leogargouille

Klimaatkoorts in Brussel

21.10.2009

Binnenkort bepaalt de EU haar standpunten voor de Klimaattop in Kopenhagen. Deze top zal beslissend zijn voor de toekomst van onze soort. Oxfam International is zich daarvan bewust en organiseerde daarom een EU Climate Hearing in het Europees Parlement. Europa heeft altijd een voortrekkersrol gespeeld in het mondiaal klimaatbeleid, maar zal ze dat ook doen in Kopenhagen?

Arthur Runge Metzer, de hoofdonderhandelaar voor de Europese Commissie in de klimaatonderhandelingen, liet niet in zijn kaarten kijken en bleef zo vaag dat hij net zo goed had kunnen thuis blijven. Bernaditas Muller, die onderhandelt voor de G77 en China, was er duidelijk niet gerust in. In een interview met Indymedia.be verklaarde ze dat de industrielanden de verantwoordelijkheid van de klimaatverandering willen delen met de ontwikkelingslanden. Dat is niet fair omdat niet de arme landen de opwarming van de aarde veroorzaakt hebben.

Oxfam nodigde ook klimaatslachtoffers van India, Mali en Bangladesh uit naar het Europees Parlement. Uit hun getuigenissen bleek nog maar eens dat de klimaatverandering al volop zijn tol eist. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie sterven jaarlijks 300.000 mensen aan de gevolgen van een opwarmende aarde.

Ook klimaatexpert en ondervoorzitter van het IPCC (VN-Klimaatpanel), Jean-Pascal van Ypersele, was aanwezig en kreeg het woord:

“Het IPCC -Intergovernental Panel on Climate Change- is een beetje als een dokter die na een onderzoek van 20 jaar tot de vaststelling komt dat zijn patiënt koorts heeft. Aanvankelijk waren er velen die beweerden dat daar geen sprake van was, maar nu zijn de feiten onweerlegbaar. Als goede arts ging het IPCC ook de oorzaken van de koorts na. Samen met een team van experten en wetenschappers onderzocht de dokter de ingewikkelde klimaatmechanismen en concludeerde dat de koorts een gevolg is van de accumulatie van broeikasgassen in de atmosfeer. Dat werd na elk evaluatierapport duidelijkelijker, evenals de menselijke oorzaak van de koorts.”

“CO2, het voornaamste broeikasgas, heeft een lange levensduur in de atmosfeer. Elke ton die vandaag uitgestoten wordt, blijft minstens 100 jaar hangen. Dit heeft uiteraard grote gevolgen voor de koorts. 3/4 van de CO2 in de atmosfeer is afkomstig van industrielanden en slechts 1/4 van ontwikkelingslanden. Dat zegt veel over de verantwoordelijkheid bij de onderhandelingen.”

“Maar zoals een goede arts betaamt, zet de IPCC zijn onderzoekswerk verder. Als de koorts niet geneest, wat zullen de gevolgen zijn voor voedselproductie, waterbevoorrading, landbouw, gezondheid en economie?”

“We weten allemaal dat koorts gevaarlijk is voor het menselijk lichaam vanaf 39 graden, oftewel 2 graden boven onze lichaamstemperatuur. Maar uit de laatste cijfers leren we dat een temperatuurstijging van twee graden op aarde nog te veel is. Dat blijkt uit de talloze plaatselijke koortsaanvallen die zich voordoen wereldwijd. Kijk maar naar de enorme regenval in de Filipijnen een paar weken geleden of de 15.000 doden ten gevolge van droogte in de zomer van 2003 in Europa.Een gedegen adaptatiebeleid is belangrijk zodat de bestaande koorts niet verder toeneemt.”

“Om ook maar in de buurt van de 2 graden opwarming te blijven moeten de Annex-1 landen (dat zijn de rijke landen die verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering, nvdr) hun emissies tussen de 25% en 40% reduceren tegen 2020. Tegen 2050 moet hun uitstoot gereduceerd zijn met 80 à 95% in vergelijking met 1990.”

“Het IPCC heeft ook becijferd dat de kosten lager liggen als we het klimaatprobleem nu aanpakken dan als we wachten en opdraaien voor de negatieve impact ervan. Voorkomen is beter dan genezen, weet de dokter. Maar daarvoor is politieke moed vereist.”

Lees meer / 0 comment(s)

WSF-geruchten uit de periferie

07.02.2009

De deelnemers van het WSF hadden het alsmaar over hoe veilig ze zich voelden in Belém en dat ze zich Brazilië gevaarlijker hadden voorgesteld.

Hadden ze een week voor het Forum in Belém neergestreken of waren ze tot een week erna gebleven, dan zouden ze het verschil zeker opgemerkt hebben. “Ik woon al 46 jaar in Belém en dit is de eerste keer dat ik mij hier veilig voel,” zegt een vrouw die best wel tevreden is met de duizenden extra troepen van de militaire politie die in de stad patrouilleren om de veiligheid van de andersglobalisten te garanderen.

Het stadsbestuur van Belém en de regering van de deelstaat Pará hebben ook een paar handige trucjes bedacht om de deelnemers van het Forum niet te confronteren met de miserie in de stad. Lijnbussen werden uit probleemwijken en favela's weggehaald en ingezet voor het traject van en naar het Forum. Zo konden de deelnemers comfortabel reizen en werden ze niet geconfronteerd met de armoede en het geweld afkomstig van achtergestelde buurten, de bewoners werden immers afgesneden van het centrum.

In sommige favela's zou zelf de avondklok ingevoerd zijn en ging het licht op een bepaald tijdstip uit.

Een andere vrouw uit een krottenwijk dichtbij de terreinen van het WSF zei: “Zestien jaar geleden heb ik in mijn huis een douche geïnstalleerd, dankzij het Forum komt daar nu voor het eerst water uit.” Deze vrouw vreest dat de kraan weer droog zal staan na het Forum.

Naar het schijnt hebben inwoners van een aantal krottenwijken uit protest hun eigen asamblea opgericht. Omdat ze niet welkom waren op het échte Forum, bedachten ze een tegen-Forum om hun eigen problemen te bespreken en na te denken over acties, eisen en mogelijke oplossingen.

