Evelyn

Keicool! Who cares!

29.06.2009

Toen er nog geen auto’s waren, gebruikten ze bussen. Toen er nog geen bussen waren, gebruikten ze de fiets. Toen er nog geen fiets was, was er alleen de eigen kracht.

Zo was het goed.

Het was begin 19ste eeuw. De landbouwer molk koeien met de hand. De planeet was eindelijk rond. De schrijnwerker boog het hout. Meneer Starley maakte zich zorgen over de kettingaandrijving van de fiets.

Het moest sneller, geen tijd voor ‘stop’, ‘halt’ of ‘time-out’.

Op 28 februari 1892 werd Diesel patent nummer 67207 verleend op het idee in een verbrandingsmotor het brandstofmengsel door hoge compressie te ontsteken en toen ging het dan ook ‘los’. Snelheid was cool en cool was de need for speed.

Megacoolkeitofgraaf. Het idioom van de overstromende tijd.

In 1974 vroeg Louis Neefs hem nog een bloem na te laten en een plukje groen gras, in de lagere school leert men al langer wat CO juist betekent en Greenpeace lanceerde begin jaren 90 de ringmap met opschrift: “Beter een gat in je map dan in de ozonlaag!” Keicool was dat en trendy en milieuactivisten... who cares?!

Enzomegavoort.

En plezant dat het toen was. Everybody zo uitentreuren heppy. De planeet hopelozer dan ooit.

Nu gewenning is een ziekte schreef Lanoye een aantal jaren terug, en slaat toe van bij het begin. Stel je dan ook een bergendal voor, 40 kilometer lang en toppen tot 3312m hoog en gebruik je fantasie en geloof dat hier geen auto’s meer de Silvretta Hochalpenstrasse oprijden, en geen bussen meer zuchten onder horden toeristen. Alleen nog verse lucht en een Föhnwind om 4 uur ’s avonds. Het gras geurend naar de bloemen
die het herbergt en het bos naar de vloeiend hars die uit de stammen drupt.

Alles, alles, àlles, is ook dan leuk.

En dan, dan was er ook geen fiets meer. En toen hadden we alleen onze eigen kracht.

En zo zou het eindelijk goed kunnen zijn.

Het is echter begin 21ste eeuw. Niets gaat goed. Maar altijd is alles léuk.

Lees meer / 1 comment(s)

MuseumsQuartier Wenen

17.06.2009

Wat voorafging:

http://derstandard.at/fs/1244460341860/Neue-Hausordnung-MQ-lockert-Verbo...

De hetze rond het alcoholverbod in het MuseumsQuartier in Wenen heeft ook nog een andere reden dan alleen het oppervlakkige protest: Wenen heeft niet zo erg veel grote, centrale plaatsen. De grote pleinen worden ofwel ingenomen door toeristen, bijvoorbeeld de Stephansplatz of door honden, bijvoorbeeld de Heldenplatz ofwel door auto’s. En alle overige pleinen, ja, daar ontbeert het aan gezellige cafés of culturele pleisterplaatsen die het aantrekkelijk maken om er gezellig te hokken, zoals bij de Rathausplatz.

Daarom was het MuseumsQuartier van bij het begin dan ook zo ongelofelijk geliefd bij welke bevolkingsgroep dan ook: men kan er afspreken met anderen en/of cultuur beleven, eten en drinken. Er zijn toiletten in de buurt en kinderen kunnen er onbezorgd spelen. De gehele plek is in één oogopslag te overzien en wanneer dat beangstigend zou gaan werken dan kan men zich steeds in de Zoom- of Architectuurhoekjes terugtrekken.

Daarenboven heeft PPAG (Popelka Poduschka Architects) bijzonder stadsmeubilair ontworpen wat intussen uitgegroeid is tot een soort van ‘Wahrzeichen’ voor de hedendaagse Wener. Het MuseumsQuartier heeft echt alles in huis om de prijs voor ‘de leukste plek in Wenen’ in de wacht te slepen. En zodoende wordt het dus ook door steeds meer mensen bezocht.

