Karen19 maart 2009 – 17:22

Pappé is zelf Israeli maar stelt zich grote vragen bij de houding van zijn volk. Als zestienjarige wou hij van zijn leerkracht geschiedenis de stelling 'wij waren een volk zonder land en kwamen toe in een land zonder volk' niet aanvaarden. Zijn leerkracht gooide hem de klas uit omdat hij 'stomme' vragen stelde. Hij studeerde later zelf geschiedenis en is nu professor geschiedenis aan de Britse Universiteit van Exeter. Geschiedenis is volgens hem heel belangrijk om het heden te begrijpen. Met zijn boek wil hij absoluut niemand tegen de schenen schoppen. Het is bedoeld om een eerlijke analyse te maken van situatie. Wanneer de Israëlis in de spiegel kijken zijn ze niet blij met wat ze zien. Menig spiegel is daardoor al stukgeslaan.

Eerste halte: de kolonies.
Het fenomeen kolonisering kennen we allemaal, zelfs België heeft een kolonie gehad. “Het is wel zo dat kolonisering overal ter wereld gestopt is, op wat voor manier dan ook”, aldus Pappé. “Dat het zionisme aan kolonisatie deed is dus niet moeilijk te begrijpen. Het feit dat ze dat nu nog steeds doen is wél onbegrijpelijk en onaanvaardbaar.” Europa treft ook schuld in de kolonisering van Palestina. Het was blij dat het een plaats had om de joden onder te brengen. Wanneer de situatie onhoudbaar werd voor de Palestijnen keek Europa een andere kant op. Nu nog doet het snel alsof de neus bloed wanneer de Palestijnen nog maar eens onrecht wordt aangedaan. Volgens Pappé kan je Palestina niet gewoon dekoloniseren door het in twee te delen. Langs de andere kant, voegt hij eraan toe, kunnen de joden ook niet gewoon wegtrekken want ze hebben geen thuisland.

Tweede halte: het einde van het Britse mandaat
Volgens Pappé was de basis van het zionisme goed. Na jaren van vervolging zochten de joden een veilige thuishaven. Het grote probleem was dat ze maar één plaats wilden, namelijk Palestina. Toen de Britten in 1948 wegtrokken uit Palestina was dit de ideale kans voor een massale uittocht van de Palestijnen. Dat de ideologie uit 1948 'om te overleven moeten de Palestijnen buiten' nog steeds leeft, vindt Pappé zorgwekkend. En nog steeds reageert het Westen niet. Voor de Westerse samenleving is de dader het slachtoffer. De situatie is te ingewikkeld, dus staan ze de massale onderdrukking van een volk opnieuw toe.

Derde halte:1967-1968
Het Westen neemt heel graag het Israëlische verhaal aan over 1967. Zij zeiden dat ze verplicht waren om territorium in te palmen. Het was zelfbescherming omdat ze gingen aangevallen worden door de Arabische legers. Toen ze territorium wilden teruggeven in ruil voor vrede, wou niemand nog vrede sluiten. Na de bezetting namen de Israëli's enkele beslissingen waarvan ze nog niet afgeweken zijn. Aangezien ze blij waren met het gebied, de macht en controle die ze hadden over Palestina wilden ze die niet afgeven. “Wat er ook gebeurt, ze moeten altijd direct of indirect controle hebben over de Westbank en Gazastrook”, aldus Pappé. Ze beslisten ook dat ze de Palestijnen niet hetzelfde konden aandoen als ze in 1948 hadden gedaan. Er werden weer Palestijnen uitgewezen maar volgens Pappé ging het dan over initiatieven van generaals in het veld. Ze wouden dus het territorium, het volk erop wouden ze niet. Maar ze konden hen ook niet uitwijzen. Zo kwamen ze op nog een beslissing. Ze erkenden de Palestijnen niet als burgers maar ook niet als uitgewezenen. Ze gaven de Palestijnen een speciaal statuut: tochavin of inwoner.

Pappé gaf in Leuven een duidelijke uiteenzetting over zijn analyse van de geschiedenis. Daarin steunde hij het verhaal van de Palestijnen maar bleef hij ook een man die niet wou dat zijn volk geraakt wordt. Op de vraag uit het publiek of het niet nodig was om ook de Palestijnen een spiegel voor te houden volgde een luid en duidelijk neen. “Een volk dat bezet wordt heeft het recht zich te verdedigen”, onderstreepte Pappé. Volgens Pappé moeten er van Israëlische kant nu excuses komen. Er moet gekeken worden naar het verleden om aan een toekomst te kunnen werken.