hans moyson27 februari 2009 – 00:44

De immense verslagenheid die twee weken geleden de kop opstak tijdens het laatste onderhoud met minister Turtelboom is nog steeds voelbaar aanwezig in de parking. Het is de totale radeloosheid die deze mensen zonder papieren ertoe aanzette zichzelf uit te hongeren als desperate schreeuw om aandacht. Zodoende hoopt men eindelijk uit de algehele anonimiteit te treden en de bevoegde minister op haar verantwoordelijkheid te wijzen. Want het regeerakkoord is er, maar de moed en het plichtsbesef ontbreken om via de langverwachte omzendbrief een einde te maken aan de schrijnende onzekerheid waarin deze mensen al veel te lang verkeren.

Duidelijk vermoeid stond een viertal papielozen de pers te woord. Aanvangen deden zij met de verklaring dat ze al maandenlang waardig maar tevergeefs ijveren voor hun zaak en daarbij allerhande drukkingsmiddelen hanteren. Zo werd verschillende malen gemanifesteerd, werden handtekeningen verzameld, werd een bezoek gebracht aan de verschillende politieke partijen en gingen ze meermaals langs bij minister van Asiel en Migratie Turtelboom. Nooit slaagden de sans-papiers er echter in om opgepikt te worden door de publieke opinie, agendasetters of gatekeepers.

Omdat er vervolgens niet het minste schot in de zaak kwam zou premier Van Rompuy uiteindelijk het dossier naar zich toetrekken om eigenhandig een doorbraak te forceren. Meer dan holle woorden bleken dit tot dusver niet. Zo bleven de dossiers die uiterlijk tegen 13 februari behandeld zouden worden zonder gevolg. Voor de sans-papiers meteen de zoveelste loze belofte die het laatste greintje moed en optimisme hardhandig de kop indrukte. Het besef dat de cruciale omzendbrief hoogstwaarschijnlijk moedwillig geblokkeerd wordt begint hen dan ook te dagen. Meer en meer voelen zij zich een politieke speelbal in electoraal belangrijke tijden en verloren ze dan ook begrijpelijk alle vertrouwen in minister Turtelboom.

Dat men een hongerstaking als chantage kan interpreteren wordt door de sans-papiers van de hand gewezen. Er kan namelijk geen sprake zijn van chantage wanneer men uitsluitend aan zichzelf kwaad berokkent, stellen zij. Roofbouw op het eigen lichaam kan dan ook enkel beschouwd worden als de ultieme wanhoopspoging om de betrokken partijen de ernst van een onhoudbare en uitzichtloze situatie te laten inzien.

Mogen werken en leven zoals alle Belgen en aldus bijdragen tot een bloeiende samenleving is hun enige wens, verklaren zij herhaaldelijk. Want na een verblijf van jaren in dit land voelen velen van hen zich Belg. Sommigen hebben hier een gezin en kinderen met de Belgische nationaliteit. Het gaat dan ook niet louter om papieren, maar meer nog om waardigheid. Al jarenlang doorlopen deze mensen procedures en worden zij gecriminaliseerd. Mensen met mooie diploma’s worden veroordeeld tot het clandestien aannemen van zwartwerk en worden daarbij veelal uitgebuit.

Om het tij te keren hebben zij de steun nodig van zoveel mogelijk mensen. Het spreekt voor zich dat de studenten van de VUB hier een zeer belangrijke rol in te spelen hebben. Een delegatie van deze studenten was trouwens aanwezig en verklaarde haar steun aan de sans-papiers resoluut verder te zetten. Volgens hen moet men namelijk geen druk zetten op de mensen zonder papieren, maar dient men daarentegen de verantwoordelijken voor deze situatie tot de orde te roepen, en dat is de regering.
Afsluitend werd het woord gegeven aan Daniel Alliet. Deze welbekende pastoor van de Brusselse Begijnhofkerk tekende present en benadrukte dat het volstrekt onverantwoordelijk is om deze mensen dusdanig te laten lijden. Als men begrijpt waarom zij zulke acties ondernemen kan men niet anders besluiten dan dat de regering hoogdringend moet ageren, sloot hij zijn betoog af.