christophe18 december 2006 – 19:28

“In de jaren '80 konden politici als Ronald Reagan en Margaret Thatcher de ideeën van het neoliberalisme in de praktijk brengen. Het werd een zwarte periode voor progressieven. Hun strijd ging nog wel verder, maar ze raakten ontmoedigd. Ze hadden ook geen antwoorden op het neoliberale offensief.

Eind jaren '90 was er dan dat multilateraal akkoord (AMI) van de OESO. Een akkoord zonder enige democratische inbreng gesloten door mensen die vinden dat het na 100 jaar wel genoeg is met die democratie. Mensen van verschillende horizonten kwamen op straat tegen het akkoord: vakbondsmilitanten, boeren of milieu-activisten. Ze waren het niet over alle komma's eens, maar hadden wel in grote lijnen dezelfde belangen. Die beweging heeft zich als een olievlek verspreid.

Het is opmerkelijk wat de beweging in zeer korte tijd heeft bereikt. Natuurlijk is de weg nog lang. Ik weet dat ik het eindpunt niet zal meemaken. Hopelijk kan ik wel nog enkele overwinningen meemaken. Ik droom ook dat we ooit nog eens allemaal samen op straat komen zoals op 15 februari 2003 tegen de toen nog dreigende oorlog in Irak. We hebben die oorlog toen niet kunnen tegenhouden, maar die wereldwijde actiedag had een enorme betekenis. Zelfs in Antartica kwamen wetenschappers naar buiten om te protesteren tegen de oorlog. De foto van hun actie ging via internet de wereld rond. De New York Times noemde ons toen “de tweede wereldmacht”.

Wat zijn nu onze troeven? Ik zie er vijf.

Ten eerste ons aantal. We zijn met veel meer dan onze tegenstanders. Een recent onderzoek van Wider berekende dat 2 % van de rijkste volwassenen in de wereld meer dan 50 % van de rijkdom bezitten. Het gaat dus om een heel kleine elite tegenover de grote meerderheid van de wereldbevolking.

Ten tweede zijn onze ideeën en voorstellen rijker dan die van hen. Het neoliberalisme kan je samenvatten in één zin: alles voor ons en niks voor de anderen. Wij hebben ook enkele concrete voorstellen die technisch goed in elkaar zitten zoals de tobintaks.

Ten derde hebben we ook de energie. Dat kan je zien in deze zaal. Ik merk het ook als ik lezingen geef. Vroeger zag je vooral oudere vermoeide militanten. Nu zie ik overal enthousiaste jongeren.

Ten vierde zijn er onze overwinningen. Denk aan wat er gebeurt in Latijns-Amerika. De éne linkse kandidaat na de andere wint er de verkiezingen.

Ten slotte is er onze kracht om bondgenootschappen te sluiten. Niemand kan alleen winnen. Alleen als vakbonden, derdewereldbewegingen en milieubewegingen de handen in elkaar slaan kunnen ze iets bereiken.

Maar er zijn ook nog dingen die ontbreken. Wat zijn die uitdagingen die ons te wachten staan?
Het ontbreekt ons nog aan organisatie: nog meer samenwerking over de regio's en over de grenzen heen. We zullen er vervolgens ook moeten in slagen om ecologie en economie te verzoenen.”