Na een klim van zestien verdiepingen bevind ik me op het dak van het hoogste gebouw van Pripiat. De gebouwen van de stad rijzen als betonblokken tussen de wildgroeiende bomen uit. Het ene gebouw lijkt een kopie van het andere en is kenmerkend voor de typische communistische bouwstijl: grijs of wit beton, geen creativiteit, geen architecturale hoogstandjes. Rondom de stad heb je niets dan enorme lege vlaktes, de horizon lijkt oneindig ver weg. In de verte loert het gevaar: de kerncentrale is maar een paar kilometer hier vandaan en vormt het enige obstakel in de voorts vlakke lijn van de horizon.

De koude wind die over het dak van het gebouw raast, maakt dat we niet lang boven blijven. Geleidelijk aan zullen we de verdiepingen verkennen en appartementen doorzoeken. Wat me opvalt is dat er in de woonruimtes behoorlijk wat restanten van piano’s terug te vinden zijn. Maxim vertelt me dat er vroeger thuis veel muziekinstrumenten werden bespeeld en de piano was één van de populairste instrumenten onder de Sovjetbevolking. Van de appartementen is niet veel overgebleven. Hier en daar een lege kast, een kapotte zetel, een verroest kookfornuis, een bedveer, een gebroken lavabo of badkuip. Vele van die badkuipen werden destijds zelfs gestolen en voor grof geld doorverkocht. De vloeren liggen bezaaid met papier, karton, boeken, afgebladderde verf of loshangend behangpapier. Onze voetstappen klinken hol in de donkere gangen, er valt weinig licht binnen, het voelt akelig aan. De wind giert doorheen de gangen en openstaande deuren. Buiten het gekletter van ijzeren platen en dichtslaande deuren hoor je er enkel het onheilspellend huilen van de wind. Het geeft je het gevoel dat er nog leven in het gebouw aanwezig is.

Foto's door Serge Van Cauwenbergh - www.sergevc.be