Jan Raeymaekers is vakbondsafgevaardigde in het psychiatrisch centrum Sint-Norbertus in Duffel. “Al meer dan twintig jaar stellen we vast dat we eerst moeten actievoeren voor er middelen worden vrijgemaakt voor onze sector. De non-profit is momenteel de enige sector die hard groeit. Door de vergrijzig zullen de noden nog groter worden. De job moet aantrekkelijker worden dan 20 jaar geleden. Toen was het voor veel mensen nog roeping. Nu moet je mensen overtuigen met goede economische argumenten. Werknemers in de non-profit dragen ook een grote verantwoordelijkheid en de flexibiliteit is niet te vergelijken met veel andere beroepen.”

“Geld is natuurlijk niet de enige reden waarom mensen kiezen voor een job. Er is ook arbeidsvreugde nodig en waardering. De overheid moet er voor zorgen dat er voldoende mensen op de vloer aanwezig zijn. We komen echt wel handen tekort. Er is dus meer personeel nodig om de taak te verlichten. Maar om nieuwe mensen aan te trekken moet de job aantrekkelijker zijn en moet het loon ook aantrekkelijk zijn. Alles hangt dus aan één.”

“Ik heb al tegen mijn collega's gezegd dat het een werk van lange adem wordt. Het zou leuk zijn om eens iets te realiseren zonder daarvoor op straat te moeten komen, maar ik vrees er voor. We staan nochtans niet te springen om telkens weer naar Brussel te komen. De zorgverstrekking loopt ondertussen gewoon verder. De economische situatie maakt een goed akkoord extra moeilijk. Maar vijf jaar geleden zei men ook al dat er geen geld was en toch hebben we toen veel binnen gehaald.”

Chantal Lambert (BBTK) is vakbondsafgevaardigde bij het Rode Kruis. "Ik verzorg de afnames van de bloedgevers bij het Rode Kruis. Dat is ook een zeer flexibele job. Als collega's ziek zijn, vragen ze je na je shift of je straks kan terugkomen. Je doet dat dan ook omdat anders misschien iemand ergens een zakje bloed te kort heeft.”

“We willen dat er naar de hele social profit wordt gekeken: alle verpleegkundigen, alle verpleegkundigen, alle werknemers in ondersteunende diensten moeten wat meer waardering krijgen. We hebben heel slechte uren en worden niet voor beloond. Je staat constant in een tweestrijd tussen je werk en het thuisfront en af en toe moet je iemand in de kou laten staan.”

“Het personeelstekort is schrijnend op alle niveau's. Je moet daardoor heel polyvalent zijn want je kan op alle diensten terechtkomen. Patiënten hebben ook meer nodig dan een medicament. Een glimlach is gratis, maar als je zo stressie stressie je werk moet doen, kan het er soms niet van af. Dat zou toch niet mogen?”

“De job moet aantrekkelijk zijn zodat opnieuw voldoende mensen zin hebben om er aan te beginnen. Een groot deel is een roeping, maar je gezin is toch ook een beetje een roeping. Meer waardering is niet gelijk aan meer loon. Er moet loon naar werk zij, dat wel. Als je flexibel werkt, mag daar wel iets tegenover staan. Dat geldt voor iedereen. Ook voor diegenen die in de keuken werken of zij die poetsen. Dat is als een ketting. Als één schakel niet goed werkt, loopt het verkeerd.”

“Wat meer verlof zou ik ook wel zien zitten. Als je ouder wordt heb je meer behoefte aan extra verlof dan aan extra loon. Ik weet ook niet of dit een job is die je tot je 65ste kan doen. Je kan toch geen spuiten zetten met een bibberende hand.”

“Ik vrees wel dat het niet makkelijk wordt. We zullen hier nog wel een paar keer staan met natte voeten in de regen.”