KoenCalliauw
Naam
Koen Calliauw
Berichten
KoenCalliauw's blog
[Column] LIJK
09.04.2009
Eén ding is zeker. Dood gaan we allemaal. Wanneer, hoe, waar is de vraag. Waarheen al veel minder. Rijstpap met gouden lepeltjes in de hemel of eeuwig branden in de hel, die sprookjes beroeren nog weinigen. Vandaag op aarde waardevol te leven, daar gaat het om. In de flits die het leven duurt.
Godsdienst is filosofisch idealisme. De werkelijkheid zou in ons hoofd zitten en van daar uit “geprojecteerd” worden. Rare idee. Oude Grieken vonden dat al te zot voor woorden. Als communist en atheïstische marxist, ben ik filosofisch materialist. Veel moeilijke woorden in één adem. Wil je in je stamcafé je drinkende maat tot diepere gedachten brengen, zeg dan: “Alles vloeit en niets is blijvend”. Misschien gaat dan een lichtje op. Dat licht heet Heraclites. Een Griekse filosoof van vijfhonderd voor Christus. Lenin was enthousiast over die kerel. Heraclitus: “De wereld, de eenheid van alles is door geen godheid en geen mens geschapen, maar zij was, zij is en zal een eeuwig vuur zijn, wetmatig ontvlammend, wetmatig uitdovend”. De wetten van de natuur, deze van het dialectisch en historisch materialisme.
Ik ben 67 jaar en dan ga je al eens nadenken. Een “ziel” die naar de hemel of de hel gaat heb ik niet. In een kat reïncarneren zal ik evenmin. Eens de stekker er uit resten er vel en been. Hoe er vanaf geraken ? De natuur heeft daar een handige oplossing voor: de worm. Ooit beroepsambulancier zag ik enkele ontbindende lijken. “Gefundenes Fressen” voor miljoenen beestjes en hun nageslacht. Ecologisch zit dat mooi in elkaar, een perpetuum mobile van hier tot in de kosmos. Maar ik zou geen marxist zijn moest ik de natuur niet willen temmen.
Het wetenschappelijk proefondervindelijk bewijs kwam in de plaats van god. Dankzij die methode werd aangetoond dat Einstein en de ontdekkers van de kwantummmechancia niet echt gek waren. Heel wat van hun science fiction vliegt in het heelal en zit in je broodrooster. Ook de chirurgen die me enkele jaren geleden aan het hart opereerden, zijn niet gek. Mijn “ziel” zat niet in die spier, ze hadden er wel veel prutswerk aan maar zijn geen prutsers. Ze legden me als een kieken open en gingen ervaren aan de slag. Waar haalden ze die ervaring vandaan ?
Ook zij waren jong, student. Ze studeerden aan de faculteit geneeskunde. Zetten voor de eerste keer de scalpel in een dierlijk onderdeel. Wat onwennig. Maar waar oefenden zij als studenten op ? Een kieken is een goed begin, doch heeft geen menselijke spieren, bloedvaten, hart. Er rest dan nog één dier, de mens, de heengegane mens. And that is the question.
De Belgische faculteiten geneeskunde hebben veel lichaam donors nodig. Zij krijgen er amper binnen. Te weinig voor wetenschappelijk onderzoek en voor onderwijs. Het betreft hier niet orgaan donors, wel om mensen die bij leven en welzijn hun hele lichaam gratis en voor niks aan die faculteiten “schenken”. Gestimuleerd door een TV programma en mijn wonderbaarlijke heropstanding na vier overbruggingen, nam ik de stier bij de horens. Vulde een simpel “contract” of testamentje in en verstuurde dat naar de Antwerpse Universiteit. Mijn familie en vrienden weten nu wat te doen. Dood is dood, vliegensvlug mijn “ontzielde” resten naar de diepvries. Mijn lichaam kan dan gemiddeld twee jaar dienst doen. Dan hier een onderdeel, dan daar een ander. Tot meerdere opbeuring van de studenten, de wetenschap en de patiënten na mij. Simpel, niet ?
Blijkbaar niet. In België bereiken per jaar slechts enkele tientallen “geschonken” lichamen de snijzalen. Waarom ? Onwetendheid, schroom, de familie,… Het zal wel. Maar ook, vooroordeel, angst, egoïsme, het-is-mijn-lijf-en-daar-blijven-ze-af, onverschilligheid en gebrek aan sociale geëngageerdheid. Voor een communist is dit evenwel de allerlaatste kans om zich, steendood, belangeloos in te zetten voor de gemeenschap. Wanneer het een motivatie kan zijn, zijn lichaam aan de wetenschap “schenken” behoort helemaal tot de geest van de stellingen van Marx, Engels, Lenin en Heraclitus. Ik “schonk” het met plezier aan de wormen. Aan de wetenschap lijkt me nuttiger. Zo verplichten we de huidige studenten niet zoals de anatomie wetenschapper Andreas Vesalius (16°eeuw) om ’s nachts lichamen van de galg te roven.
(Bron “Solidair” 9/4/09)
(Column) Het tij keren !
