Dag Ferry, hoe gaat ie?
“Het gaat best lekker. Ik heb net een fijne vakantie achter de rug. En met jou?”

Strak Ferry, retestrak. Maar goed, ik had nog nooit van De Kift gehoord, terwijl jullie klaarblijkelijk al een stevige fanbase hebben uitgebouwd. Scheelt er iets met mij?
“Nee joh, we hebben wel onze fans en een zekere bekendheid in België, maar dat moet niet overroepen worden. En tja, uiteindelijk ken jij ons nu toch. Zo zie je maar.”

Twee woorden die steeds terugkomen in interviews en recensies zijn punk en fanfare. Mag ik deze de kern van jullie muziek noemen?
“Niet echt. In mijn wilde jaren was ik een punkfan en als jonge snuiter speelde ik in de fanfare, dus in die zin kan je wel stellen dat punk en fanfare de twee benen zijn waarop ik mijn muzikale levensweg bewandel. Natuurlijk hebben we ingrediënten bewaard van beide genres, zoals de energie van de punk en de koperblazers van de fanfare, maar we bestaan nu bijna twintig jaar en zijn ondertussen door zoveel beïnvloed dat De Kift wel net dat tikkie meer is dan een veredelde punkfanfare.”

Jullie wagen je ook wel eens aan artistieke uitstapjes.
“Ja, de kern blijft natuurlijk de popmuziek zoals we ze kennen van De Kift, maar om de zoveel tijd proberen we iets bijzonders te doen. We tekenden voor enkele filmscores, we werken samen met theatermakers en onze CD “Vier voor Vier” was een opera.”

Iets anders wat steevast vernoemd wordt bij De Kift is “een Nederlandstalige band, die het accent legt op de verstaanbaarheid van hun teksten”.
“We waren het er vanaf de oprichting over eens dat we een Nederlandstalige band wilden worden, aangezien we toch vooral in een Nederlandstalig gebied zouden optreden. In die tijd, eind jaren tachtig, werden we namelijk overspoeld door Engelstalige groepen die niets dan teringherrie maakten waardoor je niets van de tekst kon verstaan. In je moedertaal kan je nu eenmaal het best je teksten doorvoelen en omdat over te brengen naar het publiek is het wenselijk dat ze de teksten verstaan. Daarom hechten we zo veel belang aan die verstaanbaarheid, zowel op plaat als live. Als je punk en fanfare twee peilers noemt van onze muziek, kan je die Nederlandse, verstaanbare teksten gerust de derde peiler van De Kift noemen.”

De teksten van jullie laatste CD zijn gebaseerd op gedichten van onder andere Boris Ryzji en Alexander Poesjkin. Vanwaar die interesse voor wereldliteratuur?
“Dat is eigenlijk meer uit noodzaak gekomen. We zijn begonnen als een vierkoppige punkgroep met een zanger die de teksten schreef. Op een gegeven moment heeft die besloten de groep te verlaten. De rest van de bandleden, mezelf incluis, voelden zich niet geroepen om teksten te gaan schrijven en er diende zich niet meteen een waardige vervanger aan. We zaten dus een beetje in de rats tot een vriend ons '93 voorstelde om Wolfgang Borchert eens te lezen en dat was eigenlijk het begin. We zijn meer en meer gaan lezen en die wereldliteratuur is eigenlijk een schier onuitputtelijke bron van inspiratie. Doorheen de jaren wordt je meer bedreven in het zoeken en vinden van de juiste teksten.”

Ondanks het feit dat jullie een Nederlandse band zijn die in hun moedertaal zingt, hebben jullie ook voet aan de grond in Frankrijk en zelfs in de Verenigde Staten van Amerika.
“Nou, dat Amerikaanse succes is in feite niet meer dan de volharding van een Amerikaan die onze muziek ergens heeft opgepikt en per sé een CD van ons wou uitbrengen in de States. We zagen het echter niet zitten om ginds te gaan touren en hebben hem dat ook gezegd, maar hij bleef volhouden. Uiteindelijk hebben we hem onze zegen gegeven op voorwaarde dat hij het allemaal ging financieren en gek genoeg ging hij daar mee akkoord. Er is ginds dus een verzamelaar van ons uitgekomen en we hebben al enkele lovende recensies ontvangen. Hoe het met de verkoop zit, weet ik niet. In Frankrijk zijn we beginnen op te treden met een mengeling van Nederlandstalige nummers en Franse vertalingen. Onze laatse CD, “7”, hebben we integraal in het Frans ingezongen en wordt in oktober officieel voorgesteld in Frankrijk. Het is onze bedoeling wat meer op te treden in Frankrijk en ook in België, want nu kunnen we beide taalgebieden bespelen natuurlijk.”

Over CD's gesproken, jullie besteden altijd ontzettend veel aandacht aan het artwork van jullie albums.
“Na het vertrek van onze eerste zanger zijn we lang bezig geweest met het zoeken naar de smoel, zowel muzikaal als tekstueel, van De Kift. We zaten toen net op de overgang van de vinyl-plaat naar de CD en er is binnen de groep een discussie geweest of we onze muziek op vinyl, dan wel op CD zouden uitbrengen. Eigenlijk zijn we allemaal fan van de ambachtelijke langspeelplaat, maar men moet natuurlijk met z'n tijd mee. De plastieken doosjes waarin CD's doorgaans worden verkocht weerspiegelen echter niet de tijd en energie die in je album steekt. We zijn toen beginnen nadenken en uiteindelijk is het een sigarenksitje geworden. Sindsdien trachten we altijd een verpakking te vinden die bij het album past.”

Vrijdag 29 september spelen in jullie in Scheld'apen alwaar jullie aangekondigd worden als een onvergetelijk feest. Wat mogen we verwachten?
“De Kift is natuurlijk meer dan louter een feestband, maar we geven de mensen wel waar voor hun geld. Het is in ieder geval zo dat elk groepslid zich live altijd volledig geeft en dat zoiets wel de nodige energie genereert bij het publiek. Verder zullen we vooral nummers uit onze meest recente CD “7” spelen, maar we zullen vanzelfsprekend ook uit de rest van ons oeuvre putten.”

Komt jouw moeder ook?
“Inderdaad, zij houd zich bezig met de merchandising. Mijn vader speelt trompet en Pim, de bassist, is mijn neef. Ten slotte speelt Marco, mijn broer, nu ook in de band. We staan dus met vier telgen van de Heijne-stamboom op het podium.”

Dat moeten ontzettend gezellige familiefeestjes zijn, daar bij de Heijnes! Ferry, bedankt voor het gesprek.

Meer over het programma:
http://www.scheldapen.be