MichaelK18 oktober 2007 – 11:52

De rondleiding begon met het duiden van enkele essentiele problemen voor de daklozen: de te hoge huurprijzen, het niet-afficheren van die prijzen ondanks de vernieuwde wetgeving hieromtrent en de problematische hulpverlening/bereikbaarheid van de CASU (Brusselse Nachtopvang). Twee pogingen werden ondernomen, de ene keer was het bezet, de andere keer een antwoordapparaat. Geen probleem zou u denken, doch u moet weten dat het meerendeel van de daklozen geen GSM, noch toegang tot het telefoonnetwerk voor handen hebben. Komt daar nog bij dat het aantal beschikbare bedden absoluut ontoereikend zijn, zeker in de winterperiode.

Daarna ontmoeten we twee ex-daklozen die bereid gevonden werden om hun verhaal te doen.

De eerste was filou (een echte Brusselse autochtoon). Gedurende vele jaren deed hij "de straat" rond het Zuidstation. De opbrengst van een dag "bedelen" aan het station varieert van 5€ tot 25€, afhankelijk van de zomer, de winter, regen of zonneschijn en nog velerlei andere factoren.

Filou benadrukt dat er eerst de WIL moet zijn om uit het straatleven te stappen. Deze wil is onderhevig aan velerlei obstakels en verleidingen, zoals daar zijn, de gekoesterde "vrijheid" van de illusie de hele dag uw eigen zin te doen, zonder tijdschema, afspraken en andere aspecten die de zogezegde "straatromantiek" hen en ons voorspiegelt.

Dat deze "vrijheid" bijna automatisch verzandt in een wereld gedomineerd door drank en drugsgebuik, een totale afhankelijkheid eraan, dus resulteert in een totale "on-vrijheid".

En zo leidde Filou zijn bestaan tot hij een vrouw ontmoette (eveneens dakloos) en langzamerhand begon te dromen van een toekomst, een beter bestaan. Eerst bewoonde hij enkele kraakpanden,logeerde bij vrienden en tenslotte bij de ouders van zijn vriendin. Toen stond zijn besluit vast, hij zou het straatleven vaarwel zeggen. Sinds 1 jaar is hij af van de drank, bewoont hij zijn eigen appartementje, leest veel en is gestart aan een nieuw leven.

Op de vraag of dat de bestaande hulpverlening, straathoekwerk(ster)s, CASU, het OCMW, enz... hem hebben geholpen antwoordt hij bevestigend, maar besluit dat de eerste en moeilijkste stap ligt bij de dakloze zelf (n.v.d.r. zolang men een Belgisch of EU-burgerschap bezit).

Onze tweede gast was Mr.Kwasi. Because he is from Ghana, I switch from Nederlands into English, so Mr. Kwasi himself will be able to read the article, I hope you will understand this.

Mr.Kwasi came in 1997 to Belgium with a tourist visa. At that time he studied Arts and Litterture in Ghana. As soon as he arrived he took jobs (from Construction till dismantling cars, everything he could do without papers), in black because he had no workingpermission, he also went to a lawyer in 2000 during the General Regalurisation of the sans-papiers. His Lawyer promised him to deal with it but only cashed the money and Mr.Kwasi was not helped at all. It took 10 years, and finally he got his working permission. Now he studies for "Stadswachter".

In that 10 years of fearfully waiting for his official papers, he suffered a big Mental Instability that is typical for persons in incertain socially, economicly circumstances. The escape into alcohol and drugs lies around the corner.

But on the question if he was helped by organisations or individuals his answeswas very possitive; for example a priest of the Evangelic
Church gave him shelter, JES helped him to contact the right persons to deal with his case.And now, after losing 10 years he feels like he's starting a new life. His only dream he wants to be realized is to have a child. I wishes him the best with the rest of his life, and hope that all his dreams my come through. AS "Einstein said: ALL you can IMAGINE, is real".