Sam
Berichten
Sam's blog
1.000.000 glimlachende Guatemalteekjes
03.12.2009
De vrouw van de president lanceert een campagne: 'Een miljoen glimlachende kinderen in Guatemala'. Sandra Colom gaat 1.000.000 pagadders van de 151 armste dorpen in het land weer blij maken.
Foto lifeabundantly
Hoog tijd want na aanhoudende droogte kampen verschillende gemeenschappen met hongersnood. Op het platteland is 51 procent van de kinderen onder de vijf chronisch ondervoed. Daarmee staat Guatemala aan de top in Latijns Amerika.
Dus doet Sandra, die alvast als presidentskandidaat voor 2012 gelanceerd is, een warme oproep naar ondernemers en particulieren. Om tonnen speelgoed te leveren. Speelgoed. Een miljoen stuks om precies te zijn.
Een jaar of vijftien geleden kwam er een soortgelijke oproep uit De Droomfabriek rollen. Er werden een paar containers bezeken teddyberen en rammelende robots verscheept en de Afrikaantjes waren er heel blij mee. Behoorlijk fout, maar dat was televisie.
Vormingsweekend CATAPA: workshopbegeleiders en lobbyisten/ onderzoekers
30.09.2009
Je bent geraakt door het onrecht dat mijnbouwmultinationals veroorzaken in Latijns-Amerika en je wil dit verhaal aan zoveel mogelijk mensen vertellen, maar je mist de nodige kennis en/ of methodieken? Je ijvert voor verandering, maar je weet niet hoe je het thema op de politieke agenda plaatst? Je wilt niet dat onderzoeksresultaten in de kast verdwijnen maar deze juist aangrijpen om actie te voeren?
Wat?
1. Inhoudelijke vorming over 'Mijnbouw en globalisering', de gevolgen van grootschalige mijnbouw in Bolivia, Peru, Guatemala en Honduras, hoe goud en zilver wordt ontgonnen in open pit mijnbouw...
2. Vorming over presentatie- en lobbytechnieken (keuzemogelijkheid)
Voor wie?
1. Je wilt het verhaal van CATAPA brengen op infoavonden, in klassen, op universiteiten. Dan volg je het traject 'CATAPA-spreker'. Je bent het hele weekend aanwezig en bereidt een workshop voor tegen het Beleidsweekend van CATAPA in december (11 - 13/12). Je ontvangt, bij een positieve evaluatie, het certificaat van CATAPA-spreker.
2. Je wilt actief worden in de werkgroep Studie&Lobby of als thesisstudent naar een van onze partners trekken in Latijns-Amerika. M.a.w. je wilt meer te weten komen over het 'wat en hoe van lobbywerk'. Je wil geen onderzoek (als student, doctorandi...) uitvoeren dat in de kast verdwijnt, maar leren wat de zin kan zijn van actiegericht onderzoek. Je volgt het volledige weekend en kiest het traject CATAPA-lobbyist/onderzoeker. Je krijgt het certificaat 'CATAPA-lobbyist/onderzoeker'.
3. Je bent enkel geïnteresseerd in enkele workshops op zaterdag? Of je kan enkel zaterdag komen? Je bent meer dan welkom om te komen luisteren!
Waar en Wanneer?
Buggenhout (Opdorp); vrijdag 30 oktober, 19.30u – zondag 1 november, 17u
Het volledige programma en praktische info is hier te vinden.
Organisatie: CATAPA vzw i.s.m. de Honduraswerkgroep, Vlaams Guatemalacomité en Studio Globo Gent.
Hoe hij zich aan haar overgaf
28.09.2009
Foto Paul L. Nettles
De bus is altijd een beetje rijden. Deze zondag, na een weekend aan oceaan, was er plots paniek. De vrouw rechts van me kreeg het lauwe vlokkenbier van een zatlap over zich heen. De man gaf zich aan haar over, laat ons zeggen. Ik kon nog net mijn rugzak optillen voor het geurige sap erin trok. De maag van mijn vriendin -links van me- keerde terug naar de scampi's van die middag. Lazarus werd uit de bus gesmeten. We reisden verder en er werd nog wat nagepraat. Wat later stapte de vrouw af zonder veel poeha. Even wisten de andere passagiers niet waar kijken. Ter hoogte van haar schouderbladen plakte haar blouse in het zuur. Aan haar bips kleefden nog wat brokjes. De bus schokschouderde de berg op.