In 2014 is Brazilië gastland voor de wereldbeker voetbal. Belém maakt zich nu al klaar, want ook hier zullen een aantal wedstrijden gespeeld worden. Als de beleidsmakers al zulke bedenkelijke maatregelen treffen die de vrijheid van de mensen inperken voor een Wereld Sociaal Forum, aan wat moeten de inwoners van Belém zich dan verwachten tijdens de wereldbeker?

Bijlage	Grootte
BLOG_7.JPG	75.33 KB

Lees meer / 0 comment(s)

Het WSF en de aangekondigde crisis

05.02.2009

BELEM -- Wie beweert dat de andersglobaliseringsbeweging dood is, zit ernaast. Meer dan 100.000 mensen namen van 27 januari tot 1 februari 2009 deel aan het WSF, de hoogmis van de andersglobalisten.

Het is niet omdat de beweging doodgezwegen wordt door de media dat ze niet bestaat. Tien jaar geleden, toen het allemaal begon met de Battle of Seattle, stonden de andersglobalisten wel nog in het middelpunt van belangstelling. Er waren de grote protesten tegen de WTO, de G8 en andere ondemocratische instituten die achter de schermen de touwtjes in handen hebben. Die demonstraties waren zeer kleurrijk en mediageniek. Maar de media besteedde meer aandacht aan de rellen dan aan de ideeën die wachtten om gehoord te worden.

In 2001 kwamen de andersglobalisten voor het eerst samen in Porto Alegre. Het Wereld Sociaal Forum was geboren. De deelnemers wilden alternatieven bedenken voor het neoliberalisme dat nergens toe leidt.

Zelfs in Gent werd er enthousiast gediscussieerd over globalisering. Guy Verhofstadt, Bill Clinton en Naomi Klein waren erbij. Verhofstadt, die toen premier was, vond dat de 'antiglobalisten' de juiste vragen stelden, maar de foute antwoorden formuleerden. Inderdaad armoede en ongelijkheid nemen mondiaal toe, de kloof tussen Noord en Zuid wordt groter en daar moet iets aan veranderen. Maar in plaats van minder globalisering hebben we juist meer globalisering nodig, vond Verhofstadt. Minder staatsbemoeienissen dus en meer vertrouwen in de vrije markt was volgens hem de beste garantie om de behoeften van elk individu op de planeet te bevredigen.

Wie zou die stelling vandaag nog durven te verdedigen? De enorme systeemcrisis waarin we ons vandaag bevinden is een samenklitten van allemaal andere crises: een klimaatcrisis, een voedselcrisis, een energiecrisis, een financiële crisis en een economische crisis. Die enorme implosie van het kapitalistisch systeem hadden de andersglobalisten al in 2001 voorspeld. Maar toen was de boodschap niet doorgedrongen..

Nu het neoliberalisme met een gigantische identiteitscrisis kampt -kijk maar naar de ongerustheid in Davos- zou je denken dat voor alternatieven zou geluisterd worden naar zij die al tien jaar alternatieven formuleren, de andersglobalisten. Je zou dus ook denken dat er aan deze editie van het WSF extra aandacht zou worden besteed. Maar neen, de mainstream media schitterde weeral door hun afwezigheid.

Alternatieve media daarentegen, waren natuurlijk wel massaal aanwezig op het WSF, zodat zij die alternatieve nieuwsbronnen raadplegen, weten dat de andersglobaliseringsbeweging leeft en misschien zelfs een tweede adem zal krijgen. Want een grote crisis is niet alleen een groot drama, maar ook een unieke kans om een alternatieve koers te varen en op dat traject is het WSF een enorm baken van hoop.

Lees meer / 0 comment(s)

De dag van de afgelaste activiteiten

01.02.2009

Op het Wereld Sociaal Forum verlies je de meeste tijd met heen en weer lopen. De activiteiten gaan door op de campussen van twee universiteiten die met elkaar verbonden zijn door een baan die meestal vast zit door het pendelend verkeer. Te voet gaan is geen optie, want dan verlies je een uur en met de bus ben je ook algauw een half uur kwijt.

Vandaag was de dag van de afgelaste activiteiten. 's Ochtends wilde ik een seminarie bijwonen over de 'Commerciële politiek van de EU in Latijns-Amerika'. CADTM was een van de deelnemende organisaties. Aangezien ik Eric Toussaint wou interviewen over de crisis in het licht van de vroegere crisissen in Latijns-Amerika, ging ik naar de UFRA, één van de universiteiten waar het Forum plaatsvindt. Momenteel is Toussaint nauw betrokken bij het onderzoek naar de kwijtschelding van de buitenlandse schuld van Ecuador. President Rafael Correa is niet van plan om de schulden die zijn land al drie keer betaald heeft te blijven aflossen. Hij twijfelt trouwens aan de wettelijkheid van sommige van die schulden die gemaakt zijn tijdens militaire dictaturen en de bevolking alles behalve ten goede kwamen. De tent van het seminarie was leeg wanneer ik aankwam. De tolken waren al een uur op post, maar de sprekers waren niet komen opdagen.

Zo gaat dat in Zuid-Amerika. Zonder mij op te winden, stapte ik op de bus die naar de verblijfplaats van Via Campesina rijdt. Ik wilde João Pedro Stedile spreken over de landhervorming in Brazilië. Na een uurtje praten met mensen hier en daar, kreeg ik een afspraak voor een interview om 16u30. Maar iets zei mij dat ik er niet te veel moest op rekenen.

Ongelooflijk maar waar: die middag stonden Eduardo Galeano en Naom Chomsky geprogrammeerd in de UFPA. Aanvankelijk dacht ik dat het om een grap ging. Het is toch onmogelijk dat Galeano en Chomsky naar Belém komen om te spreken in een piepklein leslokaal? Maar het stond in het programmablad, dus kon ik maar proberen. Ik had de moeite niet moeten doen: aan de gesloten deur hing een blad waarop stond dat de activiteit was afgelast.

