Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Christien

Christien's blog

vlucht naar Europa

Je bent gekomen zo vol hoop
Vol gedachten van de nieuwe dag de schone morgen
Maar welk ontwaken jij verwacht
Is met geen duizend nachten te beschrijven

Want de dag van nu is de droom niet waard
De ochtend koud en klam als ooit verlaten
Niet meer praten, want je woorden niet begrepen
Je oor onwennig met de nieuwe klank
want welke taal is nog bekend

Waar is je plezier je leven

Maar je dag zal worden, als de waarheid komt
En dan blijven, nog even blijven
Blijven, tot het welkom klinkt

Lees meer / 1 comment(s)

gay parade

honderden blikken op de grote wagens
vol gebaren kleuren en geluid
grote opgemaakte ogen ruwe huid
hoe zwoel zwierend op de hoge slanke hakken
wat ben je mooi zo groot wie naar je kijkt
het middelpunt dat ben
Jij. Jezelf, maar dan een beetje meer
geparfumeerde erotiek getuite lippen naar publiek,
shockeren omdat het mag
hier en nu,
eenzaam op de wagen

Lees meer / 0 comment(s)

Hare... Hare Krishna!

Het is een heel oud gebouw in een lelijke buitenwijk van Brussel. Op de deurbel is een met de handgeschreven stickertje geplakt, Hindu Forum, volgens mijn flyertje moet ik hier zijn. De deur gaat krakend open en aarzelend loop ik de donkere gang in.

Op de tast vind ik mijn weg naar de trap en daar ga ik tot de tweede verdieping omhoog. Ik kan nog steeds omkeren, deze ervaring rijkelijk aan mij voorbij laten gaan. Welk risico loop ik, word ik straks met wierook bestrooid, door 14 oranje hindumannen ruw opgepakt, vastgebonden aan het heilige hindurek, daar ritueel geroosterd, terwijl de hindumantras, begeleid door belletjes en trommels mij in een soort 7e hemel moeten brengen? Bij deze gedachte voel ik mijn hart een ritmesprongetje maken en ik verwens mijzelf dingen te doen die maatschappelijk onverantwoordelijk zijn. Gelukkig is daar ook mijn verstand die mijn rijkelijk aanwezige vooroordelen met een vleugje fantasie naar de achtergrond kan dringen.
Rustig Christien, je hebt voor hetere hellevuren gestaan.

Zachtjes duw ik de deur open en kom in een ruimte wat meer op een oud appartement lijkt dan de heilige tempel ter ere van de allerhoogste Hare Krishna. Maar het wordt me direct duidelijk gemaakt dat dit appartement wel degelijk de heiligheid zelve is die het niet verdraagt om met vieze schoenen te worden betreden. Een wantrouwige kijkende oude Krisha-aanhanger maakt mij direct duidelijk dat ik mijn aardse schoenen uit moet doen. Hier gaan ze het spirituele blootsvoets tegemoet! Dan pas mag ik binnenkomen. Tenminste, zodra ik bekend heb gemaakt wie ik ben, wat ik kom doen, waar ik woon en wat mijn telefoonnummer is.

Een grote ruimte, een tafel, kleurige posters aan de muur, wierookstokjes in de vitrine, een streng kijkende vrouw die mij polsend opneemt. Ik, die hier in mijn alledaagse kloffie als een toerist even komt binnenkijken, wekt het wantrouwen van de halve groep bont gekleurde mensen.

Gelukkig komt er een vriendelijke man op mij af, die mijn verdwaasdheid waarschijnlijk nog van zijn éérste keer herkent, en in mij het verloren schaap ziet dat gered kan worden. Hij pakt me bij de hand pakt en wijst me plekje in het kleine zaaltje naast de ´woonkamer´. Daar liggen een stuk of tien matjes op de grond en hij gebaart mij daar in lotushouding vast te gaan zitten. Hier zal dus straks de dienst plaatsvinden.

Ik wacht, kijk om me heen, laat de tijd voorbijgaan en juist zodra ik begin te denken dat iedereen mij vergeten heeft, gaat de deur open en komt er een Indisch gezin, een Afghaan, een Vlaming en een jonge vrouw met haar kind binnen.

We wachten weer tot daar dan eindelijk een soort boeddha-achtige priester zijn intrede maakt en plat op de grond duikt voor een schilderijtje dat op een kastje staat. Daarop volgt iedereen zijn voorbeeld en ik voel de sociale druk om ook te buigen voor een poster.
‘Hare Krishna” groet hij tegen ons en het antwoord galmt volmondig terug. De wat dik uitgevallen man neemt steunend zijn plek in op het matje tegenover ons en dan kan de dienst beginnen.

Belletjes worden uitgedeeld, een kind van twaalf neemt plaats achter de trommel en dan begint iedereen muziek te maken en te zingen. Het lijkt voor mijn gevoel eindeloos te duren, de regels van de verzen worden iedere keer herhaald, het monotone ritme maakt me slaperig en de woorden hebben geen enkele impact op me. Ach, wee de ongelovige!
Dan eindelijk, na een stuk of tweehonderd keer hetzelfde gezongen te hebben, stopt het belletjesgerammel en ik maak van de gelegenheid gebruik om eens flink te verzitten. Autsj, alleen al voor die lotushouding zou ik nooit geen Hare Krishna fan worden.
De boeddhapriester, die trouwens gewoon Vlaams blijkt te zijn, ik had het aan zijn accent kunnen raden, bekijkt ons tevreden en neemt dan eindelijk het woord.

Vandaag neemt hij met ons de gedragscodes in de tempel onder de loep. Op ernstige toon vertelt hij dat het ongepast is om een tempel te betreden als je net uiensoep gegeten hebt en dus wat winderig bent, als je moet boeren, stoned van de marihuana uit je ogen kijkt, of als er zojuist iemand binnen je familie naar een andere dimensie is vertrokken. Zijn volgelingen in het zaaltje knikken begrijpend en een enkeling maakt een notitie. Ik onthoud het zo wel en heb voor de eerste keer moeite om een gespannen lachje in te houden.

Er volgen nog eindeloos veel regels en open deuren als: “wanneer je een goede daad hebt verricht, hulp hebt verleend aan iemand, of iemand iets hebt gegeven van jezelf, dan moet je daar niets voor terug verwachten. Een goede daad kost niets!” En net als ik het idee begin te krijgen dat het Hare Krishna geloof alleen maar uit Do´s en Dont´s bestaat, is het tijd om te eten.
De maaltijd is heerlijk, de rijst, de aardappels in een pittig sausje, de groenten en vele specerijen laten me goed smaken. Die Krishna heeft dan toch goede recepten! Ik zal hem daarvoor eens bellen.

Na de maaltijd vind ik dat mijn portie geestelijkheid wel weer gehad heb voor vandaag en wil ik naar huis. Dat gaat minder makkelijk dan gedacht, de aardige Vlaamse man en Boeddha willen namelijk honderduit vertellen over de passie die deze groep bindt. Maar ik maak duidelijk dat ik voor de dag nog andere passies op het programma heb staan, en dat ik toch echt weer naar het aardse leven moet terugkeren. Dan laten ze me gaan.

Bij de deur staat een grote donatiepot, maar ik besluit er maar niets in te gooien, want ik heb goed naar de preek geluisterd: Wie goed doet voor een ander, moet daar geen beloning voor verwachten! Hare Krishna.

BijlageGrootte
DSC00115.JPG1.75 MB

Lees meer / 1 comment(s)