Pol Van Camp30 september 2006 – 12:14

Na vele brieven van zijn advocaten, na ontelbare telefoontjes aan de dienst Vreemdelingenzaken, en na bijna 10 jaar wachten op een definitief antwoord, schreef Bhandari Ramkrishna op 16 september ll. een aangetekende brief aan Minister P. Dewael. Daarin schreef hij o.m. : “….Sinds 20 december 1996 ben ik in Asielprocedure, en sinds 2000 ook nog in procedure voor een algemene regularisatie en sinds 2005 ook nog in procedure voor een regularisatie art.9.3. … Ik ben ondertussen al die jaren legaal in België, heb toelating om te werken en doe dat ook reeds al de voorbije jaren. Ik betaal dus belastingen en sociale zekerheid, spreek Nederlands en ben op die 10 jaar al goed ingeburgerd……a.u.b. Mijnheer de Minister, zorg er voor dat ik vlug een verblijfsvergunning krijg…..”

Deze persoon is geen uitzondering. De willekeur inzake regularisaties is enorm.
We staan niet alleen met deze kritiek. Vele advocaten getuigen dat ze aan de hand van concrete dossiers kunnen aantonen dat de criteria niet worden toegepast en er dus willekeur is ( zie persmededeling van Donderdag 29 juni 2006 ) Meer dan honderd organisaties, en niet zo maar een paar flutcomiteetjes maar grote bewegingen als ACW, 11.11.11 e.a. verklaren dat er willekeur is bij de toepassing van de regularisaties. ( zie persmededeling FAM van 24 juli 2006 )

Heel concreet: tijdens de hongerstaking in Leuven werden een 21 tal vluchtelingen die mee actie voerden geregulariseerd. Daaronder mensen die al bijna 8 jaar in procedure waren, mensen met 3 maand procedure, personen die eerder waren afgewezen en plots wel een positief antwoord kregen, een persoon die korte tijd geleden een negatief antwoord kreeg alhoewel hij toch 4j in procedure was en die nu, zonder nieuwe aanvraag, geregulariseerd werd. Er worden zelfs mensen geregulariseerd die geen aanvraag hebben ingediend …
Nu hebben we het maar over 17 dossiers. Men moet zich maar eens indenken dat we de tienduizenden gevallen zouden onderzoeken.
We stuurden gedurende verschillende dagen deze argumenten en bewijzen naar de Minister en de Volksvertegenwoordigers en de directeur DVZ en plaatsten getuigenissen op de website. www.udep.be Het geval van onze vriend uit Bhutan lieten we op 13 augustus reeds aan iedereen weten…. Geen reactie.

Is men dan verbaast dat er zoveel hongerstakingen zijn? Wat is tenslotte de taak van een Volksvertegenwoordiger in verband met het asiel en de regularisaties ?
Een Volksvertegenwoordiger moet niet tussenkomen in acties die wantoestanden aanklagen; nog minder om die actievoerders te gaan overtuigen daarmee te stoppen.
De Volksvertegenwoordigers moeten naar de basis komen om te luisteren naar de aangehaalde mistoestanden en ze controleren op hun waarheid. Nadien moeten ze al hun energie en tijd steken in het aanklagen van dat wanbeleid. Zij moeten de Minister interpelleren over die feiten en zorgen dat er desnoods nieuwe wetten komen. In het slechtste geval moet de Minister ontslag nemen. Hun taak gaat verder dan het louter dienstbetoon; zorgen dat de Mensen Zonder Papieren die onder de criteria vallen een regularisatie krijgen, lijkt me iets te simpel. Het is ook niet de taak van een volksvertegenwoordiger om te zorgen dat het beleid wordt uitgevoerd; dat is de verantwoordelijkheid van de Minister en van zijn ambtenaren. De Volksvertegenwoordigers moeten zorgen dat zo’n gevallen als van onze vriend Bhutanees niet meer voorkomen en ze ondertussen worden opgelost.Dat doen ze niet. Ze moeten zorgen dat de willekeur stopt, de gesloten asielcentra verdwijnen, en er een ander en rechtvaardig asielbeleid komt.
STOP HET ONRECHT NIET DE MENSEN.