Nu is het eenmaal normaal dat men bij grote openbare plaatsen het publiek niet zelf kan bepalen én hoe meer ruimte, hoe meer verscheiden het publiek. Maar aangezien het MuseumsQuartier in feite een privaat terrein is, kan de directie dus makkelijk een private veiligheidsdienst inschakelen die enkel ‘de brave burger’ nog toelaat en zodoende orde afdwingen. Maar dat betekent dan ook weer het einde van de vrijheid aldaar.

Moraal van het verhaal: Wenen heeft dringend nood aan meer grote openbare plekken!

Lees meer / 0 comment(s)

Hoe klinkt Oostenrijk?

17.06.2009

… niet alleen als walsende deuntjes, maar ook zoals Attwenger.

Oostenrijk klinkt als er ritmisch wordt meegeklapt bij de Radetzkymarsch en de mensen mooi uitgedost rondhossen op Nieuwjaar. En waar twee sporen in de sneeuw een helling versieren en Karl Moik Hansi Hinterseer opwacht, daar hoor je ook Oostenrijk. Maar is dit wel genoeg om dit land aan te voelen? Er hapert iets niet? Het klinkt immers als de literatuurgeschiedenis van dit bergenland schetsen zonder Thomas Bernhard, Ernst Jandl en Elfriede Jelinek te vernoemen.

Laten we beginnen met ‘the electronic sound of Vienna’ uit de jaren 90 – remember DJ Kruder und Dorfmeister – hoewel, dat volstaat ook niet. Deze muziek was een beetje te werelds opgevat, een beetje teveel voor disco’s en kan zeker niet gezien worden als de sound van Oostenrijk. En Danzer, Ambros, Fendrich – Austria 3 – geven je een mooi overzicht maar geen inkijk in het Oostenrijkse hart. En Falco? Hij was een echte superster met wereldmuziek – maar hij is dood. En DJ Ötzi verkocht CD’s als de pest – dus dat telt ook niet mee.

Diegenen die iets meer willen weten over het specifieke Oostenrijkse geluid, moeten maar even de oren open. Oostenrijk kun je nog het best leren kennen als je een cd van Attwenger beluistert. Deze twee mannen, Markus Binder en Hans-Peter Falkner, zijn terecht bekend geworden door hun volharden in de boosheid. Hun eerste concert speelden ze om 3u ’s morgens in de Wiener Arena in 1990. Vandaag kennen ze eindelijk écht succes. Attwenger probeert traditionele accordeonmuziek, die ze overigens zingen in hun dialect, en moderne, hedendaagse, hippe muziek op een evenwaardige manier te mixen.

Verbazingwekkend is dat ze daarbij niet vervallen in een soort oubolligheid. Ze blijven hun eigen muzikale grenzen tarten door open te staan voor vernieuwing. Hun eerste twee albums, MOST en LUFT, bijvoorbeeld waren voornamelijk covers van traditionele Oostenrijkse muziek waar ze rapten en hier en daar de tekst een beetje veranderen. Nadien begonnen ze hun teksten zelf te schrijven, introduceerden ze elektronische muziek en werd de tekst meer instrument dan boodschap.

Met SUN en DOG gingen ze dan weer een stukje verder door politiek en sociaal kritische teksten te gaan schrijven. Een mooi voorbeeld is de antinationalistische song ‘Kaklakariada’, waarin de Attwengers de niet-ruimdenkende man in de straat ‘te kakken zetten’.

De Attwengers tonen zeker een groot respect voor hun land in hun muziek zonder daarbij een kitscherig beeld te op te hangen. Ze willen hun land niet ophemelen maar er eerder een frisse wind door laten waaien zonder meer.

Dit laatste is toch geen goedkope verkooptruc. Het is eerlijk bedoeld. Het is het aanvechten van de apathie en het ontkennen van het verleden. En Attwenger zegt het ook duidelijk dat ze hopen dat niet alles hopeloos is. Op hun album DOG, zingen ze ‘die leid san leida ned guanz dum (de mensen zijn helaas niet helemaal dom).

www.attwenger.at

Lees meer / 0 comment(s)