Mensen spotten met het "illegaal is crimineel"-denken

Een man weet: “ We zijn hier vandaag om onze stem te laten gelden: we hebben geen papieren, geen geld. En we kunnen er niets aan doen...ik ben hier al meer dan vijf jaar. We demonstreren tegen al diegenen die ons in de kou laten staan, die niet willen helpen. En we vragen de overheid iets aan deze situatie te doen.”

Een Guinese vrouw: “Het is nu zes jaar dat ik met mijn vier kinderen in België woon. Ik vraag de papieren die dat bevestigen, want zonder sta ik nergens. Ik kan niet aan het werk gaan, ik kan geen stap vooruit.”

Ook de vrouwenbeweging ‘Association de la Voie des Femmes’ betuigt haar steun aan de ‘sans papiers’. “Het is ontoelaatbaar dat hele gezinnen die sinds jaren in ons land verblijven geen duidelijkheid krijgen over hun situatie. Dat is op geen enkele manier te verantwoorden.” De beweging verzamelde onlangs nog kleren en voedsel voor de actievoerders in de Sint-Bonifacius kerk in Elsene.

Ook de UDEP (Unie voor Mensen Zonder Papieren) Nepalese gemeenschap vraagt minister Dewael een zeker respect op te brengen voor alle mensen, ook voor hen die sinds jaren in de duisternis leven. “Ook wij ‘sans papiers’ moeten onze burgerrechten kunnen opeisen”, weet een man wiens aanvraag tot verblijf onlangs werd afgewezen. Zijn dossier is nu doorverwezen naar de Raad van State. Ook hij wacht, zonder te weten hoe lang. “Ik wil me bijscholen: ik wil iets leren, als is het Frans of Nederlands, maar niemand laat je toe tot de lessen. Regularisatie is het startpunt van alles: het is de enige mogelijkheid om hier een leven uit te bouwen. Men vraagt ons ‘te integreren’, maar tegelijk lijken we die mogelijkheid niet te krijgen. En enkel door je te integreren, krijg je de verblijfsvergunning. Terwijl die vergunning niet het einde is, maar net de start van dat integratieproces. Zonder papieren zijn we niets waard.

Sommigen wachten al meer dan 8 jaar op een toelating legaal in het land te verblijven. Een man van Mauritanie zegt kortweg ‘gedegouteerd’ te zijn door het uitblijven van enig antwoord op zijn aanvraag. Een Marrokaan die 12 jaar tevergeefs wacht op een (vestigingskaart), zegt zich een Belgisch burger te voelen in hart in nieren, maar krijgt de officiele bevestiging ervan niet.

Een Iraans man volgt al vijf jaar consequent al de stappen die tot zijn regularisatie zouden leiden. Zo meldt hij zich elke maand aan de gemeente, ontving hij een getuigschrift van goed gedrag, volgt hij een 11-maanden durende metselaarsopleiding en spreekt hij bijna perfect Nederlands. Resultaat: een negatieve beslissing met de eis het land te verlaten. Hij is radeloos en voelt zich onwaardig behandelt. Daarbij komt nog dat zijn terugkeer naar Iran niet zonder gevaar is. Zijn vriend vraagt minister Dewael: “Wat is integratie dan? Zien we iets over het hoofd? We accepteren alle wetten en procedures....het is onmenselijk. Een ingenieur en PC- en Netwerktechnicus vindt zelfs geen positie als vrijwilliger.