Op de terugweg naar de bushalte, liep ik tegen Waldo Bello aan. Ik aarzelde niet om hem te zeggen dat ik destijd zijn 'Deglobalisation' gelezen heb en vroeg of hij niet even tijd had voor een interview. Hij stemde meteen toe. Zijn kijk op de crisis vanuit Aziatisch perspectief boeide. De globalisering is een zeer onnatuurlijk proces uitgewerkt door het WTO met de steun van de WB en het IMF. Volgens Walden Bello moet de economie opnieuw naar het regionale niveau verschuiven, zoals in Latijns-Amerika steeds meer gebeurt. Het feit dat China en de Aziatische Tijgers hun productiesysteem volledig hebben afgestemd op export naar de VS, maakt het extra moeilijk om de regionalisering van de economie in Azië te herstellen. De Aziatische elite kan dit niet realiseren, het zijn de sociale bewegingen die het moeten doen.

Daarna nam ik nog eens de bus voor een seminarie van het Wereld Forum van de Alternatieven. Ondermeer François Houtart en Samir Amin zouden het woord voeren. Met de wandeling inbegrepen was ik toch wel weer een uur onderweg. Ook die activiteit was afgelast.

Wonder boven wonder hield uitgerekend een Zuid-Amerikaan zich wél aan de afspraak vandaag. João Pedro Stedile en ik kwamen tegelijkertijd aan op de verblijfplaats van de Via Campesina. Hij maakte met iedereen grappen en leek op het eerste gezicht een sympathieke kerel. Op de weg naar het secretariaat kruisten we twee militanten van de politieke partij van de Franse boerenleider José Bové. Omdat ook zij een interview wilden met Stedile, gingen we akkoord om onze krachten te bundelen. We waren nog niet begonnen of er kwam al een Finse cameraploeg bij en daarna een Baskische. En tegen de tijd dat we bijna klaar waren met ons vragenrondje, had het interview meer weg van een persconferentie.

De verslaggeving over Wereld Sociaal Forum 2009 kan er enkel komen met uw steun!

Bijlage	Grootte
VIA_CAMPESINA.JPG	80.66 KB
WALDEN_BELLO.JPG	93.22 KB

Lees meer / 0 comment(s)

Dankzij het Forum maakt Latijns-Amerika na vijfhonderd jaar komaf met de “dependencia”

30.01.2009

Van Ignacio Ramonet krijg ik “Le Krach parfait”, zijn allernieuwste boek over de crisis. In het Hilton Hotel komt Evo Morales recht op mij afgelopen, alsof we een afspraak hadden en 's avonds maken vijf linkse Latijns-Amerikaanse presidenten resoluut komaf met 500 jaar “dependencia”. Het Forum was de katalysator en het andersglobalisme de vonk waarmee het allemaal begon.

Een ongewone dag in het Crowne Praza Hotel. Ignacio Ramonet excuseert zich omdat we het interview zullen moeten inkorten. “Ik heb afsproken met Lula, weet je.” Om het goed te maken schenkt hij mij zijn laatste boek over de “crisis van de eeuw en de heropbouw van de toekomst.” Hij tekent “Pour Leo Broeks, avec amitié, Ignacio Ramonet”. Zelfs een groot journalist als hij maakt al eens een schrijffout.

Ignacio Ramonet

Ramonet is niet alleen de invloedrijke ex-hoofdredacteur van Le Monde Diplomatique -'s avonds wordt hij twee keer door Chávez geciteerd-, hij heeft ook meegebouwd aan zowat alle bakens van hoop van de 21ste eeuw.

In 1997, toen Thailand in een crisis terecht kwam die oversprong op andere landen, riep Ramonet op om speculatie -de boosdoener van de financiële malaise- aan te pakken. Een jaar later werd Attac opgericht, waar hij tot op vandaag erevoorzitter van is. Attac stond mee op de barricaden in Seattle, de geboorteplaats van het andersglobalisme. Tenslotte bedacht hij de slogan die tot de dag van vandaag blijft inspireren: “Een andere wereld is mogelijk”.

In Latijns-Amerika maakt de tijd grillige sprongen, Lula is te laat, bijgevolg neemt Ramonet rustig de tijd voor het interview met Indymedia.be.

De rest van de dag verloopt chaotisch. Ik snel naar het Hilton hotel voor een perskaart. De grote toespraak met de vijf linkse presidenten van Zuid-Amerika willen we voor geen goud missen. Zeker niet omdat de avond in het teken staat van “Latijns-Amerika en de uitdaging van de crisis”.

Het wil maar niet lukken met mijn handgeschreven perskaart van Indymedia.be. Maar hier in Latijns-Amerika is nee niet altijd nee. Over alles kan gediscussieerd worden. Grote persagentschappen nemen met alle gemak hun accredidatie in ontvangst aan een tafeltje tussen de cocktailbar en het zwembad. De papperassen laten ze doen door loopjongens die uren in een rij moeten staan die begint in de lobby van het hotel. Met veel overtuigingskracht en vier uur van mijn kostbare dag, krijg ik toch toegang tot dit historisch event.

In het Hilton hotel heerst een drukte van jewelste. Journalisten verdringen elkaar van zodra geruchten rondgaan dat Lula of een andere president in aankomst is. Wanneer Evo Morales de lobby binnenkomt, loopt hij recht op mij af en schudt mij de hand alsof we een afpraak hadden. Eventjes ben ik sprakeloos, tot wanneer andere journalisten mij uit de weg drummen. Chávez komt erbij, slaat zijn arm om Morales zijn schouder en zegt: “Kom Evo, we zijn hier weg.” Samen lopen ze het hotel uit en de trappen af naar de limousines en het leger veiligheidsmensen en medewerkers die hen staan op te wachten.

