Chloe11 september 2006 – 18:36

Toegenaaide monden

Een maand geleden gingen 90 Iraniërs in hongerstaking. Allen wonen al meer dan vijf jaar in België. Allen wachten al jaren op hun regularisatie. Hun dossiers staan ergens opgestapeld, onder een laagje stof. Op één april 2006 besloten ze zich te organiseren om aandacht voor hun situatie te trekken. Op tien augustus begon de hongerstaking.

Vijf maanden later en tientallen kilo’s lichter, wachten ze nog steeds op enige vooruitgang. Vorige week werden ze voor de vierde keer uit een zaal gezet door de brandweer, en herplaatst in een oud ziekenhuis in Etterbeek. De verhuis gebeurde geweldloos, maar de gemoederen kregen het zwaar te verduren.

Honderdvijftig Iraniërs bewonen nu de zaal van het oud ziekenhuis. Onder hen zijn er 47 hongerstakers overgebleven. Een mens kan maximum 40 dagen zonder voedsel. Vandaag gingen de 47 Iraniërs hun dertigste etensloze dag tegemoet.

In de voormiddag vond de zoveelste vergadering plaats in het vroegere ziekenhuis. Burgemeester van Etterbeek, pastoor van de parochie en woordvoerders van verschillende organisaties zijn aanwezig, maar de beloofde ministers en de pers ontbreken weer, net als vorige keren. Hoe goed de ‘Comité de soutien aux Iraniens’ en ‘Vluchtelingenwerk Vlaanderen’ het ook menen, zonder politici met beslissingsmacht heeft zo’n vergadering weinig zin. Dat weten de hongerstakers ook. En bij de afloop is de sfeer in de zaal gespannen, en lopen de discussies hoog op.

Hamoun en Mohammad zijn twee Iraanse jongeren die meevasten. Hamoun woont reeds zeven jaar in België. Niet lang na zijn aankomst was hij getuige van een aanval op een Belgisch koppel. Zonder aarzelen kwam Hamoun tussen. Het koppel was hem zo dankbaar dat ze contact hielden. De band werd na een tijd zo hecht, dat het koppel besloot Hamoun te adopteren. Maar de Belgische wetgeving steekt stokken tussen de wielen, en om administratieve redenen kan Hamoun niet geadopteerd worden. Zijn ouders komen bijna dagelijks op bezoek in Etterbeek. Helemaal vanuit Bergen. Het is niet altijd gemakkelijk. Hamoun is al 11kg afgevallen.

Mohammad woont al een vijftal jaar in Lier. Hij is 13kg vermagerd en kan nauwelijks nog stappen. Mohammad is nederlandstalig, terwijl Hamoun franstalig is. Ze stellen het Belgisch landschap perfect voor.
Ondanks deze beruchte taalkwestie zijn ze op één punt vastberaden: ze gaan tot het uiterste.

‘We zijn hier toch niet in Iran’, zegt Hamoun, ‘ze kunnen toch geen vijftig man laten doodgaan zonder iets te doen’.

Er wordt geroepen in de zaal. Ali Samad, de woordvoerder, moet tussenkomen. De meningen in de zaal zijn blijkbaar verdeeld: sommigen, waaronder de woordvoerders, vinden dat de situatie uit de hand loopt, en sporen de stakers aan om de actie stop te zetten. ‘Dit gaat fout aflopen. Ze worden steeds radicaler ’, zegt Ali Samad, sommigen kunnen amper nog spreken’.

Maar het overgrote deel van de Iraniërs heeft besloten om vanaf morgen ook het water op te geven. ‘Als we daarmee stoppen, moet de overheid gewoon tussenkomen en iets aan onze illegaliteit doen’, denkt Hamoun. Morgen hebben ze stiekem met z’n vijven besloten hun mond toe te naaien. ‘Er gebeurt niets, we blijven dag in dag uit vasten, maar de zaken gaan niet vooruit! We gaan alles proberen om aandacht te krijgen’.

Hamoun, Mohammad en de anderen zijn vastberaden. Ze gaan tot het uiterste. Zonder papieren is het niet waard verder te leven. ‘Bedankt voor al hetgeen jullie voor ons doen, jullie zorgen goed voor ons’ zegt een stakende vrouw tegen Ali Samad en Mir Sattari Anwar, de twee woordvoerders, ‘maar probeer ons hier niet buiten te krijgen. We blijven hier. Tot het eind.’ En er volgt een oordovend applaus.

De dood schrikt hen niet af. Nochtans kijken ze de dood op deze dertigste dag recht in de ogen. Maar in hun ogen schijnt geen schrik, geen smeken, geen wanhoop, geen honger. Enkel fierheid, vastberadenheid. Zonder papieren keren ze niet terug. Liever dood dan illegaal.
Blijkbaar zijn er toch nog mensen die bereid zijn hun leven te geven om Belg te zijn. Een voorbeeld voor Vlaming en Waal...?