Regisseur Sissako vertelt in Bamako het verhaal van de impakt van het IMF en de Wereldbank op Afrika. Zijn idee om dat in de vorm van een rechtszaak te gieten is geniaal.

De getuigen beschrijven vlijmscherp de vicieuze cirkel van de Afrikaanse ‘schuld’ (die al lang is terugbetaald). Ze vertellen hoe structurele aanpassingprogramma’s (SAPs) en gedwongen privatiseringen hun leven hebben verwoest…
De aanklagers vatten de misdaden samen. Zij beschrijven hoe het IMF en de Wereldbank functioneren als instrumenten van een kapitalisme dat roofzuchtiger is dan ooit. En ze ontmaskeren de hypocrisie van de Wereldbank, die bij monde van Paul Wolfowitz (in een vorig leven de architect van de oorlog in Irak) zegt op te komen voor de armen …
De verdediging ontkent. Ze beroept zich op de goede bedoelingen van de financiële instellingen. Ze schuift de verantwoordelijkheid af op de ‘Afrikaanse’ corruptie… Maar ze wordt stevig van antwoord gediend…

Grote verdienste: dit fictieve proces maakt de logica van de verarming van Afrika door het Westen duidelijker en pakkender dan ooit. Kortom: deze film zou de politieke bewustwording daarover ongelooflijk kunnen vooruithelpen.

Eén minpunt: het proces is eigenlijk maar de helft van de film. De pleidooien worden voortdurend onderbroken door lange scènes waarvan ik eerlijk gezegd de betekenis en het nut niet snap – sfeerbeelden, flarden conversatie,… Zeer subtiel allemaal (en misschien bedoeld om de boel in evenwicht te brengen – de kunstenaar wil geen propagandist lijken), maar helaas ook vreselijk saai. Onnodig drempelverhogend. Dan doen Michael Moore en Al Gore hun werk toch beter. Als je een film met een boodschap wil maken, die kan mobiliseren, dan moet je er geen kunstfilm van maken (of toch geen saaie).

Maar de andere helft is een echte aanrader.