"Javaux minister van groene groenten"
12.07.2009
Om het contact met de onderbuik van Vlaanderen niet te verliezen, is het niet slecht af en toe wat op fora rond te zwerven. Daar vind je Verrotte Vlaamse reacties op de Olijfboomcoalitie in Franstalig België, als die van 'rikvertrekuitbelgie'. Misschien toch maar beginnen zoeken naar een hutje in de Ardennen.
- rikvertrekuitbelgie op 12 juli 2009 om 19:21
WIK 2016: Walonie in actie tegen 2016. Nog 7 jaar potverteren en de federale kas leegzuigen. Dardenne minister van groen bier. Javaux minister van groene groenten. Joelle minister van groene non. Ze zijn nu al met 40% van de Belgen verantwoordelijk voor 20% van de ekonomie. Met het groene marshallplan wordt richting 10% ingezet. om tegen 2022 een volledig communistische comune te zijn met 0% ekonomie. Ik heb er neits op tegen dat walen het communisme koesteren maar niet op onze rug.
Honduras: Telesur toont kamer president
29.06.2009
Dat militairen beslissen om de Hondurese president 's nachts uit zijn bed te lichten om hem en zijn familie op het vliegtuig te zetten naar Costa Rica is moeilijk te geloven anno 2009. Maar dat de Venezolaanse openbare omroep Telesur, die voor de rest behoorlijk bericht over de staatsgreep, daarna met een cameraploeg een rondleiding krijgt in het gehavende huis van de president, deed ons echt op het puntje van onze stoel zitten. Wat voorafging aan deze beelden: een straf discours van Venezolaans president Chavez die de staatsgreep veroordeelt, en zegt het Hondurese volk kost wat kost te zullen steunen.
In het filmpje wandelt een verslaggever via de geforceerde achterdeur de villa van Manuel Zelaya binnen. Mooie tuin. We zien de ingetrapte deur van zijn slaapkamer, een verdwaalde sok of onderbroek – dat is niet duidelijk – op de vloer. Zijn echtgenote slaapt blijkbaar in een andere kamer, dat weet televisiekijkend Latijns Amerika dan ook weer. In de kamer van het dochtertje van de afgezette president speelt dramatische muziek. Op de kast staat een pop in camouflagepak met een rode baret: juist, Hugo Chavez. Wij donderden van onze stoel. Dat geloof je enkel als je 't ziet.
De revolutie na de uren
24.06.2009
Foto JMC Photos
Vandaag werd, hier in Guatemala, de revolutie gesmeed. Met rum en collega’s, onder spaarlamplicht na de uren. Het ijzer voor sommigen te heet, voor anderen niet heet genoeg. Er is geen weg terug versus laten we onszelf alstublieft niet voorbijsteken. Een aangebrand debat over heroïsch discours en machotaal enerzijds, en pacifisme en kak intrekken anderzijds. Er moet iets gebeuren want we gaan langzaam dood. En als dat gebeurt, hoe snel bloeden we dan niet dood? ’t Ging dieper dan anders en we aten nog een chipje. Rond negen uur borgen we de revolutie weer op om het bed in te kruipen. Morgen opstand om 7u00, ook belangrijk.
'Niet alle goud blinkt' - radiodocumentaire over goudmijn in Guatemala
27.04.2009
Drie weken geleden kregen we bezoek in San Marcos van de radiomaker Flip De Jong. Hij blikte een radioreportage in voor de Nederlandse IKON omroep over de gevolgen van de goudmijn. De Belgische pater Eric Gruloos, die een parochie heeft in één van de dorpen waar de mijn zich bevindt, legt uit waarom niet alle goud blinkt.
(bron: De Andere Wereld, zo 5 april 2009)
Hetzelfde goud dat bij ons als solide belegging wordt gezien, betekent in het Midden-Amerikaanse land Guatemala, waar het goud gewonnen wordt: spanningen, vervuiling en nauwelijks inkomsten. Zo betaalt de goudmijn daar slechts 1% belasting aan de regering en vloeit de rest weg naar het buitenland. Om deze wantoestand te keren, oefenen de katholieke kerk en internationale ontwikkelingsorganisaties zoals Solidaridad druk uit om te komen tot een rechtvaardiger mijnbouwwet. Die moet niet alleen strenge milieu-eisen stellen aan de mijnbouw, maar ook aan de oorspronkelijke Maya-bevolking het recht geven om te kiezen voor duurzame ontwikkeling in plaats van voor het winnen van goud dat eindig is.
