han26 september 2006 – 20:55

Mezelf schoppend en schuddend wil ik afdruipen, schuilen tussen de vleermuizen aan het rek. De bevolking jaagt me angst aan. Ik verkies het e-mailverkeer boven dat op de steenweg op Ninove. Omdat een onbenullig woord als ‘steenweg’ mij al nerveus maakt, speelt mijn verhaal zich hier af, in deze woonkamer met keuken en droogrek. Vooral dat laatste is een rustig, huiselijk woord, dat mij voor ogen zweeft als een glasgordijn.
Ontstemd slenterde Henri Bénard de woonkamer binnen. Ik leidde hem rond in de open keuken, toonde hem het elektrische vuur en de fraaie collectie potten en pannen. De wetenschapper kneep zijn wimpers tot een pincet en plukte een haar uit het afdruiprek. ‘In Praag’, siste hij, ‘wierpen Hussieten de notabelen uit het raam van het stadhuis, waar ze als brochettes op speren werden opgevangen. Dat is de waarheid van uw betoog.’ Klappend in de handen maande ik hem aan tot spoed. ‘In het boek staat dat u een fijn laagje olie gelijkmatig moet opwarmen in een platte pan. De olie onderaan stijgt naar het oppervlak.’ Hij luisterde niet, hij wist het. ‘In een kerk luisterde ik naar het Requiem van Mozart. De gelovigen die de kerk hadden gebouwd, waren dan al eeuwen uit Praag verdreven.’ ‘Als u de druk langzaam opvoert, breekt het oppervlak en ontstaan twee parallelle stromen in de olie. De breuk wordt nooit meer platgestreken.’
Kan er nog op dit niveau gesproken worden? Of zijn er enkel ingebedde, elkaar uitsluitende verhalen?

Sven Vitse