Francine Mestrum14 april 2008 – 22:43

Wie niet verder leest kan opnieuw de indruk krijgen dat de Wereldbank en het IMF wel degelijk aan de armsten denken. Echter, opnieuw blijkt dat armoede niet meer is dan een voorwendsel om een nefast neoliberaal beleid verder door te drukken.

“De tijd is gekomen om verstorende landbouwsubsidies af te bouwen en de markt te openen voor voedselimport. Als we het nu niet doen, wanneer dan wel?” De Doha-ronde van de WTO moet dus zo snel mogelijk worden afgesloten, aldus Zoellick. En hier wringt het schoentje. Want wat zegt het jongste Ontwikkelingsrapport van de Wereldbank? Dat open markten de landbouwprijzen gevoelig zullen doen stijgen. Voor zuivel met bijna 12 %, voor tarwe met 5 %, voor rijst met meer dan 4 %. De Wereldbank wil dus een oplossing waarmee de landbouwprijzen nog meer de hoogte ingaan. Toen een econoom hem met deze incohorentie confronteerde, zei Zoellick: “Ach, ik denk dat economen niet zo veel begrijpen van voedselprijzen”. Ik denk dat de Wereldbank bazelt.

De Wereldbank wil een ‘new deal’, een term waarmee in de jaren ’30 het tijdperk van het keynesianisme werd ingeluid, om elke stap naar een nieuw keynesiaans beleid tegen te houden. Ze wil een groene revolutie in Afrika, een beleid waarmee in Azië vooral de grote boeren werden geholpen en de honger op het platteland nog verergerde.

Hoge landbouwprijzen zouden goed moeten zijn voor de boeren. Echter, een groot gedeelte van de prijsstijging is enkel en alleen een gevolg van speculatie, omdat de markt van basisprodukten momenteel meer opbrengt dan de financiële markt.

Zonder het aan banden leggen van die markt en van die speculatie is er dus geen oplossing voor de arme boeren. Een open markt zal per definitie nefast zijn voor kleine boeren die onmogelijk kunnen concurreren met hoogtechnologische grootgrondbezitters.

Het wordt de hoogste tijd om de kleine boeren effectief te helpen. Dit kan enkel als alle landen weer voldoende beleidsruimte krijgen om efficiënt hun markten te reguleren en te beschermen. Bovendien zal het beleid voor biobrandstoffen moeten herzien worden. Alleen met structurele maatregelen van moderisering en diversifiëring kan de hogere vraag worden beantwoord en kan voedselsoevereiniteit een feit worden. We hebben op deze planeet alle mogelijkheden om op een ecologisch duurzame manier twaalf miljard mensen van voedsel te voorzien. Maar met een neoliberaal beleid dat zelfs geen herverdeling kent, zal het niet lukken.