Ik heb nog even de tijd om naar het Forum te rennen waar ik afgesproken had met mijn oude vrienden van Rede Alerta Contra o Deserto Verde, een netwerk tegen de groene woestijn van eucalyptusmonoculturen. Ivonette en Winnie hebben enorm veel betekend in de propagandastrijd die gevoerd wordt tussen sociale bewegingen en ngo's bij ons die eucalypusmonoculturen verkopen als heraanleg van het regenwoud en de speculatie van carbon credits zien als een groene stap naar de duurzame toekomst. De Duitse Jutta Kill van Fern beschrijft de schaamteloze greenwash met dezelfde helderheid waarmee Naomi Klein de Shock Doctrine uitlegt. Hoewel het thema niet nieuw is ben ik toch overdonderd. Die ochtend waarschuwde Ramonet trouwens nog voor een mogelijke bubble op de 'groene' beurs. Ik maak een afspraak met Jutta voor een interview, maar bedenk mij: mijn kostbare tijd mag ik niet besteden aan iemand die ik in Europa ook kan zien. Een keer per maand komt ze naar Brussel, misschien kunnen we een interview aan een lezing koppelen zodat ook ngo's bij ons wakker geschud worden.

Evo Morales

De lange dag eindigt met de toespraken van de vijf presidenten over de uitdaging van de crisis in Latijns-Amerika. Morales (Bolivia), Correa (Ecuador), Lugo (Paraguay), Chávez (Venezuela) en Lula (Brazilië) laten er geen twijfel over bestaan: de malaise is door speculatie in het rijke Noorden ontstaan, waarom moet het arme Zuiden dan mee de kosten dragen? Allemaal zweren ze het wildkapitalisme resoluut af.

Chávez, die door onze media als dictator bestempeld wordt, krijgt hier een daverend applaus dat nog steeds nazindert in mijn oren. Hij, Morales, en Correa nemen geen blad voor de mond en willen een absolute streep trekken onder 500 jaar paternalisme en onderdrukking van het Noorden. Lula heeft het over een tijd die definitief komaf maakt met de dictaturen van destijds en wil de toekomst in de handen van het Latijnse volk leggen.

Deze presidenten willen het neoliberalisme verdrijven uit het continent en zien in regionale integratie en soevereiniteit toekomst. Zoals Lula zegt: “Onze landen zijn verschillend en wij presidenten zijn verschillend, maar dat mag geen samenwerking in de weg staan. We moeten naar elkaar toe groeien en op gelijke voet met elkaar onderhandelen.”

De Braziliaanse president Lula

Wanneer zullen onze media zonder vooroordelen beginnen schrijven over Latijns-Amerika en afstappen van de penseé unique die de onderwerping en vernedering van het Zuiden goedpraat in naam van de vrije markt? Waarom passeert berichtgeving over sociale thema's altijd door een filter die Westerse belangen behartigt? Waarom toont de mainstream media zo weinig interesse in deze speciale editie van het WSF? Zijn 'échte duurzaamheid', sociale rechtvaardigheid en soevereiniteit van landen en regio's dan niet belangrijk voor een oplossing van de crisis of gaan we na een cosmetische ingreep gewoon verder en wachten we tot wanneer de volgende bubble uiteenspat?

Bijlage	Grootte
P1010991.JPG	71.1 KB
P1010999.JPG	85.92 KB
P1020147.JPG	55.02 KB

Lees meer / 1 comment(s)

Tropische regen vergezelt de openingsmars

28.01.2009

Gisteren ging het Forum officieel van start, om twee uur aan de dokken van Belém. 's Ochtends dacht ik nog dat ik het niet zou halen, door de ondraaglijke hitte was ik onwel geworden. Gelukkig liep ik behulpzame Brazilianen tegen het lijf die mij zagen sukkelen, een gringo zo rood als een kreeft die bijna onderuit gaat in het gevecht tegen de felle zon.

We strompelden naar een artisanaal winkeltje en kochten daar allemaal een strohoed. Dat beetje schaduw deed wonderen. Maar nog geen halfuur later, toen de grote openingmars nog maar net was ingezet, viel de regen met bakken uit de hemel. Mijn hoed diende nu als regenscherm. Het leek alsof de tropische vlaag Belém van de kaart zou vegen. De straten werden kanalen en de manifestanten liepen op water.

Parapluventers deden gouden zaken
Aanvankelijk zocht ik, samen met honderden anderen, beschutting onder een Palestijnse vlag die zo groot was dat zelfs astronauten er vanuit de ruimte niet naast konden kijken. Maar de wil van de regen was sterker, en we werden met z'n allen kletsnat.

Als de sfeer voor de regenbui al goed zat, begon het échte feest pas nu. Onverstoorbaar gaven duizenden en duizenden andersglobalisten uit de hele wereld zich over aan het Braziliaanse regenseizoen. Eventjes was het niet de sociale strijd die Noord met Zuid en West met Oost met elkaar verbond, maar het immense genot van samen onder een verfrissende douche te staan.

Regen gaat altijd voorbij. De plassen water vonden langzaam hun weg naar de riolen en de manifestanten kwamen weer met hun voeten op de begane grond. Het feest ging gewoon door, maar nu weer met de strijdvaardigheid die de sociale bewegingen zo kenmerken.

Nog nooit heb ik zoveel organisaties samen gezien. Zoveel verhalen die wachten om verteld te worden en aanklachten waar de wereld niet naar luistert.

Tegen moderne slavernij
Eén van die gigantische onrechtvaardigheden die mij troffen, was het probleem van de slavernij in Brazilië. Vooral in Pará is het een groot probleem. De afgelopen drie jaar werden hier tienduizend slaven bevrijd.

Moderne slavernij in Brazilië ziet er als volgt uit: in verpauperde streken van het land ronselen gatos arme mensen om op het platteland te komen werken. Met mooie beloften worden ze gelokt naar verafgelegen plaatsen diep in het regenwoud. Ze worden ingezet voor de boskap en de veeteelt en krijgen nauwelijks een vergoeding. Daarvan moeten ze hun eten nog betalen, maar rijst kost hier vijf keer meer dan in de stad en daarom moeten de landarbeiders lenen bij hun werkgever. Zo ontstaat er een schuldenspiraal. Wie vlucht riskeert de kogel, er is toch geen haan die ernaar kraait.

