jos Geudens09 april 2008 – 12:48

Op dit ogenblik zijn de gesprekken gestopt en het lijkt erop dat er enkel brieven en verklaringen worden gewisseld. Het geduld van de Kenianen begint op te geraken. Gisteren waren er de eerste tekenen van: de jongeren in de grootste sloppenwijk van Nairobi kwamen terug op straat, en in Kisumu, het bolwerk van Odinga, werden er terug barrikades opgericht.

Op dit ogenblik blijft elders de toestand rustig maar er zijn ook tekenen dat in andere regio’s (zoals in Rift Valley) men enkel wacht op een teken van de leiders om massaal te protesteren.
Nochtans was er een kabinet aangekondigd dat verleden zondag zou voorgesteld worden.

Tot groot ongenoegen van de civiele maatschappij en de meeste Kenianen trouwens had Raila Odinga zich neergelegd bij een door de president voorgesteld uitgebreid kabinet van 40 ministers, elk 20, met een jaarlijks kostenplaatje van 500 miljoen shilling per jaar.

Op het allerlaatste moment werd de proclamatie van het kabinet uitgesteld wegens onenigheid over welke ministeries er aan ODM “gegeven” zouden worden.

De belangrijkste ministeries (financien, interne veiligheid, defensie, justitie, lokale regering,…) waren reeds de eerste dagen van januari uitgedeeld aan de vrienden van Kibaki. De regeringspartij PNU ging ervan uit dat ODM van Odinga maar akkoord moest gaan met de overschot en nieuw gecreeerde ministeries.

Dit was echter een stap te ver voor Raila, die daarenboven invloed wou in het beheer van de machtige parastatalen, die tot hiertoe geleid werden door vrienden van de president. De PNU schreeuwde moord en brand over de politisering van de openbare diensten, terwijl die parastatalen in feite reeds jaren gepolitiseerd zijn. Daarop sprongen de onderhandelingen af.

Kibaki speelt op dit ogenblik met vuur. Het is duidelijk dat hij (en zijn politieke vrienden) zo weinig mogelijk macht willen kwijtspelen en weliswaar Odinga ( en zijn elite) toegang wil geven tot “zijn” huis, maar enkel als gast. Odinga , daarentegen, overtuigd van zijn verkiezingsoverwinning, hoopt op een nieuw ‘huis’ voor zijn vrienden en de Kibaki-elite na het Annan-akkoord.

Dat is de krachtmeting die nu bezig is.
Op de achtergrond bevinden zich de miljoenen, meestal werkloze jongeren, die ook hoopten op een verandering met de vorming van een coalitieregering en die nu hun hoop in rook zien opgaan.

Welke reacties zijn er van hen te verwachten? Gaat dit weer leiden tot etnische conflicten in het land? ODM roept alleszins op tot massa-acties.

Meer en meer stemmen gaan ook op voor nieuwe verkiezingen, zowel binnen PNU en ODM, nu duidelijk wordt dat samen regeren onmogelijk wordt.

De internationale gemeenschap blijft aandringen op een “eerlijke” machtsdeling. En oh ja, ondertussen wachten ook nog duizenden vluchtelingen in hun tentjes op een akkoord, zodat ze veilig kunnen terugkeren naar de streek , waar ze verjaagd zijn.

Jos Geudens
Mombasa 9.04.2008