Dirk Holemans en Elke Decruyaere13 november 2009 – 16:46

Geconfronteerd met de recente sloppenwijk, wees het paarse bestuur op de verantwoordelijkheid van de hogere overheden en de hopeloze situatie van de Roma in Europa. En inderdaad, je kan een stad niet verantwoordelijk stellen voor fenomenen als globalisering en Europese eenmakiing. Je kan wel de vraag stellen hoe een lokale overheid proactief omgaat met deze context. Globalisering betekent intensere stromeen van mensen en goederen over alle grenzen heen. Op dit internationale speelveld taant het belang van natiestaten en worden steden meer autonome spelers. Gent kiest ervoor om zich te positioneren vanuit het perspectief van citymarketing: de stad zo aantrekkelijk mogelijk maken voor shoppers en toeristen, uit binnen- én buitenland.

Dat ondertussen door de eenmaking van Europa ook burgers zonder koopkracht Gent aantrekkelijk zouden vinden, was geen focus voor het beleid. Alsof enkel de blinkende zijde van de medaille van globalisering zou bestaan. In plaats van zich te presenteren aan projectontwikkelaars op exclusieve vastgoedbeurzen in Cannes, had Gent evengoed kunnen investeren in de uitbouw van een netwerk van solidaire steden doorheen Europa. Met bijzondere focus in zo’n netwerk voor de vitalisering van steden in Oost-Europa. En waarbij in alle steden het accent wordt gelegd op een waardige woonsituatie voor de minvermogenden, en fors geïnvesteerd wordt in extra woningen.

De sloppenwijk van de Roma is dus niet iets wat Gent plots overvalt, louter te wijten aan beslissingen genomen op hogere niveaus. Het is evenzeer verbonden met het zelfgenoegzaam focussen op commerciële gezelligheid voor mensen met koopkracht en de ogen sluiten voor de rest. Want het stadsbestuur heeft signalen genoeg gekregen en ervaren dat improvisatie of het probleem negeren niet zal werken. Reeds in 1999 werd in Gent een groep Roma naar het politiekantoor opgeroepen voor ‘de vervollediging van hun dossier’. Ze werden echter gearresteerd en deporteerd naar Slovakijke. België is hiervoor door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens veroordeeld, onder meer wegens onmenselijke en vernederende behandeling.

Vijf jaar later kwamen er uit het het werkveld in 2004 signalen naar het beleid dat er meer aandacht moet gaan naar het opvangen van migratie in de Arteveldestad. Een signaal dat niet opgepikt werd.

Zo werden In 2006 een zestigtal Roma uit hun huizen gezet door het Stadsbestuur in het kader van het stadsontwikkelingsproject in de Rabotwijk. Waarbij het gaat om mensen die eerder al verdreven waren uit de Brugsepoort toen daar eerder een wijkproject werd opgestart. Zo krijg je het cynische gegeven dat een van de zwakste groepen in de stad steeds van de ene plek naar de andere wordt gedreven, er nooit echt voor gezorgd wordt, men ze eerder kwijt dan rijk is.

Groen! heeft toen in het OCMW concrete voorstellen neergelegd om deze mensen te ondersteunen. Het blijft ons verbazen dat dit tot twee maal werd geweigerd, en pas toen de druk uit het stedelijke middenveld te groot werd, het bestuur overstag ging. Waarbij het initieel ging om een zo beperkt mogelijke groep, die men later op basis van Europese regelgeving heeft moeten verruimen.

We zijn niet naïef. De migratiegolven die er onvermijdelijk zijn vormen geen makkelijke opdracht voor de stad. Mensen van andere culturen die plots en onverwacht in groep neerstrijken in een wijk, kunnen er fors wegen op de leefbaarheid. Er is dus naast het het verlenen van humanitaire hulp aan mensen die niets hebben ook de nood aan een actief en alert onthaalbeleid. Zodat mensen snel hun weg vinden en een traject van inschakeling in de samenleving kunnen opstarten. Want ook nog belangrijk: het gaat hier in de eerste plaats om de migratie van EU-burgers – in Gent voornamelijk Slovaken en Bulgaren- die hier dus perfect wettelijk komen verblijven.

En zo komen we tot ons tweede punt. In feite maken we hier een tragische situatie mee, die bij ongewijzigd beleid enkel zal groeien. Door het verzuim om voldoende te investeren in de sociale woningen in combinatie met het uitblijven van een regulerend prijsbeleid voor de private huurmarkt, is wonen voor heel wat stadsbewoners nu al quasi onbetaalbaar. Er zijn gewoon te weinig woningen, los van hun soms lamentabele kwaliteit. En in deze situatie moeten dan ook nieuwkomers hun weg zoeken, waardoor het gevaar dreigt dat de zwakste groepen én in de steek worden gelaten én tegen elkaar worden opgezet. Voor Groen! een onaanvaardbare situatie in een stad die zich graag presenteert als het progressieve hart van Vlaanderen.

Dirk Holemans en Elke Decruynaere zijn Groen! fractieleider in resp. de Gentse OCMW- en gemeenteraad