De campagnevoerders willen dat fazendeiros (grootgrondbezitters) die met slaven werken hun land moeten afstaan voor de landhervorming. Dat moet in wetten gegoten worden, zodat recht eindelijk geschiedt en landloze boeren de lap grond krijgen, waar ze al zolang om vragen.

De optocht geeft een beeld van wat er op het Forum allemaal te zien en te horen is. Hoe kan ik dat allemaal in een kleine week in kaart brengen? Het wordt me nu duidelijk dat dit onmogelijk zal zijn. Tenzij ik de tijd zou kunnen stopzetten om een jaar op het Forum te vertoeven en kennis te maken met alle bewegingen en organisaties hier aanwezig.

De slechte invloed van de Belgen
De openingsoptocht eindingde in São Bráz. Daar wapperde de vlag van 't Uilekot. Een bizarre plaats om Filip en Sarah te leren kennen. Ook Famke die het Belgisch Sociaal Forum vertegenwoordigt en Pol van Mayors for Peace waren erbij.

We dronken één pintje en dan een tweede, een derde en een vierde...

Bijlage	Grootte
P1010847.JPG	88.33 KB
P1010887.JPG	166.17 KB

Lees meer / 1 comment(s)

Hotel Dois Irmãos: het Indymedia.be-mediacenter in Belém

27.01.2009

Iedereen raadde mij aan om een taxi te nemen. Normaal kies ik altijd voor het openbaar vervoer, maar we zijn in Brazilië. Dit is geen land om zotte dingen te doen en zeker niet op dit uur. Elk jaar worden hier 50.000 mensen vermoord, heb ik gelezen tijdens mijn voorbereiding voor het Wereld Sociaal Forum. Brazilië staat aan de absolute top wat het moordcijfer betreft.

Ik vraag toch nog eens of er geen goede busverbindingen zijn op dit uur van de luchthaven naar de stad, maar de vrouw van het autoverhuurbedrijf verzekert mij dat ik voor mijn eigen veiligheid beter een taxi kan nemen.

Aan de chauffeur -een moedige vrouw- vraag ik om mij naar het goedkoopste hotel van Belém te brengen. Ze zet mij af om de hoek van de busterminal waar drie hotelletjes naast elkaar staan. Twee zijn volzet, in het derde heb ik prijs: een kamer voor amper 5 euro. Legal! , De max! Francine Mestrum had mij gewaarschuwd dat de prijzen torenhoog zouden oplopen omdat lokale reisbureaus alle hotels in Belém hadden gereserveerd, om ze daarna met mondjesmaat vrij te geven aan exuberante prijzen.

Speculatie dus, en dat tijdens het Wereld Sociaal Forum!

Mijn enthousiasme verdwijnt meteen als ik geconfronteerd wordt met mijn kamer: een hok waar juist een bed in past. Vuile lakens, smerige vloer, geen raam en nauwelijks plaats om mijn rugzak neer te zetten. Hier blijf ik niet, denk ik. Voor vannacht is het perfect, maar morgen pak ik mijn spullen en zoek ik iets beters. Die nacht deel ik mijn kamer en bed met kakkerlakken en ander vreselijk ongedierte die mij toch niet uit mijn slaap kunnen houden.

Intussen zijn we een week later en heb ik vrede genomen met hotel Dois Irmãos. Het is een rustplaats voor mensen op doorreis, één gringo (ik) en een paar garimpeiros, goedzoekers die diep in het regenwoud in de meest ondenkbare omstandigheden leven en werken. Voor hen moet aankomen in Belém telkens een enorme cultuurshock zijn en Dois Irmãos een luxehotel.

Aan het gekreun dat door de dunne wanden mijn kamer binnendringt, leid ik af dat mijn hotel ook een ontmoetingsplaats is voor geliefden of een plek waar straathoertjes hun klanten ontvangen. Wanneer ik mensen vertel waar ik mijn stek heb, kennen ze het. Iedereen kent Dois Irmãos. Zouden ze hier dan ook al eens van bil gegaan zijn? Ik vraag het me telkens af, maar ik heb het nog nooit durven vragen.

Mijn 'hotel'kamer en het internetcafé naast de busterminal zijn het Indymedia.be-mediacenter in Belém. In mijn hok schrijf ik de artikels -en nu deze blog. En wanneer ik klaar ben wandel ik de hoek om naar het internetcafé. Toen ik daar voor de gesloten deuren stond deze ochtend, leerde ik Alonso kennen, een taxichauffeur die klanten ronselde aan de ingang van de busterminal.

Ik vraag of zijn job gevaarlijk is. Zeer gevaarlijk, antwoordt hij. Zijn broer was ook taxichauffeur en werd acht jaar geleden vermoord. Sindsdien zijn nog eens zeven collega's van hetzelfde taxibedrijf vermoord en is hijzelf drie keer overvallen. Eén keer werd hij door de overvaller in zijn hoofd geschoten. Gelukkig was het wapen niet geladen. Hij hoorde enkel klik, klik,klik en is er met de schrik van af gekomen. “Het leven is hier niets waard,” zegt Alonso. Wat is er met de moordenaar van zijn broer gebeurd? Die is weggelopen. “Alleen god weet waar hij is.”

Alonso is geen voorstander van de mensenrechten. Criminelen die zware feiten gepleegd hebben, komen er met een kleine straf van af. “De wet is zwak in Brazilië.” En de gevangenissen zitten overvol, voeg ik er aan toe. Maar Alonso kent geen medelijden: “Elke gedetineerde kost de maatschappij 500 reales per maand. Ze krijgen eten en drinken en betalen niets voor hun onderdak, terwijl ik slechts 350 reales verdien met mijn taxi en daarmee drie kinderen moet onderhouden.”

Zou Alonso niet liever iets anders doen? “Jazeker,” zegt hij, “maar het is de enige manier om rond te komen.”

Bijlage	Grootte
bP1010663.jpg	92.62 KB
bP1010464.jpg	80.67 KB

Lees meer / 0 comment(s)

Cheap(-but no-)Tickets.nl

19.01.2009

Bijna kon ik niet vertrekken naar het Wereld Sociaal Forum in Brazilië, want er was geen ticket.

