stampmedia29 mei 2009 – 08:47

Vallen en opstaan

“Om journalist te worden, moet je aan enkele belangrijke voorwaarden voldoen: in eerste instantie moet je echt nieuwsgierig zijn. Daarnaast is het belangrijk om te weten hoe iemand denkt of hoe hij zich voelt. Tenslotte moet je geïnteresseerd zijn, dan luister je echt naar wat iemand zegt.” Zo kun je een eigen manier van interviewen creëren. Maar het helpt wanneer je een voorbeeld hebt waar je naar opkijkt. “Voor mij was dat Paul Witteman van de Nederlandse televisie. Maar let op dat je niemand kopieert.” Jezelf blijven en goed luisteren zijn pijlers in de journalistiek.

“Interviewen is een voortdurend groeiproces waarbij je leert door vallen en opstaan. Het is een kwestie van oefenen.” Ondanks jarenlange ervaring bekent de Aguirre dat ze zichzelf tijdens interviews nog steeds kan betrappen niet tot de kern van de zaak te komen. Ze vindt zichzelf soms niet alert genoeg. Om dit te vermijden herbekijkt de Aguirre vaak haar eigen programma om zo uit haar fouten te leren. “Vroeger nam ik mijn interviews mee naar huis. Ze bleven in mijn hoofd hangen en ik piekerde over hoe ik het anders had kunnen doen. Door de jaren heen leerde ik om afstand te nemen en te relativeren. Nu zeg ik heel vaak: morgen beter.”

Prioriteiten en kritiek

Al geeft ze toe dat ze zelf wel eens in de fout gaat, de Aguirre weet wel hoe het moet. “Als beginnend interviewer ga je een lange aanloop nemen om ter zake te komen. Denk eerst goed na over wat je zeker wilt weten en leer prioriteiten te stellen in je vraagstelling. Zet deze vragen op papier en markeer ze eventueel in een kleur naar gelang de belangrijkheid. Zo leer je sneller doorstoten naar een hoofdvraag. Verwerk zelf informatie in je vragen om vooruit te geraken en sneller to the point te komen. Probeer altijd een poging te ondernemen om de eerlijke waarheid te achterhalen. Voor de camera durven mensen niet altijd alles te zeggen. Bij een geschreven interview zijn mensen vaak opener. Na het programma praat ik ook altijd met de gasten in de foyer. Daar zeggen ze dan dikwijls wat ik wou horen tijdens het interview. Als je daar een camera hangt, zouden wij een beter programma hebben. Dat vind ik frustrerend.”

Phara de Aguirre omschrijft journalistiek als een job waarbij je jezelf bloot geeft. “Je weet dat er ’s avonds enkele honderdduizend kijkers zijn die een mening over je programma hebben. Iedereen kan commentaar geven op een interview. Wapen jezelf tegen en leer omgaan met kritiek.”

Tijd

Phara de Aguirre heeft een aantal jaren nodig gehad om haar passie te ontdekken. “Ik ben pedagogie gaan studeren omdat ik iets met mensen wilde doen. Nu doe ik wel iets met mensen, maar in een heel andere context. Mijn studies zijn daarvoor niet echt een meerwaarde. Ik heb wel geleerd om grote hoeveelheden stof te verwerken.” Niet dat ze spijt heeft van haar studies, maar om journalist te worden, raadt de Aguirre jonge mensen aan om een taalopleiding of geschiedenis te volgen.

De Aguirre is een beetje jaloers op jonge journalisten. Ze heeft het gevoel dat jongeren sneller weten wat zij willen bereiken in het leven. “Toen ik 22 jaar was, zat ik nog aan de universiteit assistent te wezen. Door een andere studierichting had ik vast meer ervaring kunnen opdoen.” Op een bepaald moment voelde Phara de Aguirre zich vast zitten tussen vier muren. Ze verlangde naar het leven buiten. Vanaf toen begon de schrijfster in haar te kriebelen.

Beelden en woorden

“Het eerste stuk dat van mij gepubliceerd werd, was een artikel over sociale bewegingen voor het maandblad ‘De Nieuwe Maand’.” Het schrijven heeft de Aguirre gestimuleerd om het journalistenexamen af te leggen bij de VRT. Ze ging aan de slag bij Radio Donna. “Daarna kreeg ik de kans om over te stappen naar de nieuwsdienst, wat ik weigerde omdat ik nog vast zat in een andere functie. Een jaar later begon ik met volle moed bij de televisie.”

“Ik kan niet zeggen wat het mooiste medium is. Op televisie kan je beelden laten spreken, maar tijdens het schrijven, kun je nadenken tot je de ultieme woorden hebt gevonden. Ik ga voor het diepe, de intense ervaring. Een mooi geschreven stuk of een eerlijk gesprek staan op gelijke voet. Je moet voor jezelf uitmaken wat je ligt en doen wat je graag doet.”

“Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik schrijf graag en sluit niet uit dat ik over vijf jaar stop met televisie en opnieuw ga schrijven. Maar ik heb geleerd om niet vooruit te denken en redeneer seizoen per seizoen. Nu heb ik mijn eigen praatprogramma, maar wie weet wat me nog te wachten staat.”

© 2009 – StampMedia – Nancy Verresen