Ronnie De Fossé23 december 2009 – 11:42

Het fiasco van de Kopenhagen Klimaat Conferentie is zo gigantisch dat de regeringsleiders er zelfs niet in slagen een juichend slotcommuniqué te maken, zoals dat op andere internationale G-xx show-conferenties de gewoonte is. Paradoxaal genoeg zijn het de massamedia die de communicatie-falende machthebbers ter hulp snellen, paradoxaal omdat ze deze blussende rol deels bewust en deels uit onwetendheid op zich nemen.

De onwetendheid blijkt uit de commentaren van de reporters. Het is merkwaardig hoe hulpeloos zij zijn, nu er een onofficieel slotcommuniqué is dat duidelijk een mislukking weerspiegelt, maar verder geen enkel sensationeel element bevat. Het heeft dus geen “nieuwswaarde". Want de commerciële pers heeft een soort "ethiek" ontwikkeld dat maakt dat écht slecht nieuws zoals deze mislukte klimaattop, niet teveel als sensatie mag opgevoerd worden. En nu weten de nieuwslezers en de reporters ter plaatse niet goed hoe dit verder te commentariëren, wat blijkt uit het feit dat ze dezelfde specialisten en dezelfde correspondenten aan het woord laten, die zelf ook niet kunnen uitleggen wat er echt aan de hand is.

Zo is er Jean-Pascal Van Ypersele De Strihou, het dienstdoende uithangbord van ons koninkrijk, voor twee weken uitgeleend aan Kopenhagen, die in de regelmatig wederkerende interviews, de Armand Pien van het milieu speelt: hij "stelt het volk gerust, in het belang van de natie".
Voor de jongeren onder ons. Armand Pien was de televisieweerman van de openbare omroep in de jaren 1950-80, die elk weerpraatje besloot met een goedgesmaakte kwinkslag (soort: tonen van een buitenmaatse biet “gekweekt door één van onze trouwe kijkers”). Na de Tsjernobyl ramp meldde hij, op het moment dat er een radioactieve wolk over ons land trok, dat er voor België geen enkel probleem was. In een Humo interview beriep hij zich achteraf op het niet beschikbaar zijn van betrouwbare gegevens.

Net zo Van Ypersele die de “Klimaattrein” verkleed als stationschef uitfluit, waarmee hij de klimaatconferentie herleidt tot het niveau van een vakantieuitstap voor kleine kinderen. Of nu weer, als commentaar op de Kopenhaagse catastrofe stelt dat "er integendeel veel te eten en te drinken is in de eindtekst" (in ochtend journaal van RTBF op 19/12/2009). In De Morgen van 21/12/2009 vindt hij dat iedereen optimist moet blijven. Niks aan de hand “waarde landgenoten in de huiskamer of in de auto”.

Waar men Armand Pien nog een teveel aan naïviteit en goede trouw kon verwijten, is er bij
Van Ypersele, vice-voorzitter van het IPCC, toch nog meer aan de hand. Hij is een typisch voorbeeld van het soort pr-bewuste “specialisten” die op één of andere manier betrokken blijken te zijn in een commerciële activiteit rond het klimaat. Onze goede man maakt namelijk deel uit van het “management team” van Climact, een privé firma die geld verdient aan CO2 door het geven van “adviezen”. Op haar website zie je naast “Climate Change”, “Business Opportunities” staan. Het kan niet cynischer.

Zijn binding met het Belgisch aristocratisch establishment (lid van de onlangs opgerichte poepchique Koninklijke Academie van Technologie en Maatschappij (sic!)) en zijn zakelijke belangen, maken hem als wetenschappelijke autoriteit over de wijze van aanpak van de climaatcrisis niet alleen ongeschikt, maar eenvoudigweg verdacht. Hetgeen blijkt uit zijn interviews. Echter, Van Ypersele zal zich later niet kunnen beroepen op “ik twijfelde aan de cijfers”, nog veel minder op “ik heb het niet geweten”.

Kortom, het zijn de massamedia die, via de reporters en hun geassocieerde netwerken van "specialisten" (in feite woordvoerders van regeringen of van zakelijke belangen) de leegte, gelaten door de mislukte top, zelf opvangen en zo goed en zo kwaad als kan, omvormen tot een geruststellend non-evenement.
Afhankelijk van het soort medium en de toevallig samenstelling van de "redactie", zien we verschillende technieken aan het werk zoals het laten uitdoven door er niet meer over te berichten (benieuwd hoe snel er niet meer over Kopenhagen bericht wordt), een ander non-evenement bij voorkeur uit de "society" wereld opkloppen tot sensatie (Evelyne-het-zuiveringsstation kwam aardig in de buurt), of door, in het beste geval, de Kopenhagen mislukking te verdrinken in een relatief grote hoeveelheid aan de oppervlakte gravende kommentaarstukken en dossiers (stijl van de RTBF radio, weliswaar met kop en schouder uitstekend boven de verkeerszender-openbare-omroep VRT; of De Morgen, ook in hetzelfde bedje ziek).

Waarmee we eens te meer zien hoe fijn de ideologische controle van het kapitalisme werkt: waar de kapitalistische macht faalt, springen de massamedia in!

De mislukking van Kopenhagen illustreert niet alleen, maar bewijst volop de stelling dat een op handel en winst maken gebaseerde wereld-economie en -politiek, per definitie niet in staat is wat dan ook te ondernemen, omdat de enige remedie is precies dat soort economie stop te zetten. Dat moet nu toch wel duidelijk zijn voor iedereen. Wie kan zich nu nog de minste illusie maken dat binnen dit systeem gelijk welk substantieel akkoord mogelijk is op internationaal vlak ? Met deze conferentie is zelfs het Kyoto protocol gesneuveld, het enige dat er bestond op intergouvernementeel vlak en dat volledig aangepast was aan de marktwetten en daardoor trouwens, buiten beurs-speculaties en extra technieken om investeringswinsten te maken, geen enkel tastbaar gevolg had. Het terminaalkapitalisme staat in Kopenhagen werkelijk in zijn ontluisterend walgelijk blootje, machteloos, onkundig, willoos, zelfs niet in staat zijn schaamteloosheid te verbergen.

Dat ziet nu toch iedereen ? Dat kunnen de massamedia zelfs niet verbergen, hoe ze ook hun best doen.

De mislukking van Kopenhagen zal een radicalisering teweegbrengen bij de jeugd en actiegroepen die zich buiten het circuit bevinden van de institutionele milieugroepen zoals WWF, Greenpeace, Oxfam en nationale ecologische politiek partijen. Deze laatsten zijn immers het slachtoffer van de repressieve tolerantie en zien als voornaamste objectief hun eigen voortbestaan, essentieel herleidbaar tot dit van hun kaderpersoneel. We zijn hen dankbaar voor hun baanbrekende werk, maar nu is het tijd dat hun oogkleppen afvallen en dat ze duidelijk een kant kiezen.

Men kan bedenken dat het nu volstaat om het kapitalisme een klein duwtje in de rug te geven om het in de ravijn te doen storten. Een idee als een ander.