han26 september 2006 – 16:59

En, gij, meneerke brys, hoe denkt gij de mensen een geweten te schoppen? Want als ge door uw dorp rijdt dan ziet ge daar in de tuinen allemaal plakkaten die schreeuwen om veiligheid en leefbaarheid en dan vraagt ge u af waarom want sinds dat ge daar zijt komen wonen voor drie jaar hebt gij geen weet van één dief of één accident in uw dorp. En als ge dan aan een van die mensen uitleg vraagt dan krijgt ge te horen dat ze ons werk afpakken en dat ze profiteren, die vreemdelingen. Dat is wat de man tegen u zegt die uw haag komt knippen liefst met zonder factuur geweetwel. En even later komt gommaar de rattenvanger bij u staan en gij weet dat zijn vrouw bij de verkeerde partij is en dat hij zich daarvoor schaamt en gij herinnert hem aan zijn woorden van een jaar geleden toen hij u zegde dat ze niet meer zou opkomen en hij kijkt u aan met ogen als van een geslagen hond en hij zegt: nog één keer dan stopt ze. Maar ge ziet dat hij dat zelf niet gelooft en ja hij zou liefst van al groen stemmen want hij is voor de planten en de dieren maar zijn vrouw hij kan toch niet anders. De stemming is geheim, gommaar, zegt ge hem, en hij zegt ik weet het, maar ik kan toch niet liegen tegen mijn vrouw en ge denkt, nu heb ik hem, en ge zegt hem dat doet de partij ook, ze stookt op, ze liegt, ze bedriegt en hij zegt ik weet het maar… en even later ziet ge gommaar in zijn oranje R5 wegrijden en ge denkt wat heeft het allemaal voor zin en opnieuw vraagt ge u af hoe kunt ge de mensen een geweten schoppen? Misschien door er een keer een boek over te schrijven? Nee, weet ge almeteens, dat is gelijk een druppel op een hete plaat, zulke mensen lezen bijna geen boeken en al zeker niet die van u. Maar gij, meneerke brys, ge kunt niks anders, ge kunt niet zingen, ge kunt niet toneelspelen, ge kunt niet dansen of goochelen, ge kunt alleen maar schrijven en dus gaat ge maar weer aan uw tafel zitten, peinst een keer diep en begint te schrijven: ‘Er zat eens een vrouw op een bank bij een beeld.’ En ge denkt dat is een goed begin want het gelijkt op een sprookje en de mensen lezen nu eenmaal graag sprookjes.

Stefan Brijs