De autosnelweg die de internationale luchthaven met de hoofdstad verbindt is afgesloten omdat een belangrijke brug onveilig verklaard is wegens instortingsgevaar. De 30 km die de hoofdstad en de luchthaven scheiden dienen nu afgelegd te worden via een alternatieve route, wat tussen de 2 en de 6 uur kan duren afhankelijk van het verkeer. Men tracht alle deelnemers van het forum via speciaal ingelegde bussen op hun bestemming in de stad te krijgen, maar de situatie dreigt de vele duizenden die nog moeten overvliegen enkele oncomfortabele uren op nauwe stoeltjes extra op te leveren.

Ook de inschrijving van activiteiten door organisaties loopt niet van een leien dak. De Belgische ngo Intal stuurde twee delegates, zoals dat heet in het WSF jargon, die op 3 conferenties zouden moeten spreken, maar op dit ogenblik hebben ze nog geen idee waar of wanneer die zouden plaatsvinden. Voorlopig is er nog geen centraal informatiepunt waar de totaliteit van alle activiteiten bekend is.

Nog struikelend van de jetlag kuieren we rond door Caracas centrum, waar we op de Plaza Bolivar een redelijk officieel ogende tent met stoeltjes en een computerruimte opmerken. Rondom ons bespeuren we een stuk of wat ontredderde WSF'ers. We nemen een druk in een walkie talkie pratende een persoon bij de arm en vragen wat hier gaande is: "Om 14uur zal er een korte infoconferentie gegeven worden over de start van het forum en aansluitend zal men zich kunnen accrediteren voor de verschillende activiteiten van het WSF." Tegen 16 uur kon de infoconferentie dan van start gaan en leren we dat een tegenstribbelend informaticasysteem voor kopzorgen zorgt. Een deelnemer vraagt zich luidop af hoe de rest van het forum zal verlopen met de 150 000 verwachtte deelnemers, als men er nog niet in slaagt de 50 aanwezige mensen tegen het beloofde uur een accreditatiepas te bezorgen.

Desondanks blijft de sfeer gelaten en combattief, eenmaal het ijs gebroken nemen verschillende mensen het woord om hun hoop uit te drukken voor een betere wereld en hun steun te uiten voor het Venezolaanse project naar een nieuw socialisme. "Venezuela bevindt zich op dit ogenblik in een revolutionair proces. Het is aan ons, de bevolking, om mee werk te maken van de participatieve democratie die men hier tracht te installeren, en mee voorstellen te doen om dat proces te verdiepen." Een dame die zich voorstelt als Anna Castillo verklaart hoe ze via de onderwijsprojecten van de overheid haar diploma als zorgverpleger behaalde en nu nog verdere studies kan doen. Ook legt ze uit dat de participatieve democratie in Venezuela, hoewel nog zeker niet compleet, niet enkel retoriek is: "Vorig jaar nam ik deel aan het internationale jongerenkamp en daar deed ik het voorstel om de hoofdzetel van de VN uit New York te halen naar een stad in het zuiden." "Chavez nam mijn voorstel over," , beweert ze stellig, "en gaf er een denderende speech over in de gebouwen van de VN". Nog anderen hoopten dat de verschillende internationale afvaardigingen de concrete realiteit van de projecten i.v.m. volksgezondheid en educatie te Venezuela zouden gaan opzoeken.

Om 17uur wilden de computers weer mee en konden de aanwezigen zich dan alsnog accrediteren. Hoewel de delegates van Intal dan nog steeds niet weten waar naartoe met hun naarstig voorbereide powerpointpresentaties.

Langzaam aanschuiven vanaf de luchthaven