Dat bleek vier dagen voor mijn vertrek, in het kantoor van Air France in het Zuidstation van Brussel. Ik hoopte op een bevestiging van de vluchten, maar kreeg in de plaats te horen dat mijn naam geregistreerd stond, maar de reservering geanulleerd was.

Nochtans had ik de reis ruimschoots op tijd geboekt en betaald. Het geld was vlotjes van mijn rekening gegaan, ik had een boekingsbevestiging en factuur op zak én CheapTickets.nl wenste mij zelfs een paar dagen voordien nog een prettige reis. Waarom zou ik ook maar vermoeden dat de vlucht niet kon doorgaan?

Maar er was dat akelig buikgevoel. Ik heb weinig vertrouwen in internetbedrijven die alles goedkoper kunnen doen, omdat ze hun personeel vervangen door computers. Als je met een probleem zit, krijg je onmogelijk iemand aan de lijn, probeert een automatische stem je te overtuigen dat alle informatie duidelijk op de website staat en als je echt met een mens van vlees en bloed wil spreken, moet je eerst een half uur naar een vervelend muziekje luisteren vooraleer iemand je te woord staat.

Uiteindelijk ben ik maar eens langs het kantoor van Air France in Brussel Zuid gegaan. Op de computer stond mijn naam wel geregistreerd, maar de reis was geannuleerd. Ik kon onmogelijk naar Brazilië vertrekken, want zelfs het treinticket voor Parijs was er niet.

Die avond en de volgende ochtend, belde ik CheapTickets.nl om te weten wat er fout gelopen was. Inderdaad er is geen vlucht naar Belém op mijn naam. Waarom hoor ik dat nu pas, vier dagen voor vertrek? Dat had u kunnen weten, zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn, want je had geen elektronisch ticket gekregen. Trouwens 'Gevoelige boekingen' kunnen altijd afspringen, zegt ze heel gewoon. Maar waarom staat er nergens op mijn boekingsbevestiging dat deze vlucht gevoelig is en dat er dus een kans bestaat dat de reis helemaal niet doorgaat? Waarom vermeldt CheapTickets.nl niet dat een boekingsbevestiging en betaling nog geen garantie zijn voor vertrek? Waarom wenst CheapTickets.nl mij een prettige reis een week voor mijn vertrek als er niet eens een vlucht op mijn naam staat? Waarom belt niemand mij om te zeggen dat de reis afgelast is? Maar meneer, zegt de stem door de telefoon, daar hebben wij geen tijd voor.

Stel je voor dat ik dit maandag had vernomen op het perron van de TGV, gepakt en gezakt, klaar voor vertrek.

Ik had nog drie dagen om een uitweg te vinden. Het werd spannend, temeer omdat nu ook bleek dat Belém een gevoelige bestemming is en dat Brazilië zich klaarmaakt voor carnaval. Een rondje reisbureaus met echte kantoren en echt personeel levert heel wat op. Echte mensen die meevoelen met mijn ongelukkig voorval, adviseren mij om een klacht neer te leggen bij een geschillencommissie, en -als bij wonder- is er een reisbureau (met echte mensen) dat mij op het laatste nippertje nog een betaalbaar ticket tevoorschijn tovert.

De verslaggeving over Wereld Sociaal Forum 2009 kan er enkel komen met uw steun!

Lees meer / 1 comment(s)

Parel van Afghaanse bodem

11.11.2008

'Aarde en as', het debuut van de Afghaanse schrijver Atiq Rahimi, is een literair pareltje. Een man en zijn kleinzoon Yassin wachten aan een bewakingspost op een auto. Ze zijn op weg naar de steenkoolmijn waar de vader van Yassin werkt. Het kind gooit met een steen op de grond en wordt boos omdat het geen geluid maakt. Alles is stil geworden sinds het Russische bombardement. Iedereen is zijn stem kwijt. En zij die weigerden hun stem af te staan, werden vermoord. Zo verklaart kleine Yassin zijn doofheid, die het knallen van de bommen bij hem hebben veroorzaakt. De Russen hebben alle geluid meegenomen.

Grootvader Dastaguir is bang om zijn zoon onder ogen te komen. Hoe moet hij Mourad vertellen dat zijn vrouw dood is? Dat ze naakt uit het badhuis rende en in een vlammenzee omkwam? Of moet hij beginnen met het nieuws dat zijn moeder dood is, en zijn broer? Alleen Dastaguir en kleine Yassin hebben het bombardement overleefd. Dastaguir is bang dat zijn zoon in een blinde woede zal ontsteken en dat hij op wraak zal zinnen. Naarmate de oude man de kolenmijn nadert, neemt zijn wanhoop en angst toe. Was hij maar zelf onder het puin achtergebleven, denkt hij.

Atiq Rahimi beschrijft de waanzin van de oorlog door de ogen van Dastaguir die een verscheurende opdracht moet vervullen waar hij onmogelijk aan kan ontkomen. Zijn leed en wanhoop worden zo voelbaar, dat het lot van de Afghaanse bevolking ongemakkelijk dichtbij komt. Vervang maar eens het woord 'Russen' door 'Amerikanen' of 'NAVO-troepen' en je krijgt het verhaal van honderden slachtoffers van de huidige Afghanistanoorlog.

'Aarde en as' leest als een film: de beelden blijven hangen. In de eerste plaats zou ik het minister De Crem van Defensie willen aanraden. Maar hij heeft het wellicht te druk op dit ogenblik om Afghaanse verhaaltjes te lezen.

Lees meer / 1 comment(s)

Klacht indienen

25.03.2008

Ook ik was verontwaardigd over het geweld dat de ordediensten tijdens NATO Game tegen ons gebruikten. Om de provocaties en het fysiek geweld van de politie nederig te ondergaan was een stevige brok zelfbeheersing nodig. Van doorwinterde Bomspotters hoorde ik dat het de eerste keer is dat de actievoerders zo hardhandig werden aangepakt.

