongeren dumpen op de arbeidsmarkt en hen aan hun lot overlaten, is geen duurzame oplossing.

© 2009 – StampMedia – Vincent Van Nauw

Lees meer / 0 comment(s)

[Column] Minioorlog

Amina Belorf is negentien jaar en woont op het Antwerpse Kiel. Amina is een gedreven, bewuste en zeer humoristische jonge vrouw die stevig met haar voeten op de grond staat. In deze eerste column laat ze haar gedachten over de verkiezingscampagne de vrije loop.

De verkiezingsstrijd is losgebarsten. Overal in het straatbeeld duiken affiches op met allerhande leuke slogans. Meestal geldt nog steeds de term ‘less is more’. Partijen proberen ons duidelijk te imponeren met korte, maar krachtige zinnen. Steeds verbaast het me hoe al die reclameborden in ons straatbeeld elk een verhaal met zich kunnen meedragen. Wanneer je eens grondig kijkt hoe al die affiches laag na laag over elkaar gekleefd zijn, kan je werkelijk ontleden wat er de voorbije dagen allemaal gaande was. Elkaars affiches laten verdwijnen achter exemplaren van het eigen huis is een nationale sport geworden. Wanneer je die reclameborden bekijkt, zou je denken dat er een heuse minioorlog aan de gang is tussen onze politieke partijen. Het mysterieuze is dat je nooit te zien krijgt wie diegene zijn die de affiches daadwerkelijk opkleven. Gebeurt dit eigenlijk wel overdag? Wie weet heb je overal in België van die hoofdkwartieren waar men strategisch uitdoktert waar welke partij zal overheersen op papier.

Er zijn affiches die duidelijk inspelen op onze emoties. Je mag natuurlijk niet vergeten dat het niet zomaar affiches zijn met een zelfbedachte slogan. Waarschijnlijk zit daar een heel team van experts achter die het psychologisch aanpakken. Want wie zwicht er niet voor een onschuldig kind met zoveel uitstraling? Jammer alleen dat het VB de mensen aanspreekt met de slogan ‘Dit is ONS land’. Ik dacht dat politiek er was om samen naar oplossingen te zoeken. Naar constructieve oplossingen die dan leiden naar een land voor iedereen.

Dan heb je er ook die sterk inspelen op wat ons het laatste jaar vooral parten heeft gespeeld: de economische crisis. CD&V pakt uit met ‘Sterk in moeilijke tijden’. Waarschijnlijk zal dat de mensen wel een beetje geruststellen en een gevoel van veiligheid bieden. Maar zal de CD&V dat dan ook daadwerkelijk kunnen waarmaken?

Ik denk dat velen onder ons het vertrouwen in de politiek wat kwijt zijn. Toch lijkt men een ietwat afwachtende houding aan te nemen. Men wil niet pessimistisch zijn maar hoge verwachtingen creëren is ook geen optie. Want op je favoriete partij stemmen, die dan hopelijk de meerderheid haalt, wil nog niet zeggen dat de beloofde agendapunten gerealiseerd zullen worden. Meestal gaat daar nog een lange tijd over voordat de eerste echte stapjes gezet worden. We hebben allemaal wel eens dat gevoel dat we aan het lijntje gehouden worden.
Ach, “geduld is een schone deugd” zeggen ze hier bij ons in Antwerpen.

© 2009 – StampMedia – Amina Belorf

Lees meer / 0 comment(s)

[Column] Strijden in leder en met pluimen

Homo zijn is hip. Trek er de roddelbladen en televisiesoaps maar op na: de media kleuren roos. Om dat te vieren wordt Brussel op 16 mei weer bedolven onder een gigantische regenboogvlag. Nog beter: de hele week wordt er gefeest, en wordt de aandacht gevestigd op alle problemen waar holebi’s nog steeds mee kampen. Geen feest zonder een eisenpakket dat en passant weer even naar voor kan worden gebracht.

