han26 september 2006 – 14:30

Antwerpen is een stad die bezwijkt onder haar eigen gewicht. Als je langs de Turnhoutse baan binnenrijdt, weet je direct waar de stad echt begint. Eerst zie je uitgeleefde huizen met afbladderende verf en kapotte ruiten; leegstaande huizen die het de laatste jaren hard te verduren hadden. Zij dragen de littekens van een hard leven op hun voorgevel. Daartussen vind je grote winkels die kleren aanbieden voor een paar euro; enorme winkels, waar je een rokje kan uitkiezen voor een enkele euro of een paar schoenen voor twee euro. Kapsalons met namen als Ebony and Ivory en Black Pride, uitgebaat door zwarte vrouwen uit Ghana en Nigeria met hun haar uitgelengd tot onderaan hun rug, die dromen van ver van huis veel geld te verdienen en een luxueus leven.
Antwerpen is een mierennest van mensen. Het lijkt erop of de aarde zelf openbarstte en al dat volk de straat op slingerde; zwarten, gelen, blanken en sommigen een mengsel van alle drie.
In de buurt van het Centraal Station hangen er steeds dronkaards rond, meestal mannen van middelbare leeftijd met een walm van drank over zich en bij hen hun ruigbehaarde dikke hond, de eunuch van een overgebleven middeleeuwse vorst. Er staat altijd iemand met halfgesloten ogen, de mond vol verhalen om geld van je los te peuteren. ‘Alstublieft, hebt u iets voor me? No Dutch? Français? Deutsch? English? You’ve got 1 euro for me? Bus fare, please? I just lost my wallet.’
Sisi hield van de Meir met winkels de ene naast de andere. Zij sloeg geen acht op het straatvuil dat overal rondslingerde. Vaak deed het haar denken aan graffiti die zij eens geklad zag op een muur van het Centraal Station: Antwerpen zit vol kak. ‘Dit is geen constipatie meer,’ dacht ze toen ze die dag over de Meir liep en oog in oog kwam te staan met de rotzooi die uit de enorme vuilnisbakken voor McDonalds puilde, ‘hier laten ze de stront maar lopen.’
Het vuilnis was een herkenbaarheidsfactor voor haar; het lag er immers altijd. Ook de bedelaars die rond de ingang van de metro zaten. Ook de mensenvloed. Antwerpen was haar thuis. Zo dacht ze toch.

Chika Unigwe