stampmedia19 november 2009 – 11:25

Op 13 november kwamen ze de acht auteurs bijeen in het Zuiderpershuis om hun gesprekken verder te zetten. Ze lazen voor uit hun werk of lazen de brieven die ze naar elkaar hadden geschreven. Een literaire avond in het Nederlands, Arabisch en Frans waarbij iedereen moeiteloos kon volgen dankzij de ondertitelingen. Ze stonden stil bij de veranderingen van de laatste jaren in beide landen. Ze bogen zich ook over de verbindingen die onder meer door migratie zijn gegroeid, over taal, meertaligheid en identiteit.

Donkere verzen

Abdallah Zrika woont en werkt in Casablanca. Hij groeide op in Ben M’Sik, een arme buitenwijk van de stad. Hij was 12 toen hij zijn eerste verzen schreef. Hij studeerde sociologie en brak als twintiger meteen door als dichter. Zijn sombere en duizelingwekkend beeldrijke verzen verwoorden de blik van het individu op de slechte wereld die hem omringt. Abdallah: “Ik schrijf ook romans, maar vind poëzie nog steeds het belangrijkste. Mijn gedichten lijken voor sommigen donker, maar ik ben geen zwartkijker. Ik schrijf met vreugde. Zelfs in obscuriteit zitten kleuren. De dood bijvoorbeeld is een deel van het leven en het maakt niet uit op welke manier het toeslaat.”

Gevangenis

Hij belandde 2 jaar achter de tralies, omdat zes van zijn gedichten zogezegd “schadelijk voor de heilige waarden” waren. Zrika: “Ik vind het belangrijk om me vrij te voelen om te kunnen schrijven wat ik wil. Toch kan ik niet zonder en zal dus altijd blijven schrijven ongeacht de situatie waarin ik zit.”

Culturele inspiratie

Zrika gelooft niet in inspiratie. “Voor mij is schrijven werken hard werken. In Marokko is er ook weinig ondersteuning en structuur voor het cultureel leven. . In België heerst heel wat dynamiek en het is historisch en cultureel rijk.”

Jongeren

Volgens Wikipedia vertegenwoordigt Abdallah Zrika het ideaal van poëzie, vrijheid en zelfexpressie voor de Marokkaanse jeugd. Abdallah: “In België zijn er heel wat mogelijkheden. De Marokkaanse jongeren hier moeten fier zijn op zichzelf en op hun buitengewone geschiedenis. Ze moeten de mogelijkheden benutten en inzien dat hun meertaligheid een enorme rijkdom is. We moeten niet over een imaginaire identiteit nadenken. We zijn wie we zijn.”

© 2009 – StampMedia – Aicha Belorf