Sinds 2005 haalt het Canadese Goldcorp goud uit de grond rond de Guatemalteekse dorpen San Miguel en Sipacapa, in het noorden van dit midden Amerikaanse land. Als alles volgens plan verloopt is er over tien jaar naar schatting 70.000 kilo goud uit de grond gehaald. En dat voor maar 1% belasting. Maar daar staan een paar honderd banen tegenover. Op een bevolking van 40.000. Veel maatschappelijke organisaties, waaronder Solidaridad uit Nederland staan kritisch tegenover de mijnbouw. Ze zou geen duurzame bijdrage leveren aan economische ontwikkeling en het milieu ernstig aantasten. Solidaridad pleit bijvoorbeeld voor de ontwikkeling van duurzame koffieplantages als alternatief voor de mijnbouw. Ook de katholieke kerk in Guatemala is uiterst kritisch over de goudwinning in het land. Zo is bisschop Ramazini actief in de strijd voor een strenge mijnwet, waar deze maand in het parlement over gesproken wordt. Hij wil dat de Maya bevolking het recht krijgt om zich in een volksstemming uit te spreken over de mijnbouw en vindt dat dat moet worden vastgelegd in de nieuwe mijnwet.
Padre Eric (foto midden) woont al 24 jaar in streek. Hij maakt zich vooral zorgen over de verdeeldheid die de mijn veroorzaakt in de kleine dorpen rondom de mijn en de schade die als gevolg van het gebruik van dynamiet aan de huizen ontstaat. Want goudmijnbouw is een vervuilende industrie en kan ernstige gevolgen hebben voor het milieu en uiteindelijk ook voor de gezondheid van de lokale bevolking. De milieueffecten van dagbouwmijnen zijn aanzienlijk. De ontbossing en het massale afgraven van bergen waarmee de exploitatie van een dagbouwmijn samengaat, wijzigen het landschap ingrijpend. Hiermee samen treedt erosie op.
Goudmijnbouw kan kwalijke gevolgen hebben op de waterkwaliteit. Een belangrijk langetermijneffect is acid drainage, het uitlogen van zware metalen uit het mijnafval. Die drainage gaat decennialang door, verhoogt de zuurgraad van rivieren en meren en vervuilt het water met zware metalen. Sommige mijnen lozen regelmatig giftig afval in rivieren, meren en oceanen. Andere mijnen slaan dit afval, een mengeling van gemalen rots, water en cyanide dat tailings wordt genoemd, op in reservoirs zodat de cyanide eruit kan verdampen. Er zijn veel voorbeelden bekend van lekkage uit deze reservoirs en van doorgebroken damwanden. Ook in San Marcos, een gebied waar regelmatig aardbevingen en zware stormen voorkomen, is het risico daarop groot.
Goudmijnen gebruiken grote hoeveelheden water. De Marlinmijn bijvoorbeeld gebruikt 160m3 spoelwater per minuut, 24 uur per etmaal. Dagbouwmijnen zorgen voor veel stof in de lucht en ook het zware verkeer rond mijnen levert veel stof op en vervuilt de lucht met uitlaatgassen. De mijnbouwindustrie heeft een slechte naam als het gaat om de vernietiging en bedreiging van natuurgebieden, ook gebieden die officieel als beschermd zijn aangewezen. Als de winbare grondstoffen zijn uitgeput en het mijnbouwbedrijf vertrekt, blijven de gemeenschappen achter met een compleet anders landschap: hectares vol met afvalbergen die nog decennialang een gevaar vormen door het uitlogen van zware metalen, de zogenaamde acid drainage (zure drainage). In het geval van dagbouw blijven er enorme kraters achter in het landschap.
Veel Maya-organisaties en -gemeenschappen beschouwen de komst van de internationale mijnbouwbedrijven als een respectloze ‘tweede invasie’ in het woongebied van de Maya’s; de mijnbouwactiviteiten veroorzaken destructie en zullen op de langere termijn geen enkel voordeel opleveren voor de bevolking van Guatemala. De mijnbouw betekent ook een spirituele ramp, omdat ze gepaard gaat met vernietiging van de bergen, waar zich de voor de Maya’s zo belangrijke altaren en offerplaatsen bevinden. Door de mijnbouwprojecten worden gemeenschappen gedwongen hun woongebied te verlaten, wordt de cultuur ondermijnd en komt het verbouwen van het basisproduct maïs verder onder druk te staan. We hebben wel ontwikkeling nodig, zeggen de Maya’s, maar dan een heel ander soort ontwikkeling. Ontwikkeling die uitgaat van respect voor mens en natuur, ontwikkeling die duurzaam is, die voortbouwt op lokale tradities. Daarvoor lijkt in het huidige politieke klimaat van Guatemala en haar internationale donoren echter niet veel ruimte.