Ik heb besloten klacht in te dienen bij de politie omdat ze volledig over de schreef ging. Als iedereen die onheus behandeld werd tijdens de actie hetzelfde doet, kunnen we misschien een zelfde machtsvertoon in de toekomst vermijden. Als we niets ondernemen lijkt mij de kans reëel dat ze ons volgend jaar nog harder aanpakken.

Mijn klacht:

“22 maart 2008 (Vanuit de cel in het Justitiepaleis in Brussel)
Net zoals de duizend andere actievoerders die vandaag de NATO kwamen verzegelen, geloof ik dat we recht in onze schoenen staan wanneer we een kleine wetsovertreding begaan om een groter misdrijf te voorkomen. Onze minister van Defensie verklaarde niet zo lang geleden dat ons land in september vier F16 en 140 militairen naar Afghanistan zal sturen. Niet in mijn naam.

Ik heb mij ertoe verbonden op geen enkel moment geweld te gebruiken. De politie deed dat wel. Ik werd door dolgedraaide politiemannen meermaals gestampt en geduwd, hoewel ik geen enkele poging deed om mij zelfs maar te verweren. De plastic boeien werden veel te strak aangespannen, maar vragen om een menswaardige behandeling had geen zin. Hoe meer wij protesteerden hoe groter het leedvermaak van de agenten en de grijnzen van voldoening op hun gelaat. Ik vraag me af hoeveel verder de ordediensten zouden gegaan zijn met hun repressie in afwezigheid van de pers en camera’s.

De agenten die mij sloegen, weigerden hun naam te geven. “Voor u is het meneer, Idioot,” kreeg ik als antwoord. De hoofdcommissaris zei: “Schrijf in uw klacht maar dat ik het was, Vandersmissen.” Waarmee de hoofdcommissaris aantoonde dat hij volledig achter het wangedrag van zijn ondergeschikten stond.

Daarna zaten we uren opgesloten in een geblindeerde politiebus zonder verluchting, nog steeds met de handen op de rug geboeid. De eindbestemming was het Justitiepaleis, waar we in kleine cellen werden ondergebracht. Dat we in totaal acht uur vastgehouden waren zonder naar toilet te mogen gaan of een slok water te krijgen zou weeral ondraaglijk geweest zijn, maar dat was het niet, want de army clowns maakten van ons verblijf achter de tralies een niet te missen After Party.

De politie is een aantal keer haar boekje te buiten gegaan. De intimidaties waren indrukwekkend, maar misten hun doel. Meer dan ervoor ben ik ervan overtuigd dat onze actie legitiem was. De NAVO beraamt plannen die strijdig zijn met het Internationaal Humanitair Recht en het is onze burgerplicht daar iets aan te doen.

Leopold Broers”

Lees meer / 3 comment(s)

Reverend Billy over Shop 'n' Drop

11.03.2008

Reverend Billy roept met onderstaand filmpje iedereen op om deel te nemen aan de actie Shop 'n' Drop die doorgaat in Gent op vrijdag 14 maart om 17 uur in de GB aan de Groene Wandeling.

Hoe?
1/Breng je eigen herbruikbare verpakkingen mee zoals potjes, dozen, bokalen, flessen, zakken, tassen, tupperware,...
2/Doe je wekelijkse inkopen deze keer in de GB. 3/Na de aankopen hevelen we samen de producten over in de herbruikbare verpakkingen. Met de originele verpakking maken we een afvalberg om aan te tonen dat we verpakkingsarme producten willen om naar een afvalvrije toekomst te evolueren.

Reverend Billy zal met humor en theater de duivel uit de afvalberg drijven en de consument het juiste pad aanwijzen.

Lees meer / 0 comment(s)

Shop 'n' Drop

23.02.2008

Op vrijdag 14 maart om 17 uur gaan een aantal organisaties uit het Gentse ‘Winkelen tegen de Afvalberg’. Zij roepen iedereen op om te komen naar de GB/Carrefourt aan de Groene Vallei. Aan de deelnemers wordt gevraagd herbruikbare verpakkingen mee te brengen, om na de inkopen het koopwaar in over te hevelen. De originele verpakking zal aan het einde van de actie feestelijk geschonken worden aan de directie van het grootwarenhuis. Verpakkingen schaden het milieu, zorgen voor overlast en kosten handenvol geld. Met de actie willen de initiatiefnemers aangeven dat we dringend moeten evolueren naar een afvalarme toekomst.

Shop ‘n’ Drop wordt ondersteund door een wel zeer speciale gast. Reverend Billy van de Church of Stop Shopping zal met veel humor en drama de duivel uit onze afvalberg drijven. Dit icoon van de Amerikaanse anticonsumptiebeweging is die week te gast in de Vooruit.

Het Gents Milieufront, JNM, Friends Of The Earth, Gras en enkele andere organisaties, nodigen iedereen uit om deel te nemen aan dit consumentenfeest.

Meer info op http://www.gentsmilieufront.be/index.php/id/238

Lees meer / 0 comment(s)

Wereldwaterdag in tijden van industriële expansie

21.03.2007

We moeten zuinig omspringen met water, want het blauwe goud wordt steeds schaarser. Een Europeaan verbruikt dagelijks 200 à 300 liter, terwijl 1,1 miljard mensen het met minder dan 5 liter per dag moeten zien te rooien.

Door te bezuinigen op eigen consumptie kunnen we allemaal ons steentje bijdragen voor het waterbehoud, maar behalve huishoudens verbruiken ook landbouw en industrie massa’s water en daar heeft de consument veel minder greep op.

Eén derde van de zoetwaterreserves op aarde bevindt zich in Latijns-Amerika. De meest waterverslindende industrieën weten dat en vinden met gemak hun weg naar dit continent. In een artikel over een gigantische papierpulpfabriek die aan de oever van de Río Uruguay wordt gebouwd, las ik dat die fabriek op één dag evenveel water zal verbruiken als de stad waar de fabriek wordt gebouwd, in één maand. Deze wanverhouding leek mij overdreven. Daarom besloot ik het na te gaan.

