Elke dag is vrouwendag. Laat ons daar duidelijk over zijn. Het feit alleen al dat de vrouw een dag krijgt toebedeeld, duidt op de meerwaarde en het belang van deze sekse.

Het is doorgaans de gewoonte om met internationale dagen ernstige problematieken onder de aandacht te brengen. Aids, kindermishandeling, ouders. Ik juich dat allemaal toe, maar laat ons van de vrouwendag in de eerste plaats een dag maken om te feesten. Akkoord, de emancipatie is misschien nog niet helemaal voltooid, maar we zijn verdorie goed bezig. We mogen stemmen. We doen dat misschien niet altijd met evenveel enthousiasme en het zijn altijd de verkeerden die verkozen worden, maar we mogen het. We rijden met de wagen, misschien niet altijd even vlot, maar we doen het. We studeren tot we 25 zijn en mogen dwars door het glazen plafond opklimmen tot het topmanagement. Mogen. Potentieel! Ambitie à volonté!

Er is uiteraard nog serieus wat werk aan de winkel, maar we moeten niet muggenziften. Het is ondertussen alom geweten dat vrouwen nog steeds minder verdienen. En ja, als puntje bij paaltje komt, blijft de vrouw nog altijd thuis bij de kinderen. Maar ligt dat echt aan de maatschappij? Voelt elke huisvrouw de hete adem van de man in haar nek? Of loeit haar biologische klok gewoon harder dan die van haar wederhelft? Daarenboven wacht de huisvrouw een zware, voltijdse job. Energie wordt opgeslorpt, haren worden grijs en het stressniveau bereikt ongekende hoogten. Als daar geen kracht en doorzettingsvermogen voor nodig is, dan weet ik het ook niet meer. Al is het maar om te kunnen weerstaan aan de drang om je puber na een zenuwslopende dag achter het behang te plakken. De vrouw als rots in de branding.

Ondertussen heerst er, mede dankzij de marketing, een hevige machtsstrijd. De vrouw slaat al jaren terug en de man verkeert in een stevige identiteitscrisis. Niemand zo moordzuchtig, zo heerlijk vijandig en aantrekkelijk tegelijk als het vrouwelijk wezen. Geen metroseksueel, macho of strandjanet die daaraan kan weerstaan.

Ik beken: het is allemaal niet simpel en rooskleurig. Gelijkheid en macht is voorbehouden aan diegenen die in de juiste omstandigheden worden geboren en het leven naar hun hand weten te zetten. Er is nog steeds ongelijkheid en vrouwen worden nog vaak benadeeld. De vraag is alleen of daar ooit echt verandering in zal komen. Als er één ding erger is dan leven in ongelijkheid, dan is het leven in complete harmonie waarin één van beide partijen langzaam dreigt te vergaan. Laat ons trots zijn op de zelf dood getrapte spin. Laat ons genieten van het verbaal aftroeven van een half bezopen man. Verbrand collectief het korset en zet u achter de meest calorierijke maaltijd die u in weken hebt gehad. Geniet. Misbruik je veronderstelde afhankelijkheid en laat je op je wenken bedienen door een beschermend mannelijk creatuur. De rest vechten we morgen wel uit.

© 2009 – StampMedia - Carmen Van Oers