Natalie G. en Jens D.31 augustus 2007 – 17:20

“Eigenlijk zijn we eerder kunstenaars dan theatermakers”

Voor Benny Claessens en Femke Heijens is theater niet iets dat gemaakt moet worden, maar iets dat gebeurt. Femke zette haar boezemvriend Benny ertoe aan om “eens iets te schrijven”, en op die manier kwam hun eerste voorstelling, Gollygosh No! tot stand. Omdat de twee acteurs nog een hoop ideeën hadden waarrond ze wilden samenwerken, besloten ze om Eisbär op te richten. Het duo vormt de vaste kern van het collectief en nodigt telkens een aantal ‘gasten’ uit. In hun tweede voorstelling, Always cry at endings, zijn dat Els van Peborgh en Louis Van der Waal. Ieder draagt op zijn eigen manier bij tot het stuk. Het is een kwestie van elkaar aanvoelen en aanvullen. “De persoonlijke conflicten worden uitgevochten. Maar dat leidt niet tot een compromis. De verschillende standpunten blijven naast elkaar staan. Dat maakt het spannend”, zegt Femke Heijens.

“Mensen in hun blote die dan toch hun best gaan doen.”

In het Toneelhuis beschikte Eisbär nog over een beperkt budget. Tijdens het werkproces in Scheld’apen waren er amper financiële middelen. “Dat geeft een ander gevoel. Je bent niet langer een onderdeel van een groot instituut. Ons tweede stuk kwam daarom op een meer open manier tot stand. Bij Scheld’apen maak je gewoon iets in plaats van je af te zetten tegen het systeem”, zegt Benny Claessens. Zonder geld werken legt de menselijke gebreken bloot. Het uitgangspunt van Eisbär is de mislukking. De tragikomische held staat dan ook centraal in het werk van het collectief. Benny en Femke beschikken over een dosis zelfrelativering. “Ik denk dat we heel positieve voorstellingen maken. Soms wat donker, maar positief”. Het werk van het collectief wordt gekenmerkt door een veelheid. Dat komt ook tot uiting in het materiaal waardoor Eisbär zich laat inspireren. “Populaire beeldcultuur maakt deel uit van onze samenleving . We vinden het dan ook vanzelfsprekend om naast klassieke auteurs gebruik te maken van The Simple Life”, zegt Benny. De acteurs vinden Paris Hilton minstens even interessant als Dostojevski, omdat ze actueel is.

“Wij zijn de Paris Hilton en de Nicole Ritchie van het Vlaamse theater. Dat zou de titel van jullie artikel moeten worden.”

De gelijkenissen tussen Eisbär en The Simple Life: decadentie, stijl, een groot bakkes, een overdosis glamour, nepheid,… Het collectief beschouwt de diva’s als een metafoor voor het failliet van hun generatie, die gekenmerkt wordt door een cultuur van onverschilligheid. Eisbär is niet heilig. “Iedereen durft wel eens egoïstisch of onverschillig te zijn.” Films zoals An inconvenient truth proberen mensen aan te zetten tot actie. Dat is niet het opzet van de voorstellingen van Eisbär. “We willen een aantal dingen vaststellen en openleggen”, verduidelijkt Femke. Er wordt een duidelijke vraag gesteld. De toeschouwers kunnen die mee naar huis nemen of laten voor wat ze is. De westerse mens interpreteert alles voortdurend. De acteurs van Eisbär houden echter een pleidooi voor het kijken . Tijdens hun voorstellingen hoeft elk detail niet meteen geanalyseerd te worden. Uit de hoeveelheid van standpunten en materiaal kan iedereen filteren wat hij belangrijk vindt.

Eisbär heeft een gevarieerd publiek . “Zelfs mensen die onze taal niet spreken kunnen onze voorstellingen geweldig vinden.” Je hoeft geen Nederlands te begrijpen om een stuk van Eisbär goed te vinden.” Weet wél dat je niet naar een traditioneel “toneelstuk” gaat kijken. Leeg je blaas, want de deuren worden gesloten. Neem een dekentje en een paraplu mee, want het kan koud en vochtig zijn. “We doen een poging, en het kan mislukken. Maar als het zal lukken, dan zal het schoon zijn.”

Van: Benny Claessens, Femke Heijens, Els Van Peborgh
Met: Benny Claessens, Femke Heijens, Els Van Peborgh, Louis Van der Waal
Always cry at endings : 13 en 14 september in Scheld’apen
Iglo/ Me love my global warming : 22-23 en 26-29 september
Meer info: http://www.scheldapen.be