Samen op de motor
17.04.2009
Vanaf nu is het verboden om in Guatemala met zijn tweeën op een motorfiets te zitten. Dat besliste de regering van Alvaro Colóm. De mannen die Guatemalteekse buschauffeurs bij bosjes neerkogelen werken immers vaak met zijn tweeën. De ene zaait terreur, de andere wacht buiten op zijn motor. Daarmee verdwijnen ze als dieven in de nacht, de stadsbrousse in.
De motorrijders – hier vaker met zijn vieren op de baan dan alleen – weten niet wat hen overkomt. Wie het openbaar vervoer niet vertrouwt maar geen auto kan betalen, en elke ochtend vrouw, kind of buurman aan de school of op het werk gaat afzetten, heeft pech. Jammer ook voor de boodschappers en pakjesbrengers die zich veiliger voelen met een hulpje achterop.
Neen, de nieuwe wet is onverbiddelijk. De regering moet iets met het geweld. Ze slaat een mal figuur met een moordcijfer dat Irak en Colombia achter zich laat (48 per 100.000 personen). Dus verdrijft ze het kwaad door het de middelen te ontnemen. Listig.
Er werd nog even geijverd voor een verbod op het opwachten van andere personen vanop je motorfiets, en ook het voorstel om bij wet de motor uit motorfietsen te halen ging even rond, maar beiden ketsten gelukkig af op een dosis gezond verstand.
Foto René Ehrhardt
Schone windenergie speelt het smerig in Mexico
12.04.2009
Ik tekende ooit een petitie tegen een windmolen. Omdat er een laan bomen, op een berg in de Ardèche, voor zou sneuvelen. Ik herinner me mijn twijfel van toen –weegt het ene op tegen het andere?- door wat ik vandaag las over Mexico. ’t Is een Latijns-Amerikaans verhaal uit de duizend. Over een paar hoge bomen die alles vangen. Schone energie is niet altijd schoon.
Foto Lionoche
Het Amerikaanse NACLA tijdschrift vertelt in Clean Energy Plays Dirty in Oaxaca hoe Mexicaanse boeren en indianen in de staat Oaxaca hun akkers verliezen aan wat het grootste windmolenpark van Latijns Amerika moet worden.
Het plaatje oogde nochtans mooi. In januari opende president Felipe Calderón met veel aplomb het Eurus windmolenpark. De Mexicaanse cementreus Cemex, derde grootste in de wereld, en het Spaanse energiebedrijf Acciona Energia, beiden beursgenoteerd, beweerden voldoende groene elektriciteit te leveren voor een stad met een half miljoen inwoners. Een schoon verhaal van eeuwige wind en ontelbare Megawatts.
Landvergunning werden voor een peulschil verkregen, omkoping en misleidende contracten met de lokale bevolking deden de rest. Cemex en Acciona vertelden er niet bij dat de schone energie enkel voor de fabrieken van Cemex zou dienen. De lokale bevolking zag elk voordeel voorbijwaaien. De hoge bomen: de neus in de wind.
Meer info van de Spaanse waakhond Observatorio de Multinacionales en América Latina...
Hier en daar
12.04.2009
Brusselse blogs volgen met je RSS-reader, skypen met de familie in Boechout, mailen met vrienden van ’t stad, chatten met een tante in Duitsland, om de drie dagen in het Vlaams bloggen en dagelijks vrienden onderhouden op Facebook.
En dat.
Allemaal.
Achter een scherm in Guatemala.
Hier en daar klopt iets niet.
Het nieuws ligt op straat
02.04.2009
Ik begon al te panikeren dat ik vandaag niet zou weten waarover te schrijven - ik was dan wel in Guatemala Stad, maar er was nog niets noemenswaardig gebeurd - toen ik gelukkig twee agenten op een burger zag stampen. Oef.
Clichédiarree
02.04.2009
Dat het hier heel anders is, een lappendeken ja, erg veel contrasten... En dat de indianen, prachtige mensen met hun zelfgewoven klederdracht, heel arm zijn maar toch heel vriendelijk, echt waar, en o ja, rijk aan cultuur natuurlijk, met al hun piramides enzo. Maar wel gevaarlijk hoor, met die bendes in de stad. En haha, er had iemand een kip meegenomen op de bus! Zonnige groetjes uit Guatemala.
