Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

OlivierW

OlivierW's blog

Persvrijheid (b)anaal genomen

test

Het concept ‘persvrijheid’ kreeg op 10 november 2009 een belachelijke connotatie in de schijnbare vrije Vlaamse wereld. Ik voelde letterlijk de slagen van onze verworven schijndemocratie. ‘Les flics’ hadden de macht even overgenomen, hun gezag tot in het vuilste toe misbruikt. Een relaas van een bewogen nacht:

Ik waan me in een dictatoriaal regime waar George Orwell rechtstreeks zijn hand in heeft. De realiteit daarentegen, is veel minder heroïsch en romantisch te noemen. In een duister hoekje van het Sint-Pietersplein hebben zwaar uitgeruste ‘flikken’ een grote massa omsloten. In de hoop dat ze hun vuilste agressie kunnen losvaren, drijven ze de toeschouwers weg van het tragisch schouwspel. Goliath kent zijn plaats niet en vernedert elk beetje David onder de mensen. Ik ken mijn plaats wel: voor de frontlinie met de camera in de hand. Ik probeer als reporter van Indymedia de onrechtvaardigheden op foto te krijgen.

Het is me niet gegund. In alle ophitsing en commotie lukt het me een overzichtsbeeld op foto te krijgen tot ik merk dat een ‘flik’ in burger me aan het filmen is. Ik leg hem met een onevenredige vriendelijkheid uit dat ik reporter ben en enkel foto’s trek. “Geef je identiteitskaart eens, meneer.” hoor ik mijn onbekende minnaar uitsnauwen. Ik kijk volledig gedesillusioneerd naar een vriend van me die zich in de omringende massa bevindt. “Wat gebeurt hier?” Te laat. Zelf de verontrusting en verwarring krijgen hier geen tijd.

Ik voel de gefrustreerde hand van een vrijheidsverkrachter rond mijn linkerarm. Ik probeer mijn perskaart boven te halen. Opnieuw: te laat. Mijn lichaam wordt samen met de perskaart door vier bruten op de grond gesmakt. Vier? Ik moet blijkbaar vergeten zijn dat ik een kathedraal van spiermassa met me meedroeg. Een knie in mijn nek, mijn armen gekraakt en een hels gebrul. Het lijkt de gruwelijke paringsdans van wat onervaren dwergbuffels. Ik verzet me niet. Ik wil een Gandhi zijn onder de arrestaties. Ik voel hoe hun strips doorheen mijn vel snijden. Ik voel hun agressie. Ik voel hoe ze met hun minuscule penissen de broze schaamlippen van de persvrijheid penetreren. Ik voel. Zij niet.

Zij lijken al sinds een tijdje machines van het laagste kaliber te zijn. Geen verklaring voor het aanbrengen van de handboeien. Geen verklaring voor de bestuurlijke aanhouding. De combi in. Ik deel deze taxi van onrechtvaardigheid met drie andere lotgenoten. Met volle, opnieuw overdreven, snelheid droppen ze ons in het politiekantoor van Gent-West. Ik krijg nieuwe beulen. Broekriem af, zakken leegmaken, nummer op de hand. Ik heb geluk. Degene na mij zullen hun nummer op het voorhoofd krijgen. Ik weiger associaties te maken met andere geschiedenisfeiten. Nummer negen? Ben ik een beest? Ik kijk rond me en zie de blauwen staan. Zij zijn de beesten, ik de mens. Ik kan mezelf nog altijd onderscheiden.

De massa-cel in. Heb ik geen recht om iemand te verwittigen? Eén telefoontje? Opeens besef ik dat ‘les flics’ veel meer dan de persvrijheid hebben verkracht. Artikel 6 van het Internationaal Recht, Artikels 1, 31 en 37 van de wet op het politieambt, Artikel 7 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Ze worden één voor één als stront op de afvalberg gestort.

Het ruikt hier trouwens niet naar stront maar naar urine. De geur dringt zich op. Genoeg mensen in de cel die de kans niet krijgen om het toilet op te gaan zoeken. ‘Les flics’ zijn bang dat we ons een weg naar de vrijheid pissen. Anderhalf uur wachten op een teken van aandacht. Klein verhuis. Naar de gang om plaats te maken voor een nieuwe lichting jongeren. Ik voel me een stateloos burger in eigen stad. Gebrul, geblaf, getier. Onvriendelijke uitingen van een bedenkelijk machogedrag. Ik heb respect voor de andere mensen in de gang. Ondanks de tirannie die er heerst, blijven zij rustig. Mijn bloed kookt. Mijn verstand weet echter beter en ik laat de vernederingen over me heen waaien. “Wij zijn binnen een aantal uurtjes vrij. Jullie zitten hier voor de rest van jullie leven.” hoor ik een medemens in de gang naar één van de blauwen roepen. Raak. Zonder twijfel.

Mijn tijd is gekomen. Nog even een foto en een handtekening. Geen idee wat ik tekende. Opnieuw een inbreuk. En de foto? Voor een fanpagina zal het wel niet zijn. Opnieuw een inbreuk op mijn vrijheden. Vier ‘flikken’ begeleiden een groepje mensen naar buiten. Daar hoor ik bij. Bij het groepje mensen. Niet bij de beesten.

BijlageGrootte
imag1.png.jpg46.7 KB

Lees meer / 0 comment(s)