Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

De verdeling van het koolstofbudget

De verdeling van het koolstofbudget

Tijdens een lezing op het “Klimaforum 09, peoples climat summit”, de volkse tegenhanger van de COP15, leggen professor Schellnhuber en professor Kartha uit wat ze hun ‘Carbon Budget Allocation Approach’ noemen. Professor Schellnhuber is directeur van het Potsdam Institute for Climate Impact Research en was onder andere ‘Government Advisor on Climate and Related Issues’ gedurende het EU voorzitterschap van Duitsland. Sivan Kartha is wetenschapper en ‘Coordinator of the Stockholm Environment Institute's Climate Program’. Terwijl in het Bella Center belangrijke staatshoofden samen komen voor een politiek debat willen zij het hebben over concepten. Ze vinden het beiden zeer spijtig dat er tijdens de COP15 geen analytisch kader bestaat waarbij de verschillende strategieën van de aanpak van de klimaatcrisis de basis vormen van de onderhandelingen, liever dan politieke belangen.

DSC_0037.JPG

Bij de theorie van een koolstof budget vertrekt men van het idee dat we best onder de twee graden opwarming blijven om de ergste klimaatrampen te vermijden. Wetenschappers als Schellnhuber berekenden dat als we tussen 1990 en 2050 niet meer dan 750 miljard ton CO2 uitstoten, er 67% kans bestaat dat we onder die 2°C opwarming blijven. Er is dus voor ons allen samen een budget van 750 miljard ton CO2 beschikbaar tussen 1990 en 2050. Vergelijk het met je maandloon. Eens betaald, heb je een maand de tijd om je budget op te maken. Als de ganse aarde een bepaald CO2 budget heeft, dan is het niet meer dan eerlijk dat iedereen op deze aarde een gelijk budget krijgt toegewezen. Volgens dat gelijkheidsprincipe heeft iedereen op aarde dus het recht om ongeveer 110 ton CO2 uit te stoten over de periode 1990-2050, willen we onder 2° C opwarming blijven. Ongeveer 2 ton per jaar dus. Op dit moment stoten we in België ongeveer 12 ton per jaar per persoon CO2 uit. In de VS is dit bijna 20 ton. Het is dus duidelijk dat de ontwikkelde landen hun ganse maandloon aan het opgebruiken zijn in het begin van de maand.

DSC_0039.JPG

Het is zelfs veel erger dan dat. We zijn ondertussen al lang over ons budget gegaan en zijn het budget van de mensen uit de minder ontwikkelde landen aan het opgebruiken. Maar als ook deze landen voor 2050 verder willen ontwikkelen zullen ze zelf hun budget nodig hebben. We staan voor onze CO2 uitstoot op dit moment dus al bij de ontwikkelingslanden in het krediet. Maar zoals Schullnhuber zegt: “you cannot negotiate with nature.” Een uitstoot kan je niet terugbetalen, tenzij je CO2 uit de atmosfeer gaat ontrekken. De enige rechtvaardige manier om onze schuld terug te betalen is volgens Schullnhuber om naast ambitieuze reductiemaatregelen in het Westen de ontwikkelingslanden financieel en wetenschappelijk te steunen om een CO2 arme ontwikkeling toe te laten. Dit moet gebeuren via een Global Deal in emissie handel. Schullnhuber beseft echter dat zo’n Global Deal in de praktijk moet opboksen tegen de politieke realiteit, corruptie, slecht bestuur, etc.

DSC_0044.JPG

Kartha vertrekt van het principe dat het gelijkheidsprincipe over CO2 uitstoot reeds geschonden is. Hij stelt voor het principe van gelijkheid niet te baseren op de hoeveelheid CO2 uitstoot waarop iedereen recht heeft, maar op het eerlijk verdelen van de “inspanningen” die moeten geleverd worden om niet over het totale budget van de wereld te gaan. De inspanning die iemand moet leveren is voor hem gebaseerd op je verantwoordelijkheid en je capaciteit. De verantwoordelijkheid is gebaseerd op je uitstoot. De capaciteit tot het leveren van inspanningen brengt Kartha in relatie tot het inkomen. Er is 20 dollar per dag nodig om de ergste gevolgen van armoede tegen te gaan. Verdien je meer dan dat, dan heb je meer mogelijkheid tot het leveren van inspanningen. Verantwoordelijkheid en capaciteit zijn vaak samen hoog. Dat wil zeggen dat bij een eerlijke verdeling van de inspanning de VS 1/3 van de totale inspanning moeten leveren, de EU ¼ en ontwikkelingslanden een verwaarloosbare hoeveelheid. Ook hij beseft echter dat de ethiek niet altijd overeen komt met de politieke realiteit. Hij sluit af met de wijze woorden van Gandhi: “ There is enough on this earth for everybodies need, but not for everybodies greed.”

Equal per capita is a simple idea but not necessarily a fair one

Read Richard Starkey paper on personal carbon allowances and discover that there isn't much support in the political philosophy literature to back this type of scheme (http://www.tyndall.ac.uk/sites/default/files/twp139.pdf) . An allocation approach based on the capacity of every Nation (or every individual) would be a fairer approach and an easier one to forge a consensus. However the road is long and before we reach an agreement on targets based on everyone's capacity setting targets based on historical emissions with a reduction (or limitation for newly industrialized or developing countries)which take the context (historical responsibility + current capacity) into account is probably the best (if not the only) option for the medium term.

Arnaud