(en dat vandaag de laatste, historische keer mag zijn dat iemand deze clichés de wereld in werpt)
Afgeperste lijken in de bus
20.03.2009
De kranten koppen het al maanden in Guatemala in bloedrode en gitzwarte blokletters, maar nu loopt het echt uit de hand. In de hoofdstad worden en masse buschauffeurs achter hun stuur neergeknald. Balans in 2008: 85 doden, sinds januari dit jaar elke twee dagen een lijk in de bus.
Niet dat de boeven met het geld van de dag gaan lopen. Deze systematische roofmoordenaars zijn sluwer dan dat. Ze laten loopjongens een gsm in de handen duwen van een chauffeur met de boodschap dat ze een telefoontje kunnen verwachten. Tien minuten later gaat die over. Dat ze 50 euro per week moeten betalen of er zal wat zwaaien. Revolverlopen vooral.
Wie weigert wordt bij daglicht omver gemaaid. Zonder meer. Soms gaat het hulpje dat het ritgeld int ook tegen de vlakte, of treft een verdwaalde kogel een passagier. De chauffeurs, veelal jonge gasten, zijn het beu en geven er de brui aan of proberen de regering onder druk te zetten door het stadsverkeer lam te leggen.
Wie er achter dit georkestreerd geweld zit is niet duidelijk. De straffeloosheid in deze zaken benadert de 98%. De kranten spreken over jeugdbendes en drugskartels, maar zwijgen over de pieten daarboven die baat hebben bij terreur. Die willen maar al te graag Alvaro Coloms zwakke centrumdemocratische regering neerhalen, maar beginnen bij zijn volk.
Af en toe, gisteren nog, haalt een van de passagiers een pistool uit zijn broekzak om de delinquenten mores te leren. De mensen zijn het geweld beu (vorig jaar meer moorden dan in de ergste jaren van de burgeroorlog) en nemen het recht in eigen handen. Voor wie zich geen auto kan veroorloven, worden de busreisjes er voorlopig niet veiliger op.
Klik voor Spaanstalige infografiek in flash http://www.prensalibre.com/pl/2009/marzo/pilotos/infografia.html
Brief aan Mevrouw Metro
03.10.2008
Geachte Monique Raaffels,
Mag ik u, als directeur van Mass Transit Media, de uitgever van Metro, gewoon Mevrouw Metro noemen? Dat leest vlotter. Vandaag stond het weer groen op wit in uw treinkrant: Metro is gratis. Laat het milieu er niet voor betalen. Dat is erg nobel. U denkt aan het milieu en vraagt u lezers plichtbewust om mee te doen.
Elke dag geven wij 270.000 Metro’s weg. Graag gedaan. Dus waarom zou u er na lectuur niet iemand anders een plezier mee doen? Uit respect voor het milieu drukken wij op gerecycleerd papier. Denkt u mee aan het milieu?
Graag mevrouw Metro, wij doen niet anders. Begrijp ik u goed dat we een ander ook zijn leesbeurt moeten gunnen om het milieu te sparen? Volgens uw website doen we dat trouwens al. Elke metro zou zo’n drie keer gelezen worden, goed voor 813.800 paar ogen per dag. Knap dat u dat kan meten overigens. En leuk voor uw adverteerders natuurlijk.
Maar hoe laat ik mijn 28 pagina’s metro elke dag door twee andere –ik citeer uw website- ‘jonge, actieve stedelingen’ doorbladeren? Door uw krantje te laten liggen in de trein, wetende dat het schoonmaakpersoneel van de NMBS aan het einde van de dag het bij het restafval gooit? Dat lijkt me niet de beste optie.
In de colofon van uw krant komt u met het antwoord: Neem metro mee naar het werk of naar huis. Laat Metro niet achter op de openbare weg. Het heeft vast te maken met uw stijl om complexe zaken vereenvoudigd neer te schrijven maar ik haal deze wonderoplossing niet uit uw advertentie. Misschien uw copywriters even vermanen morgenvroeg. Dat ze dat van naar huis meenemen er nog ergens tussen flansen.
Trouwens mevrouw Metro, in welke zin respecteert ú het milieu precies? Akkoord, u drukt op recyclagepapier. Al ’s een krant op spierwit, niet-gerecycleerd papier gezien? U zou ze niet meer gratis weggeven, me dunkt. Dus voor de rest?
