Het Vlaams platform allochtoon jeugdwerk ingen (PAJ) wil sinds kort ook in Brussel zijn opgebouwde ervaring ter beschikking stellen aan het jeugdwerk. Heel wat jongeren vallen in Brussel uit de boot en hun verenigingen krijgen niet altijd de ondersteuning die ze verdienen of nodig hebben. PAJ wil behalve deze jongeren ondersteunen, ook haar stem laten horen in de Vlaamse jeugdraad, in de Belgische, Vlaamse en Europese hoofstad. We stelden Abdi Rezkallah, jeugdwerker bij PAJ, enkele vragen om een beter zicht te krijgen op hun werk.

Vanuit welke behoefte is PAJ ontstaan?

Het Platform Allochte Jeugdwerkingen vzw, ook wel gekend als PAJ, is in 1997 ontstaan vanuit de behoefte van de eerste generatie arbeidmigranten om zich te organiseren rond specifieke noden.
PAJ is als zelforganisatie ontstaan vanuit de basis en is tot op heden de enige koepel van, voor en door allochtone jongeren en hun werkingen.

Dat zovele allochtone jongeren zich geroepen voelen om hun achterban en gemeenschap te emanciperen is van historisch belang voor het allochtoon middenveld en essentieel
voor de sociale en maatschappelijke integratie van de verschillende allochtone gemeenschappen in Vlaanderen en Brussel.

Toch zien we vaak dat men deze initiatieven eerder tracht te reduceren tot louter recreatieve werkingen. Verenigingen krijgen vaak te horen dat zij op teveel domeinen actief zijn. “Waarom kunnen zij niet zoals het regulier jeugdwerk enkel ontspanningsgerichte activiteiten aanbieden?”, is een veelgehoorde vraag in de jeugdsector. Sta ons toe te antwoorden met een andere vraag: “Is het niet eigen aan de jeugd om bij te willen dragen in het aanpakken van maatschappelijke heikele kwesties en sociale hangijzers?”.

Dergelijke beschouwingen zijn enkel het topje van de ijsberg. Door een gebrek aan deskundigheid, visie en ervaring m.b.t. de doelgroep krijgen foute perceptie en vooroordelen vrij spel.
Het ligt dan ook voor de hand dat een eigen koepel, met een eigen aanpak en ondersteuning op maat meer dan nodig is.

Wat is jullie missie?

De missie van PAJ bestaat er in de aangesloten allochtone jeugdwerkingen kwalitatief te ondersteunen en te versterken zodat zij een nog sterker aanbod kunnen uitbouwen en op hun beurt de jongeren maatschappelijk kunnen activeren en versterken. De jongeren van vandaag zijn immers de volwassenen van morgen. PAJ wil deze toekomstige volwassenen de kansen en keuzes bieden die ze nodig hebben. PAJ tracht deze missie te realiseren aan de hand van een sterk pedagogisch project dat gebaseerd is op het aansturen van emancipatorische processen en empowerment vanuit het principe; “wat we zelf doen, doen we beter”.

Welke activiteiten zetten jullie op om jullie missie te realiseren?

Naast de administratieve en inhoudelijke ondersteuning zet PAJ allerlei activiteiten op. Een belangrijke activiteit is kadervorming over allerlei onderwerpen zoals: planning, boekhouding, wetgeving, erkenning, verzekering. Daarnaast organiseert PAJ ook cursussen ‘animator in het jeugdwerk’ samen met JES vzw. Ook activiteiten om te netwerken en het gemeenschapsgevoel te versterken behoren tot de mogelijkheden; een ledendag, receptie, uitstappen, tiener- en kinderhappenings, denkdagen, visiedagen, enz.

Waarin verschilt jullie werk van deze van koepelorganisaties voor autochtone jongeren?

In feite zijn de verschillen minder klein dan men zou denken. We doen ook aan Nederlandstalig jeugdwerk en volgen dezelfde regels en reglementen. Het grote verschil is dat PAJ bijzonder divers en pluralistisch is. We bereiken meer dan 15 verschillende nationaliteiten, jongeren uit een twintigtal verschillende culturen, en meerdere godsdiensten. Hierdoor heeft PAJ zich gespecialiseerd in diversiteit en ondersteuning op maat. PAJ staat in nauw contact met de lidverenigingen en biedt bijzonder veel administratieve ondersteuning in vergelijking met koepelorganisaties voor autochtone jongeren. Ook maatschappelijke thema’s zoals identiteit, onderwijs en dergelijke komen ruim aan bod.

Wat vinden jullie zo raar aan de volgende vraag: “waarom sluiten allochtone jongeren zich niet aan bij de Scouts, Chiro of zo?” ?

Dit is inderdaad een rare vraag. Het gaat hier om vrijwillig jeugdwerk. Jongeren kiezen nu eenmaal voor een werking waar ze zich goed in hun vel voelen, waar hun voorkeur, mening en behoeften meetellen en aan bod komen. Scouts en Chiro zijn een onderdeel van de brede waaier aan erkende jeugdbewegingen die Vlaanderen rijk is. Deze zijn meestal christelijk geïnspireerd, hebben visies die vrij goed op elkaar aansluiten en bereiken het publiek dat ze willen bereiken; autochtone jongeren die niet bepaald kansarm zijn. In de praktijk merken we trouwens dat die jongeren niet snel de ene autochtone jeugdbeweging inruilen voor een andere. Waarom zou dat anders zijn, of vlotter gaan voor allochtone jongeren?