han26 september 2006 – 15:20

Ik dacht vroeger dat ik tot de eerste generatie behoorde die vrij en zorgeloos was. Doemdenkers vond ik zeurpieten. Greenpeace en Amnesty zouden de wereld wel redden. In mijn klas zaten alleen optimisten. Maar net toen we ons in het volle leven wilden storten was daar aids. Opeens leken liefde en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden. De feestvreugde werd getemperd maar als je voorzichtig was bleef je tenminste gezond.
De jaren negentig waren euforisch. Het leek goed te gaan met de wereld en de economie en we stapten voortdurend in lachende vliegtuigjes. We vierden feest overal. Wat waren we allemaal lief voor elkaar! Poppetjes springend op elektronische muziek. Een nieuw bestaan. Ik dacht werkelijk dat het met de mensheid goed zou komen. Dat denk ik nog steeds.
11 september was het keerpunt. Terwijl we de beelden zagen van de vliegtuigen die de WTC invlogen wisten we dat het gedaan was met de lichtheid. Oorlog was niet iets ver weg maar tussen ons in. Het kon ieder moment en overal de kop opsteken. Hoe lief en onschuldig we ons zelf ook vonden, we hadden vijanden en die vijanden woonden in ons midden. Onze ogen gingen open. We werden gedwongen tot realisme.
Voortaan kunnen we ons niet meer permitteren naïef of onnadenkend te zijn. De wereld is te gevaarlijk. We zijn ons meer dan ooit bewust van onze eigen kwetsbaarheid en dat van de ander. Van wat iedereen bindt. Het leven zelf. Ieder wordt op zijn eigen verantwoordelijkheid gewezen. Is dat geen gouden kans?
Wij moeten luisteren, nadenken, praten, opletten, verontwaardigd zijn, opmerkzaam, onthecht, actief, politiek, voorzichtig, moedig, geduldig, ons niet door angsten laten leiden, of door ons ego, maar wel door wijsheid en liefde. Ieder jaar vergeet je weer hoe mooi het licht is aan het eind van de zomer. Wie zou dat ooit willen missen?

Oscar Van den Boogaard