Toen er nog geen auto’s waren, gebruikten ze bussen. Toen er nog geen bussen waren, gebruikten ze de fiets. Toen er nog geen fiets was, was er alleen de eigen kracht.

Zo was het goed.

Het was begin 19ste eeuw. De landbouwer molk koeien met de hand. De planeet was eindelijk rond. De schrijnwerker boog het hout. Meneer Starley maakte zich zorgen over de kettingaandrijving van de fiets.

Het moest sneller, geen tijd voor ‘stop’, ‘halt’ of ‘time-out’.

Op 28 februari 1892 werd Diesel patent nummer 67207 verleend op het idee in een verbrandingsmotor het brandstofmengsel door hoge compressie te ontsteken en toen ging het dan ook ‘los’. Snelheid was cool en cool was de need for speed.

Megacoolkeitofgraaf. Het idioom van de overstromende tijd.

In 1974 vroeg Louis Neefs hem nog een bloem na te laten en een plukje groen gras, in de lagere school leert men al langer wat CO juist betekent en Greenpeace lanceerde begin jaren 90 de ringmap met opschrift: “Beter een gat in je map dan in de ozonlaag!” Keicool was dat en trendy en milieuactivisten... who cares?!

Enzomegavoort.

En plezant dat het toen was. Everybody zo uitentreuren heppy. De planeet hopelozer dan ooit.

Nu gewenning is een ziekte schreef Lanoye een aantal jaren terug, en slaat toe van bij het begin. Stel je dan ook een bergendal voor, 40 kilometer lang en toppen tot 3312m hoog en gebruik je fantasie en geloof dat hier geen auto’s meer de Silvretta Hochalpenstrasse oprijden, en geen bussen meer zuchten onder horden toeristen. Alleen nog verse lucht en een Föhnwind om 4 uur ’s avonds. Het gras geurend naar de bloemen
die het herbergt en het bos naar de vloeiend hars die uit de stammen drupt.

Alles, alles, àlles, is ook dan leuk.

En dan, dan was er ook geen fiets meer. En toen hadden we alleen onze eigen kracht.

En zo zou het eindelijk goed kunnen zijn.

Het is echter begin 21ste eeuw. Niets gaat goed. Maar altijd is alles léuk.