Nu zou je denken dat een eisenpakket voorstellen eerder gepaard gaat met een maatpak dan met roze pluimen en een lederen tanga. De kleren maken immers de man. Elk jaar opnieuw wordt van alle kanten geschreeuwd dat de ‘Belgian Lesbian and Gay Pride’ de stereotiepen die rond holebi’s bestaan enkel versterkt. Holebi’s wijzen graag met een verwijtend vingertje naar de media die met de (roos) gekleurde weergave van de optocht een verkeerde beeldvorming in de hand werken. Ik vind dat een gevaarlijke opmerking. Het is waar dat uit de mensenmassa doorgaans de vrouwen op motoren en de mannen in engelenpakjes in beeld komen. Dat kan moeilijk beschouwd worden als de kleding van de gemiddelde pridebezoeker. Toch kan je dat beeld op twee verschillende manieren benaderen.

Je kan compleet door het lint gaan omdat vooral de excentrieke feestbeesten in beeld komen en de agendapunten ergens onopvallend in het nieuws gepropt worden. Dat is erg frustrerend. Zeker als je weet dat de adoptie voor homokoppels alles behalve goed loopt en dat outing op de werkvloer nog steeds gevoelig ligt. En natuurlijk mag het niet vanzelfsprekend worden dat je als homokoppel best geen romantische reis boekt naar Brazilië of Polen. Dat zijn problematieken die de nodige aandacht vereisen, en die waarschijnlijk niet bovenaan de politieke to-do lijst staan.

Maar als je het ruwweg bekijkt, is de Gay Pride echter niet veel meer dan de Love Parade met meer discoballen en regenboogvlaggen. En dat is goed zo. Uiteindelijk is de Pride een feest waarbij Brussel bruist. Misschien loopt niet iedereen warm voor het concept, maar er is nog nooit één evenement geweest dat enkel en alleen op gejuich werd onthaald. Als een Pride gepaard kan gaan met een standpunt is dat geweldig, noodzakelijk zelfs, maar moet dat echt verpest worden door steeds neerbuigend te kijken naar engelenvleugels en latex laarzen? Op de Love Parade lopen er minstens even extreme creaturen rond, en niemand die zich daar het hoofd over breekt. Vergeet trouwens niet dat we gelukkig ook Yasmine en Wim De Vilder hebben om het stereotype te neutraliseren.

Als je weet dat de media zich focussen op wat opvalt, wat niet bepaald een nieuwe invalshoek is, maak daar dan nuttig gebruik van. Gooi met confetti, wuif met regenboogvlaggen en maak ervan wat het voor de meerderheid van de deelnemers is: een gigantisch feest. Een statement maak je echt niet op die ene dag, dat doe je op die 364 andere.

© 2009 – StampMedia – Carmen Van Oers

Lees meer / 0 comment(s)

[Column] Hebben journalisten niets beter om handen?

Kamal Kharmach is een zestienjarige StampMediareporter die bulkt van de ambities om te schrijven. Hij wil niet alleen degelijke journalistiek bedrijven, hij wil ook graag af en toe zijn mening over de toestand in ons land en in de wereld ventileren. Lees hier zijn tweede column.

Hebben journalisten niets beter om handen? Een week lang bomen ze door over twee gothics die zich miskend voelen op het Antwerpse Xaveriuscollege. De directie verbood de jongens een maand geleden zich nog in het zwart te kleden. De gothics kunnen er niet mee lachen en stappen naar de pers. Grote discussies worden gevoerd, de termen discriminatie en generatieclash vallen. En dat terwijl de directie enkel en alleen maar het schoolreglement naleeft. Resultaat van de media-aandacht buiten alle proportie: moeilijke gesprekken tussen directie en scholieren en twee jongeren die de hele mediahetze meer dan beu zijn.

Journalistiek is toch meer dan een populair onderwerp uitpersen omdat het nu eenmaal extra kranten verkoopt, niet? Acht maanden geleden werd ik, als zestienjarige, reporter voor het jongerenpersagentschap StampMedia. Een journalist, zo dacht ik, wil het beleid veranderen, stimuleert burgers kritisch na te denken en is eigenlijk een wereldverbeteraar. StampMedia bevestigde mijn kijk op de journalistiek. Ik ben trots op mijn persmedewerkerskaart. Maar nu ik zie hoe de ‘échte reporters’ aan de slag gaan twijfel ik toch aan de nobele bedoelingen van het vak.

