The Rifles in Botanique: droogweg scherpe hits afvuren

Nick10 april 2009 – 16:14

Op dinsdag 7 april speelde de Britse Britpopband The Rifles voor een uitverkochte Rotonde-zaal in de Botanique. Ze kwamen er hun tweede album ‘The Great Escape’ voorstellen en deden dat op overtuigende wijze. Toch ontbrak het soms aan variatie en sfeer. Ook het geluid was niet ideaal afgesteld. Het voorprogramma werd verzorgd door een beloftevolle groep van eigen bodem: Bikinians.

Bikinians uit Brussel: een jonge band om in de gaten te houden. Foto door NH.

Bikinians had de moeilijke taak om het publiek op te warmen. Het duurde tot het einde van hun set voor het publiek eindelijk ging rechtstaan. “Ça va, votre pique-nique?” Aldus de zanger van het Brusselse viertal, die de terechte vergelijking maakte met een picknickpubliek. Er had meer in hun optreden gezeten, maar er kwam zero respons van de toeschouwers, die veel van de energie wegzogen. Puur op de songs afgaand, hoor je wel dat de groep veel progressie maakt. Een jaar geleden klonken ze nog heel anders. Simpeler, maar daarom niet slechter. Nu is er nog meer nagedacht over de nummers en klinken ze frisser en scherper. Misschien logisch, als je kijkt wat Bikinians het voorbije jaar al verwezenlijkt heeft. Zo stonden ze in de finale van Concours Circuit (de Franstalige tegenhanger van Humo’s Rock Rally), wonnen ze verschillende andere rockrally’s, veranderden ze van bassist en mochten ze op het Dour-festival spelen. De zanger gebruikt nu ook voor sommige nummers een akoestische gitaar, en hier en daar zorgen samples voor een frisse wind. Een band om in de gaten te houden. Binnenkort zouden er enkele nieuwe nummers op hun myspace moeten verschijnen.

En dan was het tijd voor The Rifles. Een dikke twee jaar geleden stonden ze nog voor een bijna lege Gentse Charlatan te spelen. Nu dus voor een uitverkochte Botanique, met naast hun originele bezetting (een zanger-gitarist, een gitarist, een bassist en een drummer), nu ook een keyboardspeler, die in de achtergrond voor een meerwaarde zorgde. “He’s the fucking best player ever,” hoor ik een Brit achter mij zeggen. Later zou blijken dat hij inderdaad goed en met veel overgave speelt.

The Rifles: overtuigend maar iets te weinig variatie. Foto door NH.

Voor The Rifles stond iedereen wel recht van in het begin, maar was de sfeer aanvankelijk nog niet optimaal. Na de eerste vijf songs had je het gevoel dat ze droogweg hit per hit bleven ‘afvuren’, zonder enige bindteksten of muzikale tussenstukken toe te voegen. Zanger Joel Stoker is ook niet echt de grootste entertainer. Hij zei korte dingen zoals “You’re all right?”, of “You can start moving about now.” Toch sloeg de sfeer om bij ‘Peace and Quiet’, het nummer waarmee ze in België bekend werden. Meer hoofden gingen meeknikken, meer (beschonken) fans gingen spontaan meezingen. Gitarist Lucus Crowther had dat in de mot en loofde het Belgische publiek: “Not only do they have good chocolate here in Belgium, they’ve got good people as well! Cheers!” Ondertussen deed de rookmachine goed haar werk (in de zaal was alles wat mistig), en was er een straffe lichtshow te zien.

Zanger Joel Stoker van The Rifles: een man van weinig woorden met een zeer goed stemgeluid. Foto door NH.

Meer over de muziek zelf: The Rifles wisselden nieuwe nummers af met nummers van hun eerste album No Love Lost. Hoogtepunten waren meezingers ‘Hometown Blues’ en ‘Romeo and Julie’. Dat laatste nummer bleef in de hoofden plakken als secondelijm. Wanneer de Londenaars voor een eerste keer van het podium verdwenen, werd het refrein dan ook door vele fans herhaald, waardoor ze terug opkwamen en het nummer een tweede keer speelden, weliswaar iets korter en in een akoestisch kleedje. De nummers stonden eigenlijk elk afzonderlijk als een huis, maar ze zijn vaak gelijkaardig opgebouwd in dezelfde maatsoort gespeeld, waardoor er in een set van 17 nummers wat variatie ontbreekt. De enige variatie was misschien het afwisselen van elektrische nummers met akoestische. Het optreden van de Britpopband was ook oorverdovend luid, waardoor de stem van Stoker te veel gecompresseerd moest worden en dus niet zo natuurlijk klonk. Een zonde is dat, want de zanger heeft nochtans een zeer goed stemgeluid.

Zanger Joel Stoker van The Rifles. Foto door NH.

Het optreden van de Britten had dus zijn minkantjes, maar wat The Rifles zo goed maakt is hun ongelooflijk catchy songs. En dat moet je hen maar nadoen. Hun muziek is niet vernieuwend, en doet misschien te veel denken aan Paul Weller en The Clash, maar het is en blijft een gave om songs te schrijven die én catchy zijn én goed werken. En dat moet je The Rifles niet meer leren. Hun tweede lp is niet veel meer vernieuwend dan hun eerste, maar staat wederom vol met straffe songs die genadeloos blijven plakken.

The Rifles: sympatieke Londenaars die erg dankbaar waren tegenover hun publiek. Foto door NH.

Playlist:

1) Science in violence
2) She’s got standards
3) Sometimes
4) Repeated offender
5) Darling girl
6) Peace and quiet
7) The great escape
8) Out in the past
9) History
10) Hometown blues
11) Toerag
12) Romeo & Julie
13) Robin hood
======================
14) Romeo & Julie (akoestisch)
15) Narrow minded social club
16) Local Boy
17) The General