Guy Tordeur (ACV) en Philippe Van Muylder (ABVV)25 januari 2008 – 16:20

ACV en ABVV stellen vast dat vele mensen zonder papieren er vandaag van overtuigd zijn - en hoe zouden we het hen kwalijk kunnen nemen? - dat de kortste weg naar normalisatie van hun situatie een hongerstaking is, met al de risico's die zo'n actie meebrengt voor hun gezondheid en voor hun leven. Dat is menselijk gezien onaanvaardbaar.

Zodra ze van de actie op de hoogte waren, hebben ABVV Brussel en ACV Brussel-Halle-Vilvoorde de handen in elkaar geslagen om onmisbare, elementaire hulp te bieden in het gebouw in de Koningsstraat nr. 91, waar de mensen zonder papieren in bijzonder ongezonde en onhygiënische omstandigheden verblijven. Ze maakten zich ook zorgen om de medische begeleiding van de hongerstakers: dankzij de actie van een tiental dokters kon stap voor stap een medische opvolging worden uitgebouwd met de hulp van stagiaires, goed omkaderd door jongbejaarde dokters, en met de hulp van het Rode Kruis.

ACV en ABVV herinneren eraan dat illegale werknemers niet verantwoordelijk zijn voor de oorlogen, niet voor de dictaturen en ook niet voor de wereldwijde ontregeling van de arbeidsmarkt. Integendeel, ze zijn er het slachtoffer van: slachtoffer van de onderontwikkeling, slachtoffer van fysiek of economisch geweld, slachtoffer van mensenhandelaars en alle andere soorten tussenpersonen zonder scrupules.

Vandaag willen de twee vakbonden krachtig hun eis herhalen van een snelle oprichting van een onpartijdige en onafhankelijke Regularisatiecommissie. Die moet werken met duidelijke en vaste criteria, waarmee eindelijk een legaal bestaan kan worden gegeven aan personen die feitelijk volwaardig lid zijn van onze samenleving.

Een van die criteria moet met name de abnormaal lange duur zijn van de procedure voor gezinshereniging of regularisatie, de financiële onmogelijkheid om terug te keren en, last but not least, de duurzame banden, de doodgewone erkenning van het feit dat de persoon het 'centrum' van zijn leven (zowel gevoelsmatig als op sociaal en economisch vlak) in België heeft uitgebouwd. Soms ook simpelweg de erkenning van het feit dat de administratieve procedures voor de wettelijke vestiging in ons land zo lang duren.