Natuurlijk hebben de goths het recht om hun grieven kenbaar te maken. Een bewonderenswaardig initiatief, overigens. Maar de journalisten hebben van een mug een olifant gemaakt. In naam van de verkoopcijfers, want de hele discussie heeft geen burger politiek bewust gemaakt of tot sociaal engagement verleid. De directie leefde gewoon het reglement na en had geen kwade bedoelingen.

Ik offer mijn vrije tijd niet op om dit soort journalistiek te bedrijven. Ik betwijfel ook of schrijven over scholen die niet meer doen dan hun reglement naleven, potentiële journalisten zal aantrekken.

© 2009 - StampMedia - Kamal Kharmach

Lees meer / 2 comment(s)

[Column] Met vrouw en macht

Elke dag is vrouwendag. Laat ons daar duidelijk over zijn. Het feit alleen al dat de vrouw een dag krijgt toebedeeld, duidt op de meerwaarde en het belang van deze sekse.

Het is doorgaans de gewoonte om met internationale dagen ernstige problematieken onder de aandacht te brengen. Aids, kindermishandeling, ouders. Ik juich dat allemaal toe, maar laat ons van de vrouwendag in de eerste plaats een dag maken om te feesten. Akkoord, de emancipatie is misschien nog niet helemaal voltooid, maar we zijn verdorie goed bezig. We mogen stemmen. We doen dat misschien niet altijd met evenveel enthousiasme en het zijn altijd de verkeerden die verkozen worden, maar we mogen het. We rijden met de wagen, misschien niet altijd even vlot, maar we doen het. We studeren tot we 25 zijn en mogen dwars door het glazen plafond opklimmen tot het topmanagement. Mogen. Potentieel! Ambitie à volonté!

Er is uiteraard nog serieus wat werk aan de winkel, maar we moeten niet muggenziften. Het is ondertussen alom geweten dat vrouwen nog steeds minder verdienen. En ja, als puntje bij paaltje komt, blijft de vrouw nog altijd thuis bij de kinderen. Maar ligt dat echt aan de maatschappij? Voelt elke huisvrouw de hete adem van de man in haar nek? Of loeit haar biologische klok gewoon harder dan die van haar wederhelft? Daarenboven wacht de huisvrouw een zware, voltijdse job. Energie wordt opgeslorpt, haren worden grijs en het stressniveau bereikt ongekende hoogten. Als daar geen kracht en doorzettingsvermogen voor nodig is, dan weet ik het ook niet meer. Al is het maar om te kunnen weerstaan aan de drang om je puber na een zenuwslopende dag achter het behang te plakken. De vrouw als rots in de branding.

Ondertussen heerst er, mede dankzij de marketing, een hevige machtsstrijd. De vrouw slaat al jaren terug en de man verkeert in een stevige identiteitscrisis. Niemand zo moordzuchtig, zo heerlijk vijandig en aantrekkelijk tegelijk als het vrouwelijk wezen. Geen metroseksueel, macho of strandjanet die daaraan kan weerstaan.

Ik beken: het is allemaal niet simpel en rooskleurig. Gelijkheid en macht is voorbehouden aan diegenen die in de juiste omstandigheden worden geboren en het leven naar hun hand weten te zetten. Er is nog steeds ongelijkheid en vrouwen worden nog vaak benadeeld. De vraag is alleen of daar ooit echt verandering in zal komen. Als er één ding erger is dan leven in ongelijkheid, dan is het leven in complete harmonie waarin één van beide partijen langzaam dreigt te vergaan. Laat ons trots zijn op de zelf dood getrapte spin. Laat ons genieten van het verbaal aftroeven van een half bezopen man. Verbrand collectief het korset en zet u achter de meest calorierijke maaltijd die u in weken hebt gehad. Geniet. Misbruik je veronderstelde afhankelijkheid en laat je op je wenken bedienen door een beschermend mannelijk creatuur. De rest vechten we morgen wel uit.

© 2009 – StampMedia - Carmen Van Oers

Lees meer / 1 comment(s)