Keltoum12 november 2006 – 22:07

Waarom het thema multiculturaliteit?

Kitty Roggeman:” Wel omdat we merken dat multiculturaliteit één van de grootste maatschappelijke problemen en uitdagingen is op het moment. En we zien dat het hele debat daarrond helemaal niet verloopt zoals we dat zouden willen. Daarom hebben we als feministen beslist dat we onze stem daarin willen laten horen samen met de allochtone vrouwen. Er wordt meestal over hen gepraat boven hun hoofden heen, zonder ze echt te betrekken en daarmee zijn we niet akkoord.”

Wat verloopt er dan niet zoals het hoort in dat multicultureel debat?

Kitty Roggeman:” De gehele problematiek spitst zich toe op het hoofddoekendebat. Waardoor de werkelijke problemen in de schaduw komen te staan. De werkelijke problemen zijn namelijk de structurele algemeenn maatschappelijke problemen. Namelijk dat allochtonen in het algemeen en meisjes zeker te kampen hebben met allerlei vormen van discriminatie die serieus zijn. Zowel in het onderwijs, op de arbeidsmarkt als huisvesting en daar willen we iets aan doen. In plaats van het aldoor te hebben over het al dan niet mogen dragen van een hoofddoek.”

Hoe staan jullie als vrouwenorganisatie tegenover die hoofddoek?

Kitty Roggeman:” Onze standpunt over de hoofddoeken is dat de meisjes dat zelf moeten kunnen beslissen. Het VOK is tegen het verbod van hoofddoeken op school. de meisjes moeten zelf beslissen of ze zich al dan niet zo willen kleden. Dat is fundamenteel de eigen keuzevrijheid en ten tweede zien we dat een dergelijke verbod zware gevolgen heeft voor die meisjes. Door een verbod worden een aantal scholen voor hen gesloten. Ze moeten naar andere scholen waar ze dikwijls niet de richting kunnen volgen die ze willen. Dat heeft zware gevolgen voor hun verdere schoolloopbaan en later op de arbeidsmarkt.”

Hoe zie je de emancipatie van de allochtone vrouwen loopt die volgens jou parallel of achter op de Belgische vrouwen?

Kitty Roggeman:” De autochtone vrouwen hebben zeker niet alles bereikt op geen enkel gebied. Er is nog heel wat werk aan de winkel. Dus het is absoluut verkeerd om te zeggen dat wij westerse vrouwen die zo geëmancipeerd zijn die arme allochtone sukkels moeten bevrijden. Dit is een discours die we absoluut niet willen voeren. We denken dat ten eerste voor de autochtone vrouwen bijlange niet alles opgelost is en we zien dat ook de allochtone vrouwen met gelijkaardige problemen kampen als wij met misschien bijkomende problemen die een specificiteit hebben die te maken heeft met hun achtergrond. Maar in de kern komen toch een heleboel problemen terug waar wij ook nog altijd mee te kampen hebben. Daarom is het voor ons heel belangrijk om niet constant te spreken in termen van wij en zij maar te spreken in termen van alle vrouwen samen. En we zijn solidaire met de verschillen en met de eigenheden. Want de verschillen die zijn er overal ook binnen de autochtone vrouwenbeweging.”

Het westers(witte) feminisme wordt vaak als hét voorbeeld voorgesteld voor andere niet westerse feministen. In de trant van wij gaan de andere niet westerse vrouwen aanleren wat feminisme is.

Kitty Roggeman:” Ik ben het daar absoluut niet mee eens omdat feminisme niet iets is dat aangeleerd wordt en ten tweede is het een beweging die groeit en evolueert en we willen graag dat onze strijd evolueert samen met vrouwen van allerlei origine. We zijn ervan overtuigd dat we een gemeenschappelijke strijd te voeren hebben. Er kunnen verschillen zijn in accenten maar dat belet niet dat we solidaire kunnen zijn met elkaar.”

Een ander probleem die allochtone vrouwen ervaren is namelijk de ´witte privileges´ als een allochtone vrouw praat over haar problemen word ze automatisch gezien als lid van haar gemeenschap terwijl een witte vrouw vrijuit kan praten als individu.

Kitty Roggeman:” Dat is zeker iets dat we moeten meenemen en waarover we ons moeten hoeden. We redeneren te vaak vanuit de eigen situatie. Daarom vinden we dialoog zo belangrijk. We zijn ervan bewust dat we met onze westerse cultuur niet het privilege hebben van wat nu juist vrouwenemancipatie betekend. Het is iets wat we samen telkens weer moeten bepraten en uitmaken en waar we samen voor moeten opkomen. We hebben van elkaar heel veel te leren.

De laatste jaren heeft het VOK meer toenadering gezocht met allochtone vrouwenorganisaties. En deze vrouwendag is samen met hen in elkaar gestoken. Hoe verliep dat?

Kitty Roggeman:” Wij proberen al heel lang bruggen te slaan. Op vorige vrouwendagen hebben al eens allochtone vrouwengroepen en individuen meegewerkt. Zelfs al heel lang geleden Ik zag onlangs nog een foto van een vrouwendag in 1976 waar een allochtone vrouw met een hoofddoek aanwezig was. Maar het is de eerste keer dat het zo sterk gelukt is. We hebben nu heel expliciet gezegd dat we onze stem willen laten horen in dat multicultureel debat en zijn zelf naar de allochtone vrouwenorganisaties gestapt."

"In het verleden hebben we teveel gezegd onze deuren staan open terwijl we nu zelf het initiatief nemen en naar die organisaties toestappen om te vragen om samen iets te doen. In tegenstelling tot vroeger - waar er dan een vrouwenorganisatie aanwezig was op de vrouwendag met een stand waar ze thee en koekjes verkocht - hebben we er nu tijd en moeite ingestoken om naar de organisaties toe te stappen en samen met hen het programma van de vrouwendag te bepalen. Want we willen het gemeenschappelijke naar voren brengen.”

“De reacties waren enorm positief. Ze zijn naar onze vergaderingen gekomen en het resultaat kan je vandaag zien op de vrouwendag. Heel wat workshops vandaag rond bepaalde thema´s zijn door hen georganiseerd. We zijn heel blij dat het op die manier gelukt is. Maar we zien dat het een eerste stap is. We willen daar absoluut mee verder gaan in de toekomst. We willen elkaar beter leren kennen en samen dialoog voeren ook over de dingen waarover we niet dezelfde mening hebben.”

“Ik hoop dat dit initiatief in de toekomst kan verder gezet worden en dat we even intensief met de allochtone vrouwenorganisaties kunnen samenwerken. En dat we op de volgende vrouwendag volgend jaar samen iets kunnen plannen maar dan niet over multiculturaliteit maar over die thema´s waar we samen dingen over te vertellen hebben.”