In het milieu impactrapport van het bedrijf staat dat de fabriek 1000 liter water per seconde uit de rivier zal opnemen. Dat is 86.000.000 liter per dag. In hetzelfde rapport staat dat de stad Fray Bentos, waar de fabriek gevestigd is, jaarlijks 1.600.000 m3 water verbruikt. Dat komt overeen met 4.384.000 liter per dag.

Conclusie: de papierfabriek zal op één dag evenveel water verbruiken als de 23.000 inwoners van stad Fray Bentos op 20 dagen.

Met die gegevens stapte ik naar het stadhuis van Fray Bentos. Aan burgemeester Omar Lafluf legde ik mijn berekening voor en vroeg of Botnia (het Zweedse papierbedrijf) voor dat waterverbruik zal betalen. “Neen,” antwoordde hij.
“Maar als de fabriek zulke gigantische hoeveelheden water opneemt, moeten ze daar dan geen overeenkomstige prijs voor betalen?” ging ik verder.
“Waarom zouden ze?” vroeg de burgemeester, “80% van dat water wordt terug aan de rivier gegeven.”

Dat 80% van dat water terug in de rivier terecht komt, staat inderdaad in het milieurapport, maar wat het rapport erbij vermeldt en de burgemeester niet, is dat de temperatuur van het geloosde water 20 graden hoger ligt. Dit kan dan weer een invloed hebben op het visbestand. En dan hebben we de milieuschade door de lozing van de afvalstoffen nog buiten beschouwing gelaten.

Greenpeace vindt dat de papierindustrie veel meer inspanningen zou moeten leveren om tot een gesloten watercircuit te komen. In een gesloten circuit wordt het water opnieuw gebruikt, zodat de opname van vers water en lozing van vuil water tot een minimum wordt herleid. Desondanks beweert Botnia dat de nieuwe papierfabriek de modernste en de beste milieutechnologie zal gebruiken die voor handen is.

De vraag naar papier op de wereldmarkt blijft toenemen en Uruguay speelt daarop in langs de aanbodzijde. In het klein Zuidamerikaans landje met gigantische waterreserves, zullen de komende jaren nog twee papierpulpfabrieken gebouwd worden met dezelfde productiecapaciteit en dezelfde technologie als de Botniafabriek.

De papierpulp die Botnia aan de río Uruguay zal produceren is vooral geschikt voor de productie van (wegwerpproducten als) toiletpapier, papieren zakdoekjes en keukenrollen. Wie weet sparen we evenveel water uit als we onze neus in een stoffen zakdoek snuiten, dan wanneer we onze douchetijd met vijf minuten verminderen.

Bijlage	Grootte
WERELDWATERDAG.jpg	116.65 KB

Lees meer / 0 comment(s)

Goud is meer waard dan water... of is het andersom?

03.03.2007

Een kind met een kaal hoofd en een graatmager lichaam staart naar een fijne waterstraal die uit de boden ontspringt. Daarbij staat de vraag “Moest je geen water kunnen drinken?” Deze stencil - die overal in de straten van Mendoza (in Argentinië) opduikt - is geen campagne voor bewust waterverbruik, maar een waarschuwing voor het nakende gevaar van de mijnbouw in de Andes.

In een brochure van het Argentijnse Mijnbouwsecretariaat wordt de 4500km lange bergketen die Argentinië van Chili scheidt, ter exploitatie aangeboden. Mendoza is een van de provincies waar mijnbouwbedrijven geïnteresseerd zijn om concessies te bemachtigen. Maar Mendoza leeft ook van natuurtoerisme en wijnproductie en dat is onverzoenbaar met de vervuilende mijnbouw. “Water is meer waard dan goud!” vinden de lokale milieugroeperingen.

Toch groeit de mijnbouw in Argentinië bijna geruisloos, want de schreeuw van milieuorganisaties en buurtverenigingen vindt zeer weinig weerklank in de media. Wat er in de pers over verschijnt, is meestal positief. Zo juicht journalist Julio Sevares de groei in de sector toe met een artikel in Clarín getiteld “De mijnbouw, een activiteit met diverse en royale voordelen”.

Maar de royale voordelen voor investeerders in de sector zijn weinig hoopgevend voor de Argentijnen. De mijnbouwwet van ’93 stelt dat mijnbouwbedrijven maximum 3% belastingen betalen op de ontgonnen ertsen. Ze worden vrijgesteld van exportheffingen en met overheidsgeld worden heel wat infrastructuurwerken uitgevoerd. Dat is een grote tegemoetkoming, want de kosten lopen op voor de wegenbouw en elektriciteitsvoorziening naar de verafgelegen Andestoppen waar de rotsen in goudstaven worden omgezet.

Dat de boom in de mijnbouw de gunstige wetgeving pas een decennium later volgt, komt omdat goud meer dan ooit in de lift zit. Voor een ons (31,103 gram) betaalde je in 2001 nog gemiddeld 271 dollar, vandaag kost een ons goud 685 dollar. Dat is een toename van meer dan150%. En analisten voorspellen dat de goudprijs zal blijven stijgen tot 800 dollar (dit is geen beurstip!)

Door de goede vooruitzichten op de goudmarkt gaan mijnbouwbedrijven nu ook op zoek in onontgonnen gebieden met een lage goudconcentratie. De mineraallichamen van de nieuwe mijnen bevatten slechts 1 g goud per ton. Om dat goud uit de rotsen te onttrekken wordt cyanide gebruikt. Dat is een giftige stof die langs de bergrivieren in het drinkwater terecht komt.

Om het blauwe goud voor de komende generaties te beschermen, zijn over gans de lengte van het Andesgebergte vele lokale buurtverenigingen actief. In Jujuy, Catamarca, San Juan, Chubut, Mendoza, La Rioja en vele andere Argentijnse provincies klinkt steeds opnieuw dezelfde kreet: “No a la minería”. En ook al hebben deze kleine groeperingen niet de zelfde propagandamiddelen als de grote multinationals waar ze tegen opkomen, met een creatief idee, een spuitbus & sjabloon wordt hun standpunt toch gezien.

Bijlage	Grootte
P2100039.jpg	34.31 KB
WATER.jpg	74.75 KB

Lees meer / 1 comment(s)