Door elke dag zevenenhalf miljoen pagina’s papier te grabbel te gooien in trein- en metrostations, universiteiten, hogescholen en Panos-filialen? Die vormen, in uw achtjarig bestaan – ik doe een vlugge rekensom - duizenden ton gerecycleerd papier bij elkaar. Die dodebomen-stapel helpt het milieu niet en dat weet u vast. Maar daarover geen woord in uw advertentie.
Ik begin te vermoeden, Monique Raaffels, dat het appél dat u op de lezer doet minder met het milieu dan met uw advertentieinkomsten te maken heeft. U bent immers twee keer directeur. Als directeur van Concentra Media Regie moet u de advertenties binnenhalen voor de Concentra groep en dus ook voor Metro.
Neen, dat is niet zo nobel. U overspoelt onze ochtend met uw vervuilende papierberg. Zonder dat we daar om vragen. Nikske ‘graag gedaan’ dus. En al helemaal geen ‘plezier’, ‘respect’ en ‘milieu’.
Met groet,
Sam Verhaert
PS. Ik zoek nog een plek waar ik met mijn columns terecht kan. U mag ze gratis in Metro opnemen. Graag gedaan.
Het correcte bioclubje
03.10.2008
Ik ben 15 euro armer maar ik glimlach het weg als ik de bio-shop uitwandel. Mams is jarig en ik ga haar een 100 procent biologische appeltaart bakken. Ik voel me een Goed Mens en ik straal de straat op. Dat ik de moeite genomen heb verder te fietsen dan de plaatselijke City Delhaize en dat ik er vrij en bewust voor kies om méér te betalen, alleen maar voor de wereld … knap hoor.
En toch knaagt er iets. Twee dingen om precies te zijn. Ik verfoei mensen die geluk proberen kopen of zin en status zoeken in hun winkelkarretje, maar ik lijk het zelf te doen. Bovendien besef ik, na het lezen van Benjamin Barbers’De Infantiele Consument, dat mijn keuze voor bio helemaal niet zo vrij en bewust is als ik zelf denk. Immers, ‘de markt vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat we willen - na ons eerst ‘verteld’ te hebben wat we eigenlijk willen.’
Voor zij die al eens iets biologisch kopen: worden jullie ook blij bij het volladen van je kar in de Bio Planet? Kiezen jullie ook gretig voor plantaardige chipolata’s, eieren van kippen met belachelijk vrije uitloop en artisanaal bereide yoghurt (je weet wel, die met een dikke laag, door de boerin geplette, bosbessen onderin)? Speuren jullie eveneens de rekken van de GB Express af naar groene labels met EKO of AB (Agriculture Biologique)? Om ze vervolgens ostentatief aan de kassa boven te halen en ze semi-achteloos op de salontafel te laten slingeren als er visite is?
Ik wel.
Een vriendin, die helemaal niet zo into bio is, zei me vorig jaar dat ze het maar elitair gedoe vond. ‘Een echte hype, al die bio.’ Ik stuiteren en blazen natuurlijk. Dat je het haast verplicht bent aan de wereld als je er de middelen voor hebt, dat het gezond én lekker is. Ik goochelde met voedselkilometers en voetafdrukken, googlede naar groentenkalenders en voedselteams. Een beetje dramatisch sprak ik de hoopgevende woorden uit dat je als consument wel degelijk de macht hebt om dingen te veranderen.
Maar nu, terwijl ik mijn taart sta te bakken, snap ik haar punt. Hoewel ik achter de essentie van bio sta, laat ik me evenzeer vangen. En met mij het hele correcte bioconsumentenclubje. Want bio is evengoed een sfeertje. Een gezellig onderonsje. Een ons-kent-onsje van blanke hogeropgeleiden met een hart voor de wereld en een zwak voor hun lichaam.
Ik ken mensen, nochtans consuminders in hart en ziel, die
beginnen kreunen als ze het logo van Ben & Jerry’s zien. Ze doen dat omdat het merk waarmee ze zich identificeren past in hun ecologisch denkkader. Het is klimaatneutraal én fair trade, dus erop kicken ‘mag’ als het ware. Handig voor Ben en Jerry.
Marketeers verpakken bio als een goed gevoel. Het heeft iets van een religie. Het kopen van biologische producten werkt louterend en eraan meedoen doet je status in het clubje stijgen. Je doet het evenzeer voor de wereld als voor jezelf. Moeder aarde is een god, bioshops zijn tempels, de producten in de rekken aflaten voor onze ecologische schuld. Ik besluit mijn taart zonder label te presenteren.