Antwerpenaars opgelet ! De Lange Wapper brug werd nog maar net door je strot geramd, of een nieuwe invasie dreigt. De “heraanleg van de Schelde kaaien” ! Voor de “boertjes van den buiten”, en dat zijn alle niet Sinjoren: het gaat om de oude haven, een zes km lang stuk rivier en “blauwe steen” dat ooit het territorium van dokwerkers en zeelui was.

Ik woon daar. Midden in de stad. Het zijn mijn kaaien en die van de buren die “heraangelegd” worden. Het klimaat doet raar, het waterpeil stijgt en Antwerpen wil droog blijven. Er verrijst hier al decennia een mottige betonnen muur van bijna twee meter hoog. Dat moet beter, zeggen de klimatologen. Die muur wordt 2,25 m. x 6 km. Wauw !, zeggen de betonboeren die poen ruiken. Hiermee valt politiek te scoren, zeggen ze op het Stadhuis. De Antwerpenaar is altijd “in” voor gigantische brol.

Hoe dat verkopen ? Hoe de burger wijs maken dat hij “inspraak” heeft ? Hoe hem medeplichtig maken ? Wel, laat de burgers wat lullen. Laat ze met intieme “Tafelgesprekken” kleuterschooltje spelen. Zonder informatie, zeker niet over het “Masterplan”. Een “voorontwerp” werd professioneel getimed, te laat onthuld. Overrompel ze met glossy drukwerk. Ze krijgen hun boompje en bankje wel. De lucratieve brol is voor de “échte”. Ik ben een brave Sinjoor en organiseerde onlangs met ons Burencomité Zuid zo’n koffie tafel. Ik stuur al eens een briefje naar het Schoon verdiep. Onze Burgemeester “de Patrick” (sp.a) leert bij. Hij antwoordt de laatste tijd onmiddellijk en, naargelang van waar de wind waait, met “beste Koen”. Veel eer voor een verdachte figuur die op een in de media gelekte zwarte lijst van zijn flikken, als “Extremist – Terrorist” gebrandmerkt staat.

Mijn favoriet op het Stadhuis is Luk Bungeneers (VLD). Hij is Schepen van dierenrechten. Zijn eerste beleidsdaad bestond er in een straat kater zijn kabinet binnen te smokkelen, die er nog kampeert. Het is met Bungeneers en Janssens dat ik onlangs communiceerde in een iets minder bureaucratische stijl. Ziehier:

“Burgemeester, Schepen, er ontwikkelde zich bij ons “Tafelgesprek” een alternatief voor die gevreesde Berlijnse waterkering muur. En nog goedkoop ook. Een aarden dijk. Voor de slechte verstaander, een berg zand van zes km lang. Van het Noorden tot in Hoboken. Het schijnt, mijnheer de Burgemeester, dat u van de heraanleg van de Scheldekaaien het klapstuk van uw carriére wil maken. Hier uw kans, grijp ze. Gratis en voor niks. En u Schepen Bungeneers, uw dieren krijgen een uitzonderlijk cadeau”.

Je praat met het beleid best in een simpele, bevattelijke taal. Ze hebben al zoveel aan hun oren en waren niet per definitie de slimste van de klas. Daarom: “ Vertrekkend van véél zand, stellen we voor langs de Scheldekaaien een dijk aan te leggen. Een bochtige, kronkelende aarden waterkering. Géén cleane gazon, géén beton. Wel een half verwilderde begroeiïng. Met inhammen, watergebiedjes, zonder tralala. Met een even bochtig fiets- en wandelpad. Met voldoende struiken om in de maneschijn tussen te neuken. U kan condoom automaten plaatsen. Durex zal wel sponsoren”. Een zichzelf voortplantend ecologisch gebied.

De Burgemeester liet weten “de ironie” van mijn briefje te vatten. Ironie ? Ernst, ja. Wij hebben als buren en Antwerpenaars geen goesting in weer een prestigeproject, dat de stad verpest. In een veredeld Disney land aan de Schelde. Ik gaf hen wat tactische raad om die ecologische dijk door de strot te rammen van ondermeer de Gemeenteraad, waar 80% van toeten nog blazen weet: “Heren, lanceer het woord “landschapsarchitectuur”, Kunst ! Geheid succes. “Chique”. En ook: “pedagogisch verantwoord”. Kind en gezin zal juichen. Het VB niet, dat zal zich wrokkend onthouden. En hou het goedkoop. Het is crisis. Bergen zand en een paar gezonde “boertjes van den buiten” volstaan. Ook een pak werklozen, die zijn profijtig in het gebruik. Uw en mijn vrije dieren, mijnheer Bungeneers, krijgen een droom territorium. De vogels, de ratten, de konijnen, de wormen en onze beste vriend, de hond. Die kan in roedels rondhangen en putten graven waar hij wil. Koeien en geiten op die dijk, zodat de stadskinderen ontdekken dat melk niet door machines gemaakt wordt. Dit voorstel is bittere ernst, heren. “The times they are a-changing”. Het tij is te keren ! “

Uw dienaar, de stedelijke “terrorist”,

Koen Calliauw.

( Bron “Solidair” 26/03/09)