Elly29 juli 2007 – 12:31

Wie zijn jullie?
"Ik ben Arjay, ik ben de hoofddelegee van de PCLU, de vakbond hier. Ik werk sinds 15 jaar in de fabriek, altijd als operator aan de canning-line. (de band waar de cola in blikjes wordt gedaan nvda.) Tot nu sta ik aan de band, ik heb 30 dagen syndicaal verlof. Sinds 9 jaar ben ik bij de vakbond, en sinds 5 jaar ben ik voorzitter. Ik heb een vrouw en 4 kinderen, die op den buiten wonen. De huur is hier te duur. Onze vakbond is een progressieve vakbond, opgericht in 1950, een van de eerste vakbonden in de Filippijnen. 10 jaar geleden was dit een fabriek met 3000 arbeiders, we hadden toen 1000 leden. Nu zijn er nog maar 400 leden van de 600 arbeiders met vast contract. Er zijn nu 400 tijdelijken. Die hebben geen wettelijk recht om bij de vakbond te gaan."

Dan zitten jullie onder het gemiddelde qua tijdelijken, iemand zei me dat 70% van de wettelijke arbeidscontracten in de Filippijnen tijdelijk waren.
"Dat klopt. Wij hebben dat altijd zoveel mogelijk proberen tegen te houden. Het is ook geen doen voor die mannen, ze krijgen een contract van 5 maand en dat wordt bijna nooit verlengd. Na 6 maand arbeidscontract is de directie immers wettelijk verplicht om iemand aan te nemen, en dat willen ze niet, dus nemen ze gewoon nieuw volk aan, kandidaten genoeg. Wij zien dat er in die groep ook veel meer arbeidsongevallen zijn, ze kennen de machines niet. Ze zijn moeilijk te organiseren, ze zijn angstiger om buitengesmeten te worden, ze hopen op een vast contract. We hebben er wel een punt van gemaakt in de CAO dat ook de tijdelijken het minimumloon krijgen uitbetaald, meestal gebeurd dat niet in de Filippijnen."

Vertel eens iets over de CAO.
"Het blijft moeilijk. Onze grootste overwinning is de job-zekerheid. Niemand zal ontslagen worden tot de volgende CAO. Ons grootste gevecht is de invoering van flexibele arbeidsuren. We hebben het pensioenplan opgewaardeerd tot een eenmalige uitbetaling van het laatste loon (rond de 300 euro per maand) x aantal dienstjaren x factor 150. We hebben een pauze van 10 minuten na elke 2 uur werken. En we hebben de andere sites van Pepsi betrokken in onze onderhandelingen. We zijn zelfs naar de andere fabrieken hier in de buurt geweest om onze benadering van de CAO uit te leggen."

Ondervinden jullie repressie als militante vakbond?
"Onze reserve-hoofddelegee is ook lokaal politiek voorzitter voor Bayan Muna. Zoals je weet worden verantwoordelijke van die partij wel doodgeschoten, hoewel voorlopigalleen op den buiten. We ondervinden geen vakbondsrepressie zoals onze kameraden van Nestle, waar hoofddelegees en andere vakbondsmilitanten werden doodgeschoten. Wel zijn in 2001 12 verantwoordelijken van de vakbond gelijktijdig ontslagen. Dat was tijdens een staking. Wij hebben de fakkel toen overgenomen, zonder de lessen te vergeten die we toen hebben geleerd. De wet die dit mogelijk maakte "Assumption of Jurisdiction Order" is een wet uitgevaardigd door de huidige president om een staking makkelijk illegaal te maken. Er is ook "Oplan Makabayan" een initiatief van de directie om zogenaamde communistische terroristen uit de vakbond te weren. De directie heeft ook een andere vakbond helpen oprichten hier op de fabriek. Maar ze hebben nog niet veel leden en geraken dus niet erkend. Maar hun bureau is wel sjieker..."

Hoe pakken jullie die dingen aan?
"We hebben verschillende uitdagingen. Niet elke arbeider is politiek bewust en velen zijn bang. We forceren niks, geven veel uitleg. We zijn trouwens steeds op zoek naar goed syndicaal educatiemateriaal, dat mag je ons altijd bezorgen. We proberen de eenheid in onze delegatie te bewaren. Alle strategische beslissingen worden gemaakt op de algemene ledenvergadering. We proberen ook onze banden met andere Pepsi-sites te versterken. En eigenlijk zouden we ook graag contact hebben met pepsi-delegaties uit het buitenland, als arbeiders van een multinational in een geglobaliseerde wereld."

Hoe zien jullie de globalisering?
"Je bent al in de wijken geweest he, waar we wonen. Ondervoeding, krotten, ...Dan weet je dat het niet echt helpt. (lacht)."

Nochthans zijn er studies die beweren dat de Filippijnen zich kan ontwikkelen tot een industrie-land. In haar recente toespraak beweert jullie presidente Macapagal de klus te klaren voor 2020.
"Dat soort propaganda hebben we al eerder gehoord. Ik zat hier net op het fabriek toen president Ramos zijn plan Philippines 2000 lanceerde. En wat is er van gekomen? Afdankingen en tijdelijke contracten. Nee volgens mij kan de Filippijnen in de huidige context nooit competetief zijn op een globale markt."