Joachim Raes30 december 2008 – 23:27

Wat betekent trouwens disproportioneel geweld? Aan Israëlische zijde is er één dode gevallen. Betekent dit dan dat wat Israël doet slechts 380 keer erger is dan wat de gewapende vleugel van Hamas doet? Dit soort bewoordingen zorgt voor het gevaar dat we het cynisme van de Israëlische overheid en Hamas gaan minimaliseren. Bij het zien van bloedende kinderen hoort men niet te denken in proporties.

De waarheid is dat er in het Israëlisch-Palestijns conflict maar één overwinnaar is: Het cynisme. De radicale Hamas buit de oorlog uit om aan populariteit te winnen en de Israëlische staat buit het terrorisme uit om een sterke Joodse staat te vestigen. In dit trieste schouwspel zijn Hamas en Israël ongewild bondgenoot van elkaar. De onophoudelijke pesterijen, het inpikken van land het constante binnenrollen van tanks rechtvaardigen het wanhopige moorden en verheffen de terroristen tot vrijheidstrijders met een groot Ché-gehalte. Het onophoudelijke afvuren van zelf in mekaar geknutselde raketten en projectielen in de cynische hoop dat er eentje ‘goed’ valt verheft het machtsvertoon van het Israëlisch leger tot zelfverdediging.

Wel in de gangmakerij rond dit falen in menselijkheid mag men spreken van disproporties. De Joodse opiniemakers herinneren zich bij elk conflict het trauma van de holocaust en de enorme zwaarte en melancholie als Jood geviseerd te worden; de Arabische wereld rondom Palestina bejubelt de martelarij maar is voor de rest opvallend afwezig. Laat het duidelijk zijn dat in dit conflict het cynisme de overwinnaar is, waarin Hamas en Israël mekaars bitterzoete bondgenoten zijn. En dan nog die éne grote verliezer: de burgerbevolking.