De veganistische catering wordt volledig verzorgd door vrijwilligers: elke dag is er keuze uit enkele koude en warme gerechten. Bovendien wordt er gewerkt met herbruikbare borden en bestek.

De organisatoren halen niet enkel afval op om de wei proper te houden, ze zweren ook bij herbruikbare bekers.

Hardcore will never die! De scene in België en ver daarbuiten blijft levendig: sommigen zetten shows op, anderen spelen in bands en nog anderen brengen zines uit.

En sommigen in de underground doen dat wel met erg beperkte middelen!

Nog een groot verschil met de mainstreammuziek: platen worden nog vlotjes verkocht (én verzameld) en CD's kosten vaak niet meer dan €10.

Dit is wel degelijk het hoofdpodium ... zonder sponsors. Multinationals worden trouwens sowieso geweigerd: naast de plaatselijke middenstand vindt je in de festivalbrochure enkel Lotto, Primus, Ecover en Lima.

Vrouwen mogen dan in de minderheid zijn, ze zijn wel degelijk aanwezig. En zelfs niet alleen als toeschouwer (vooraan), maar als vrijwilliger (achteraan). Dat het deze foto werd, is trouwens volledig de verantwoordelijkheid van de fotograaf.

En deze bestaan ook nog: bands die zowel op als naast het podium weel te zeggen hebben. Hier Set van Active Minds uit Engeland, actief in de anti-oorlogs -en krakersbeweging.

Voor anderen gaat het er soms iets luchtiger aan toe.

Al vinden we hen vaak ook in de tent terug waar het niet-muzikale gedeelte van het festival plaatsvindt.

De festivalgangers kunnen er leesvoer tot zich nemen ...

... of een filmpje meepikken, de compilatie van Indymedia bijvoorbeeld.

Dit is wat wij in het westen 'wereldmuziek' noemen. Ik hou het liever op Braziliaanse trashpunk.

Dat is de spirit! Eerst een set afwerken (Pushed Too Far) en dan je eigen merchandize verkopen.

Het was alweer een memorabele editie: volgende keer meer Indymedia op Ieperfest.