02.04.2009
Antwerpenaars opgelet ! De Lange Wapper brug werd nog maar net door je strot geramd, of een nieuwe invasie dreigt. De “heraanleg van de Schelde kaaien” ! Voor de “boertjes van den buiten”, en dat zijn alle niet Sinjoren: het gaat om de oude haven, een zes km lang stuk rivier en “blauwe steen” dat ooit het territorium van dokwerkers en zeelui was.
Ik woon daar. Midden in de stad. Het zijn mijn kaaien en die van de buren die “heraangelegd” worden. Het klimaat doet raar, het waterpeil stijgt en Antwerpen wil droog blijven. Er verrijst hier al decennia een mottige betonnen muur van bijna twee meter hoog. Dat moet beter, zeggen de klimatologen. Die muur wordt 2,25 m. x 6 km. Wauw !, zeggen de betonboeren die poen ruiken. Hiermee valt politiek te scoren, zeggen ze op het Stadhuis. De Antwerpenaar is altijd “in” voor gigantische brol.
Hoe dat verkopen ? Hoe de burger wijs maken dat hij “inspraak” heeft ? Hoe hem medeplichtig maken ? Wel, laat de burgers wat lullen. Laat ze met intieme “Tafelgesprekken” kleuterschooltje spelen. Zonder informatie, zeker niet over het “Masterplan”. Een “voorontwerp” werd professioneel getimed, te laat onthuld. Overrompel ze met glossy drukwerk. Ze krijgen hun boompje en bankje wel. De lucratieve brol is voor de “échte”. Ik ben een brave Sinjoor en organiseerde onlangs met ons Burencomité Zuid zo’n koffie tafel. Ik stuur al eens een briefje naar het Schoon verdiep. Onze Burgemeester “de Patrick” (sp.a) leert bij. Hij antwoordt de laatste tijd onmiddellijk en, naargelang van waar de wind waait, met “beste Koen”. Veel eer voor een verdachte figuur die op een in de media gelekte zwarte lijst van zijn flikken, als “Extremist – Terrorist” gebrandmerkt staat.
Mijn favoriet op het Stadhuis is Luk Bungeneers (VLD). Hij is Schepen van dierenrechten. Zijn eerste beleidsdaad bestond er in een straat kater zijn kabinet binnen te smokkelen, die er nog kampeert. Het is met Bungeneers en Janssens dat ik onlangs communiceerde in een iets minder bureaucratische stijl. Ziehier:
“Burgemeester, Schepen, er ontwikkelde zich bij ons “Tafelgesprek” een alternatief voor die gevreesde Berlijnse waterkering muur. En nog goedkoop ook. Een aarden dijk. Voor de slechte verstaander, een berg zand van zes km lang. Van het Noorden tot in Hoboken. Het schijnt, mijnheer de Burgemeester, dat u van de heraanleg van de Scheldekaaien het klapstuk van uw carriére wil maken. Hier uw kans, grijp ze. Gratis en voor niks. En u Schepen Bungeneers, uw dieren krijgen een uitzonderlijk cadeau”.
Je praat met het beleid best in een simpele, bevattelijke taal. Ze hebben al zoveel aan hun oren en waren niet per definitie de slimste van de klas. Daarom: “ Vertrekkend van véél zand, stellen we voor langs de Scheldekaaien een dijk aan te leggen. Een bochtige, kronkelende aarden waterkering. Géén cleane gazon, géén beton. Wel een half verwilderde begroeiïng. Met inhammen, watergebiedjes, zonder tralala. Met een even bochtig fiets- en wandelpad. Met voldoende struiken om in de maneschijn tussen te neuken. U kan condoom automaten plaatsen. Durex zal wel sponsoren”. Een zichzelf voortplantend ecologisch gebied.
De Burgemeester liet weten “de ironie” van mijn briefje te vatten. Ironie ? Ernst, ja. Wij hebben als buren en Antwerpenaars geen goesting in weer een prestigeproject, dat de stad verpest. In een veredeld Disney land aan de Schelde. Ik gaf hen wat tactische raad om die ecologische dijk door de strot te rammen van ondermeer de Gemeenteraad, waar 80% van toeten nog blazen weet: “Heren, lanceer het woord “landschapsarchitectuur”, Kunst ! Geheid succes. “Chique”. En ook: “pedagogisch verantwoord”. Kind en gezin zal juichen. Het VB niet, dat zal zich wrokkend onthouden. En hou het goedkoop. Het is crisis. Bergen zand en een paar gezonde “boertjes van den buiten” volstaan. Ook een pak werklozen, die zijn profijtig in het gebruik. Uw en mijn vrije dieren, mijnheer Bungeneers, krijgen een droom territorium. De vogels, de ratten, de konijnen, de wormen en onze beste vriend, de hond. Die kan in roedels rondhangen en putten graven waar hij wil. Koeien en geiten op die dijk, zodat de stadskinderen ontdekken dat melk niet door machines gemaakt wordt. Dit voorstel is bittere ernst, heren. “The times they are a-changing”. Het tij is te keren ! “
Uw dienaar, de stedelijke “terrorist”,
Koen Calliauw.
( Bron “Solidair” 26/03/09)